«Мы таксама людзі»: Як 18-гадовая беларуска працавала санітаркай

Ад пацыентаў можна было пачуць шмат чаго цікавага, як станоўчага, так і не вельмі.

Дар'і Шкодзе 18 гадоў, яна жыве ў Смалявічах і скончыла 1-ы курс БДМУ. Адразу ж адправілася працаваць санітаркай у лякарню, як і многія студэнты медыцынскага ўніверсітэта. Дзяўчына расказала, як гэта было, і прызналася, што салідную частку працы яна адукоўвалася, чытаючы кнігі пра кардыялогію, піша tut.by.

– Я працавала малодшым медперсаналам (санітаркай) у прыёмным аддзяленні адной з гарадскіх клінічных лякарняў горада Менска, размешчанай у цэнтры горада.

Мне проста рэзка захацелася знайсці працу ў сферы медыцыны, калі я сумавала дома на вакацыях. Першапачаткова планавала ўладкавацца ў лякарню побач з месцам, дзе я жыву. Упэўненая была, што я буду тут працаваць і ў час вучобы. Увайшла ў кабінет аддзела кадраў, але мне прапанавалі пачакаць да наступнага панядзелка, бо кіраўнік аддзела кадраў быў у адпачынку. Але мой энтузіязм быў вышэйшы, і я думала, што без працы ўрэшце не застануся.

Успомніўшы, што ля метро "Акадэмія навук" вельмі вялікая канцэнтрацыя ўстановаў аховы здароўя, я паехала туды. Адмовілі мне ў дзвюх з трох. А ў той лякарні, куды я канчаткова ўладкавалася, мне былі сапраўды радыя, таму што мала хто хоча ісці падпрацоўваць санітаркай летам. Увогуле, калі сапраўды хочаш, то працу знойдзеш.

Першыя два дні не было ніякіх падвохаў, усе радаваліся, што ў сяброўскім калектыве з'явілася «свежая кроў», поўная энтузіязму, філантропіі і альтруізму. Кантынгент новых пацыентаў цешыў, але, паўтаруся, першыя два дні. Пасля пачалося самае цікавае: карцінка ў маёй галаве пра лякарню, як у амерыканскіх серыялах, рассеялася ў паветры.

Калі апісаць коратка ўвесь мой функцыянал: сябрую са швабрай, качаюся, цягаючы пацыентаў, адукоўваюся, чытаючы кнігі пра кардыялогію з дыспетчарскай. За 13 сутак можна было пачуць шмат чаго цікавага, як станоўчага, так і не вельмі. За час працы пачала цаніць сяброўскі, зладжаны і дысцыплінаваны калектыў, які складаецца з аматараў сваёй справы, і СІЗ (сродкі індывідуальнай абароны).

Пасля сутачных дзяжурстваў я зразумела, што працаваць не так ужо і лёгка, як здавалася першапачаткова, таму звольнілася, каб нармальна вучыцца ў навучальным годзе. Плюс да ўсяго ў цябе атрымліваюцца разбітыя дні: ты і не высыпаешся толкам, і функцыянаваць нармальна не можаш. У мяне ёсць знаёмыя (у асноўным хлопцы), якія працуюць менавіта санітарамі, ім падабаецца, але гэта ўсё адно цяжка. Усе выдатна разумеюць, што робіцца гэта не для грошай, а для вельмі каштоўнага досведу, атрыманага ў аддзяленні.

За 312 гадзінаў працы (змена – 24 гадзіны) – 516,36 рубля. Шчыра, я не магу ацаніць аб'ектыўна, ці справядлівы гэта заробак, таму што можна паглядзець з розных бакоў. З аднаго – гэта праца без вышэйшай адукацыі, чыста фізічная, і яна заўсёды была нізкааплатнай. З іншага – хочацца не толькі аплаціць камунальныя рахункі і падаткі, але і адкласці што-небудзь, а яшчэ нешта набыць. Суб'ектыўна можна сказаць, што хацелася б і больш, але гэта ўжо потым: у першую чаргу я па досвед прыйшла.

Самым цяжкім было не спаць уночы, бо ў асноўным наплыў пацыентаў ідзе бліжэй да 2-3 гадзінаў ночы, а нармальны чалавечы арганізм з нармальнымі біярытмамі ўжо даўно спіць. А ты бурную дзейнасць тут разгортваеш, як так?

Здзіўлялі бацькі маладых пацыентаў (хлопцы 18–20 гадоў), якія спрабавалі ўзяць мой нумар тэлефона для сваіх сыноў. Адначасова і дзівосна, і дзіўна. Так, яшчэ было дзіўна даведацца, як і што можа перанесці чалавечы арганізм, часам глядзіш, і ў галаве не ўкладаецца гэта ўсё!

На мяне вельмі зрабілі ўражанне лекары ў аддзяленні, але больш за ўсіх – адна з лекарак, з якой мы засталіся дзяжурыць у адну з суботаў жніўня. Яна мне падказала, на што звяртаць увагу на клінічных кафедрах, як правільна паводзіць сябе з пацыентамі, элементарныя правілы тэарэтычнай этыкі на практыцы. Яшчэ мяне бралі з сабой на апытанне пацыентаў і тлумачылі, як чытаць кардыяграму (дзякуй за гэта велізарны!), медыцынскія лайфхакі ў запамінанні дыягназаў і іх назваў праз прозвішчы. Такіх калегаў у духу «вось такой я дакладна не буду, калі стану лекаркай» не было – і гэта выдатна.

Наступным летам планую з'ездзіць у Санкт-Пецярбург на машыне. Пастанавіла троху дазволіць сабе адпачынак, хоць і невялікі. А пасля трэцяга курсу дакладна пайду працаваць медсястрой у гэтае ж аддзяленне: кадраў мала, а людзі маюць патрэбу ў дапамозе кожную секунду.

Скончыць свой аповед хацелася б зваротам да насельніцтва Беларусі і не толькі: калі ласка, не панікуйце, не сварыцеся ні з кім, не крычыце ні на кога з медперсаналу, мы таксама людзі, і ў нас таксама ёсць пачуцці і эмоцыі, мы таксама стамляемся, будзьце, калі ласка, крыху больш памяркоўнымі. Будзьце ўпэўненыя, вам у любым выпадку зробяць адпаведную дапамогу.