28 сакавiка 2024, Чацвер, 23:01
Падтрымайце
сайт
Сім сім,
Хартыя 97!
Рубрыкі

Беларус перамог грын-карту, але застаўся і стаць каралём сушы

16
Беларус перамог грын-карту, але застаўся і стаць каралём сушы

Незвычайная гісторыя пачаткоўца-бізнэсмэна.

У 2016 годзе Аляксей Жукаў другі раз падаўся на грын-карту. Не тое каб чакаў перамагчы, але зазнаў поспех. Думаў, калі з'язджаць, то ў Лос-Анджэлес – там жывуць знаёмыя беларуса. У траўні 2017-га Аляксей праверыў статус заяўкі – высветлілася, што перамог. Але на справе сталася, што перамагчы не значыць эміграваць. Сабраныя на пераезд грошы мянчук уклаў у план Б – адкрыў сваю дастаўку сушы. І не пашкадаваў.

26-гадовы Аляксей разам з жонкай цяпер валодае кавярняй з японскай кухняй. Калісьці ён адвучыўся на кухара і змяніў чатыры працы, перад тым як адкрыць сваю справу. Да гэтага кроку яго падштурхнула перамога грын-карты, а потым – яе нечаканая страта, піша onliner.by.

– Гульня саміх грын-картаў звычайна праходзіць 2 траўня. Ахвотных вельмі шмат, усе адразу заходзяць на сайт. Праверыць было нерэальна: сайт вісеў. Праз розніцу ў часе адразу праверыць не атрымалася. Сядзеў да трох ночы, абнаўляў, але нічога так і не выйшла – пайшоў спаць. Я не верыў у поспех, проста быў спартовы інтарэс. Потым прачнуўся а дзявятай раніцы – думаю, трэба зноў паспрабаваць. Уводжу лічбы, націскаю «Праверыць» – а там нестандартны ліст. Я гуляў другі раз. У 2015 годзе не пашанцавала: тады на сайце была проста адна прапанова: «Has not been selected». А тут гляджу – цэлы ліст са спісам, – успамінае Аляксей.

Ён пачаў чытаць і зразумеў: гэта перамога. Кажа, адчуванні былі незразумелыя: блізу тыдня не мог паверыць, што гэта ўвогуле магчыма, таму што шанец перамогі занадта малы. Калі ўсвядоміў, што гэта сапраўды перамога, кожную вольную хвіліну праводзіў на форумах, унікаў ва ўсе тонкасці і нюансы пераезду. Потым схадзіў на бясплатны семінар, стаў чытаць дапаможнік для мігрантаў.

– Пачаў рыхтавацца да пераезду. На гутаркі ў амбасадзе пачынаюць запрашаць з верасня. Туды трэба вельмі шмат дакументаў і грошай. Толькі адна спроба прайсці інтэрв'ю каштуе $ 300. Іміграцыйная віза – ці то $ 300, ці то $ 350, не памятаю. Яшчэ трэба прайсці міжнародную медкамісію. І так я рыхтаваўся цэлы год. На кожны рэгіён даецца пэўная колькасць квотаў – колькі чалавек могуць атрымаць від на жыхарства ў ЗША. Усяго выдаецца 50 тыс. грын-картаў, а тых, хто перамог – 120 тыс. Звычайна палова адмаўляецца, хтосьці ўвогуле не правярае, перамог ён ці не. А амбасадзе абавязкова трэба раздаць усе візы – таму што пераможцаў больш, чым саміх картаў. У 2017 годзе на Еўропу давалі нібыта 39 тыс. штук. У мяне быў 32 тыс. нейкі нумар. Паводле статыстыкі за мінулыя гады, усе нумары праходзілі. Толькі ў 2007-м грын-картаў на ўсіх не хапіла, – кажа Жукаў. – Паводле правілаў латарэі ўсю сям'ю перавезці нельга, толькі жонку і дзяцей, калі яны ёсць. На той момант з маёй будучай жонкай мы жылі ў грамадзянскім шлюбе – неўзабаве пасля перамогі мы распісаліся.

Сумоўі праводзяць увесь год – з верасня да верасня. Напрыклад, у першы месяц апытваюць людзей з нумарамі ад нуля да дзвюх тысячаў, у кастрычніку – ад дзвюх да васьмі тысячаў і гэтак далей. У нейкі момант статус гутарак мяняюць на актуальны (current) – тады ўжо на інтэрв'ю клічуць усіх, незалежна ад нумарацыі. Звычайна гэта адбываецца да красавіка – траўня.

– Але ў тым годзе было не так: да апошняга месяца выдавалі квоты. І я ўсё думаў: «Вось зараз будзе "актуальны", і я прайду!» Але не, я не прайшоў, – апавядае Аляксей. – На той момант мы з жонкай працавалі ў буйной сетцы дастаўкі сушы. Я быў шэф-кухарам, а яна – адміністратарам. Разам збіралі грошы на пераезд у ЗША. Але калі засталося тры месяцы да канца гэтых інтэрв'ю і мы зразумелі, што можам праляцець, пачалі рыхтаваць план Б: хацелася кардынальна памяняць жыццё. Сабралі грошы на пераезд і думалі, што з імі рабіць: набыць машыну або паспрабаваць адкрыць сваю справу? Надумалі другое. Чаму? Проста сушы – гэта ўсё, што мы ўмеем рабіць. І робім добра.

