Як беларуска ў 18 гадоў адкрыла ўласную пякарню

У бізнэсе Юліяна Мелкумава стараецца знайсці падыход да кожнага кліента.

«Онлайнер» працягвае хваліць маладую ініцыятыву. Сёння гаворка пра Юльяну Мелкумаву, якая ў 18 гадоў здала на пасведчанне кіроўцы, паступіла ў наргас і адкрыла ўласную пякарню. Усё пачалося з таго, што аднойчы мама прыгатавала на вячэру два асецінскіх пірага.

Тым вечарам Юліяна распавяла бацькам, што марыць адкрыць уласную справу. Бацька, нядоўга думаючы, адказаў: «Чаму б і не».

- Спачатку было вельмі цяжка. Пашанцавала, што мне дапамагалі бацькі. Тата вучыў разбірацца з падатковай (гэта было самым цяжкім), дакументамі, афармленнем памяшкання і гэтак далей. Я скончыла політэхнічны каледж, але тэорыя - гэта адно, практыка - зусім іншае. Паступова ўсё стала наладжвацца, і цяпер я практычна ўсё раблю сама, - кажа Юліяна.

Бацькі дапамаглі Юльяне не толькі з дакументацыяй і фірмовымі рэцэптамі, але і фінансава. Каб адкрыць бізнэс, дзяўчына выдаткавала некалькі тысяч даляраў. Цяпер, зарабляючы блізу $350-400 у месяц, пачала сама сябе забяспечваць. На пытанне аб тым, як у яе атрымалася за такі кароткі тэрмін выйсці на акупнасць, Юліяна адказвае:

- З моманту адкрыцця я настойвала на тым, што мы будзем працаваць спачатку для пакупніка, а потым ужо для сябе. Па-першае, мы стараемся заўсёды дагадзіць нашым кліентам. Напрыклад, прымаем замовы па тэлефоне і ў Instagram. Калі чалавек тэлефануе ў панядзелак (мы не працуем па панядзелках) і кажа, што яму тэрмінова патрэбна, дапусцім, пірог, то я выходжу на працу і гатую для пакупніка сама. Па-другое, я заўсёды за зніжкі. Рубель ці два мне ніякай ролі не згуляюць, а чалавеку будзе прыемна, і ён потым абавязкова вернецца. Я часта праводжу ў Instagram розыгрышы. У апошнім удзельнічалі дзесьці 1100 чалавек.

Розыгрышы выдатна дапамагаюць набраць аўдыторыю, як вынік, і патэнцыйных кліентаў. І па-трэцяе, я заўсёды імкнуся адкладаць невялікую суму на будучыню - звычайна ў месяц гэта дзесьці 5-10%.

- Да выбару прадуктаў я падыходжу вельмі сур'ёзна. Перавагу аддаю невялікім пастаўшчыкам. Лепш, калі ён гандлюе невялікім аб'ёмам, але тавар будзе якасным. Муку я купляю выключна беларускую і вышэйшага гатунку (лепшай пакуль не сустракала), мёд - з Віцебскай вобласці, а арэхі вытворчасці Украіны. Яйкі, малако і іншае па дробязі - таксама беларускія, - распавядае Юліяна.

У Менску зараз стала вельмі шмат булачных, пякарань і кандытарскіх. Таму канкурэнцыя сур'ёзная. Але дзяўчына яе не баіцца:

- У нас велізарнае меню: пірагі з мясам і салодкія пірагі, пазіцыі для вегетарыянцаў, пахлава, армянская гата, печыва і хачапуры. Зусім нядаўна мы сталі гатаваць даволі складаныя стравы, якія я яшчэ не бачыла на менскіх прылаўках, - нацыянальны асяцінскі пірог з бурачным бацвіннем і сырам. Пірагі - яны ў нас карыстаюцца найбольшай папулярнасцю - мы гатуем за 8-15 хвілін на вачах у пакупніка. Так што ўсё сумленна!

Вучоба, са слоў дзяўчыны, не замінае ёй (толькі калі падчас сесіі трохі). Праз тое, што Юліяна ўжо атрымала сярэднюю спецыяльную адукацыю, яна вучыцца на скарочанай завочнай форме ў наргасе.

- Бывала такое, што я сяджу на пары, а мне тэлефануюць і кажуць, што тэрмінова трэба прыняць тавар. Але гэта дробязі. Я ведаю, што ў іншых універсітэтах да завочнікаў ставяцца паблажліва, але ў нас не так. У нас ужо адлічылі пяць аднагрупнікаў, а гэта толькі пачатак вучобы. На парах лёгка і вельмі цікава, але здаванне курсавых і сесія - вось гэта цяжка. Таму і сплю па тры-чатыры гадзіны ў дзень. Бывае і такое, што не магу заснуць праз думкі пра працу і вучобу. Але зноў жа мне моцна дапамагае сям'я.

Галоўная мара Юльяны - жыць заможна і дапамагаць сваім блізкім. Яна нават назвала сваю пякарню ў гонар маці. «Ser Karin» - гэта фраза, якая з армянскага азначае «З любоўю ад Карынэ». А ў найбліжэйшай будучыні дзяўчына марыць адкрыць яшчэ адну пякарню.

- Калі я толькі пачынала, не было фінансавай магчымасці выбіраць месца. Цяпер наша пякарня размешчаная недалёка ад майго дома. Мне, калі шчыра, нават не важна, дзе будзе наступная, таму што знайсці свайго кліента можна ўсюды.

Цяпер Юльяне 19 гадоў, а яна ўжо скончыла каледж, атрымлівае вышэйшую адукацыю і кіруе ўласнай справай. Сабой, дзяўчына шчыра прызнаецца, ганарыцца, але ўсё роўна з кожным днём стараецца працаваць больш старанна.

- Як бы банальна гэта ні гучала, я люблю працаваць і люблю тое, што раблю, - і ад гэтага я шчаслівая. У бізнэсе я імкнуся знайсці падыход да кожнага кліента і зрабіць усё, што ў маіх сілах, каб ён застаўся задаволены. А я не змагу зрабіць гэтага, калі сама буду няшчаснай. Вось і ўвесь сакрэт.