28 сакавiка 2024, Чацвер, 23:58
Падтрымайце
сайт
Сім сім,
Хартыя 97!
Рубрыкі

Ён даўно ўжо не з намі

43
Ён даўно ўжо не з намі
ІРЫНА ХАЛІП

Не турбуйце, калі ласка, Аляксандра Рыгоравіча.

Не клічце, не абвінавачвайце і не асуджайце. Апеляваць да Аляксандра Лукашэнкі бессэнсоўна. Нават не таму, што пляваць ён хацеў на людзей, а таму, што ён усё роўна нічога не пачуе. Туды, дзе сёння жыве, не далятаюць гукі навакольнага свету. І гэта правільна – навошта патрэбныя раздражняльнікі ў цудоўным утульным свеце, дзе пасяліўся Аляксандр Рыгоравіч?

Той свет сапраўды цудоўны. У ім усё гарманічна: няма ні войнаў, ні беспрацоўя, ні галечы, ні дыктатураў. Вечарамі да яго галоўнага жыхара заходзіць кульнуць чарку Ілан Маск. З уласцівым маладосці максімалізмам дакарае гаспадара ўтульнага свету: ды што ж ты, дзед, ганьба на моцыку ганяць, давай я табе нармальную тачку падганю, адпаведную статусу. Рыгорыч лагодна бурчыць: ды навошта мне твая калымага электрычная, мне і так добра, – але ўпарты Ілан (э-эх, маладосць!) усё адно прывозіць проста да хаты сваю электрычную калымагу, таму што ведае: тут трэба настояць на сваім, а то ж гасцінны гаспадар увогуле ўсё раздасць і без портак застанецца.

А раніцай Аляксандр Рыгоравіч пачынае тэлефанаваць знаёмым, шукаць блат у гандлі, таму што Мелані Трамп спецыяльна прыляцела па беларускі лён і ўжо некалькі дзён бегае па горадзе з крыкамі «дзе набыць?». А ёй усё не шанцуе і не шанцуе: як ні ўстане ў чаргу, абавязкова нейкая наперадзе цётка гаркне «за мной сказалі не займаць!». Ці ўвогуле проста перад носам увесь тавар скончыцца, хоць Мелані і будзе прасіць, каб не больш за два вырабы ў адны рукі. Але абавязкова ж праточыцца міма чаргі прыяцелька загадчыцы або пляменніца старэйшага касіра – і ўсё, не дастанецца. Так што давядзецца Аляксандру Рыгоравічу падымаць старыя сувязі, прасіць загадчыка базы адкласці для Маланні пару абрусікаў і ручнікоў: для сяброў жа нічога не шкада. Ды і мужык у Маланні таксама правільны, сапраўдны: прыйшоў учора ў госці, пакуль жонка па крамах бегала, паплакаў над вершамі Быкава, а потым шчыра прызнаўся: сілаў больш няма ў Вашынгтоне жыць. Клімат жудасны, Патамак смярдзючы, мексіканцаў больш, чым эфіёпаў, а ў Белым доме прыслуга лыжкі крадзе. Так што добра было б сталіцу перанесці ў Менск: вуліцы чыстыя, мексіканцаў няма і ўсе дарогу на зялёнае святло пераходзяць. Неахвота, вядома, амерыканцам мяжу адчыняць, дык жа сябру таксама не адмовіш. А і добра – у цеснаце, ды не ў крыўдзе. Памесцімся, вядома, – у крайнім выпадку паселім амерыканцаў на антрэсолях. Калі, вядома, народ не абурыцца. Можа, не варта было даяркам 800 даляраў плаціць? Нахабныя бабы ўпэўненасць у заўтрашнім дні адчулі... Ды ладна, грошай жа ў краіне як гразі.

Ах да, куры. Як можна было забыцца пра курэй? Як усякі шчодры чалавек, наш Рыгорыч заўсёды дапамагае бедным. Вось ёсць, да прыкладу, багадзельня на Ваўпшасаве. Там жывуць адзінокія пенсіянеры і інваліды. Пра што яны мараць? Да канечне пра тое, каб па двары багадзельні куры бегалі! Што можа быць лепш для самотнага інваліда, чым курыны памёт пад нагамі? Рупліваму гаспадару Аляксандру Рыгоравічу спадзяванні народа блізкія, ён усё разумее. І адпраўляе ў прытулак сына Мікалая не з нейкімі левымі курамі, на базары набытымі, а з уласнымі, асабіста выведзенымі. Падчас селектарных нарадаў, калі ніхто не бачыць, ён выседжвае яйкі. Адна нарада – адно пакаленне куранятаў. Потым іх яшчэ трэба вырасціць. А заадно – вырасціць дзяўчатак, якія разам з Мікалаем даставяць каштоўны падарунак у багадзельню на радасць інвалідам. Хутка ўласнаручна выседжаныя куры аптушаць усе багадзельні краіны. Але праект маштабны, аднаму не справіцца, – давядзецца яйкі яшчэ і міністрам падкладаць. І хай выседжваюць, бо ў гэтым цудоўным свеце, дзе краінай-дасканаласцю, а заадно і ўсім светам кіруе мудры і шчодры Аляксандр Рыгоравіч, у іх няма ніякіх іншых клопатаў.

Я не ведаю, у які гістарычны момант ён пакінуў нас канчаткова. Калі Скарыну ў Піцер выправіў? Ці калі пахавальную на забітага на вайне бацьку атрымаў? А можа, калі Гарбачоў з Крамля тэлефанаваў, каб параіцца? Не ведаю. Ды гэта і ўсё роўна. Важна, што там ён стварыў свой уласны цудоўны свет, адкуль вяртацца не хочацца. Не турбуйце, калі ласка, Аляксандра Рыгоравіча. Не спрабуйце вярнуць яго ў наш свет. Ды ён і не вернецца. Няма калі. Вось зноў Яўлінскі з сшыткам на парозе топчацца. Зноў просіць нешта адрэдагаваць, шкаляр легкадумны.

Ірына Халіп, спецыяльна для charter97.org

Напісаць каментар 43

Таксама сачыце за акаўнтамі Charter97.org у сацыяльных сетках