На падрыхтоўку сышло прыкладна два месяцы – у снежні 2018 года менчукі адкрылі сваю справу. На той момант яны разам з жонкай паспелі шмат папрацаваць у розных сушы-ўстановах – бачылі попыт, слабыя месцы, якасць прадукцыі. Аляксей успамінае, што яго як звычайнага працаўніка нідзе не слухалі: ён гаварыў, як правільна, а яму – як танней.

– Я працаваў шэфам, усе гатавалі якасна і добра. Потым прыйшоў нейкі левы чалавек, ён не разбіраўся, як трэба гатаваць сушы. Ён паводле статусу вышэйшы за мяне, таму рабіў усё па-свойму: мяняў прынцыпы нарыхтовак або яшчэ нешта. У выніку ўсё скацілася – барацьба ішла не за якасць прадукту, а за прыбытак. Маё меркаванне надта не бралася да ўвагі. Я мяркую, што чалавек павінен бачыць, за што плаціць грошы, і не шкадаваў іх на якасны прадукт. Мне хочацца рабіць сваю працу так, каб за яе не было сорамна.

Першы час яны з жонкай працавалі толькі ўдваіх – за год у іх не было ніводнага выхаднога. Аляксей звольніўся з працы, адкрыў ІП, вывучыў падаткаабкладанне. Пасля гэтага зняў кавярню на 10 кв. м, набыў абсталяванне: рысаварку, лядоўню і маразілку. Узяў у растэрміноўку тэлефон, каб прымаць заказы праз кол-цэнтр.

– У Беларусі ў прынцыпе няпроста адкрыць нешта сваё: неслабыя падаткі, частыя праверкі і магутная канкурэнцыя – менавіта ў сегменце сушы. Каб зрабіць нешта добрае, трэба вельмі моцна напружыцца.

Жонка Жукава прымала і афармляла заказы: запісвала ўсё ўручную, набірала кур'ераў і адпраўляла іх на заказы. Аляксей гатаваў, адпраўляў заяўкі і набываў прадукты ў пастаўшчыкоў. Меню складалі разам – садзіліся і прапісвалі ўсё да дробязяў.

– Паступова мы сталі нарошчваць штат: наймалі кухараў і кур'ераў. Пачыналася ўсё з трох замоваў на дзень, а праз год было ўжо сто. Амаль усе супрацоўнікі – гэта нашы знаёмыя. Праз аб'яву наймаю рэдка, таму што грамадскае харчаванне – вельмі маленькая сфера, усе пра ўсіх ведаюць.

Амаль год яны піярыліся праз зніжкавыя сайты – у рэкламу не ўклалі ні капейкі. Свайго сайта ўвесь гэты час у менчукоў не было: пазней, калі надумалі яго стварыць, патрэбнае даменнае імя было занятае. На гэтым фоне правялі рэбрэндынг.

– У старым памяшканні нам ужо стала цесна, і мы зразумелі, што будуць святы: Новы год, 14 лютага, 8 Сакавіка – трэба тэрмінова пашырацца. Усе памяшканні ў жахлівым стане, без рамонту. Новую лакацыю мы знайшлі з цяжкасцю, паралельна з працай рабілі тут рамонт, набывалі абсталяванне. Знялі офіс для кол-цэнтра, і ўвогуле, у ІП ужо стала цесна, перайшлі ў ТАА. Адначасна наймаў яшчэ персанал. Там у нас было чалавек пяць кухараў, а сюды трэба пятнаццаць, – кажа Жукаў. – Заробак мы сабе не плацілі, усё сыходзіла на прадукты, абсталяванне, а сёння я ўжо атрымліваю блізу тысячы даляраў. Першыя паўгода працавалі ў нуль, выжывалі на ашчаджэнні, а потым ужо пачалі адчуваць прыбытак і адкладаць на развіццё.

Пераезд у мужа і жонкі ў новае месца заняў адзін дзень – адзіны выходны ў кампаніі. Сёння ў кавярні працуе ўжо сорак чалавек, Аляксей збіраецца адчыняць другую кропку. Летась, дарэчы, мянчук не падаваў заяўку на грын-карту. Кажа, што пакуль не плануе: «другі раз не стрэліць».

– Калі б я цяпер быў у ЗША, то я не сядзеў бы тут, а стаяў за прылаўкам, як і мая жонка. І атрымлівалі б мы мінімум, які там ёсць, – якіх-небудзь $ 300. У нас не было б нічога – максімум здымныя машына і кватэра... Што ні робіцца, усё да лепшага, – мяркуе ён.

Напісаць каментар 16

Таксама сачыце за акаўнтамі Charter97.org у сацыяльных сетках