«Быў на працы, а дыягназы - быццам на вайне»

Што цяпер з кіроўцам грамадскага транспарту, параненым гранатай на «Пушкінскай» 10 жніўня.

Павел Сібілеў больш за месяц правёў у вайсковым шпіталі ў Менску. Ён - той самы кіроўца грамадскага транспарту, якога параніла недалёка ад станцыі метро «Пушкінская», як мяркуецца, светлашумавой гранатай. Tut.by наведваў Паўла ў лякарні, цяпер ён выпісаўся і распавёў, як зноўку вучыўся хадзіць, як яму дапамагалі людзі і што ён думае пра сілавы разгон мірных акцый.

Гісторыя Паўла. «Прыпячатала гранатай, а зверху - кулямі»

Павел Сібілеў - пацярпелы ад сілавога разгону пратэстаў вечарам 10 жніўня. Ягоны аўтобус №163 (Сухарава-Варанянскага) апынуўся заблакаваным на дарозе паміж прыпынкамі ля станцый метро «Спартыўная» і «Пушкінская».

- Мы з ўзвышэння бачылі, што ўнізе, на «Пушкінскай», выбухі, дымавая заслона, стральба, — расказваў кіроўца яшчэ ў лякарні.

Падчас жнівеньскіх разгонаў сілавікі ў Менску выкарыстоўвалі светлашумавыя гранаты і гумовыя кулі.

Высадзіўшы пасажыраў, Павел і ягоныя калегі з іншых аўтобусаў і тралейбусаў чакалі, калі можна будзе праехаць. Мужчына атрымаў раненне, калі вяртаўся ў салон.

- Заставалася толькі нагу падняць на прыступку - і мяне проста прыпячатала гранатай да аўтобуса. А потым яшчэ зверху кулямі... Гарэла кашуля, скура на спіне выбухнула і гарэла. Мяне як быццам паралізавала. Памятаю, што людзі тушылі, дапамагалі мне, выклікалі «хуткую». Крычалі адзін аднаму, каб не было гармідару. Баяліся, што сілавікі пачнуць страляць у натоўп людзей, - казаў мужчына.

Аднаўленне. «Спрабаваў хадзіць па дзве-тры хвіліны»

У вайсковым шпіталі Павел Сібілеў праляжаў месяц - з 10 жніўня да 11 верасня. Цяпер ён прыязджае ў Менск з Маладзечна, дзе жыве, на перавязкі.

- Дзякуй лекарам, што мяне выратавалі і выпісалі, - кажа мужчына.

У той вечар ён быў проста на працы, а дыягназы — быццам пабываў на вайне. Павел паказвае сваю медычную выпіску: мінна-выбуховае раненне вобласці пояса з шырокім дэфектам мяккіх тканін, агнястрэльны пералом асцюкаватых атожылкаў LII-LIII пазванкоў, множныя паверхневыя раненні левага пляча, удар нырак.

Мужчына распавядае, што зноўку вучыўся хадзіць.

- Лекар дапамагаў, вучыў, мне далі хадункі - і я спрабаваў хадзіць па дзве-тры хвіліны. Больш не мог, бо вельмі балелі мышцы ног. Галава кружылася, яна і цяпер кружыцца часам, калі рэзка ўстаць. Рабіў практыкаванні на ложку. Упарта: раніцай, у абед і ўвечары. Ведаў: чым хутчэй пачну хадзіць, тым хутчэй мяне выпішуць. За дзесяць дзён да выпіскі я ўжо мог хвілін па 30 хадзіць, рухацца.

Да ранення Павел Сібілеў жыў у Менску ў інтэрнаце ад працы, сам з Маладзечна - так што вярнуўся туды.

- Я там з першай жонкай, сям'я мне дапамагае, стараюцца. Спачатку дома, пасля шпіталю было няпроста. У лякарні ложкі прыстасаваныя - ёсць за што ўхапіцца, каб цела прыпадняць і рукамі сябе пакласці як трэба. Дома такой выгоды не было. Ну нічога, паволі справіўся. Больш хадзіў, даваў нагрузку на ногі. Трошкі аднавіўся, - усміхаецца мужчына.

Ідзе па вуліцы Павел павольна, асцярожна пераступаючы з нагі на нагу.

- Наогул нармальна, але калі вялікі крок зраблю - можа рэзкі боль пайсці, баюся ўпасці. Трох пальцаў левай рукі не адчуваю: нямыя і перыядычна іх як быццам б'е токам. Лекары кажуць, што з часам павінна прайсці. Спіну не адчуваю яшчэ як належыць. Згінацца магу, але паволі. Страх застаўся, быццам нешта можа трэснуць, парвацца, - смяецца. - Нага гоіцца - з яе на спіну скуру перасаджвалі. Наогул медыкі кажуць, што з паўгода трэба на аднаўленне.

Па начах не дае спакою бессань. Каб справіцца з гэтым станам, Павел збіраецца да псіхолага.

- З 12 ночы да 4 раніцы кручуся направа, налева - не магу спаць.

Мужчына сумуе па працы. Кажа, у пасажырскіх перавозках ужо гадоў 15. Да працы ў Менску быў кіроўцам, таксама аўтобуснікам, у Маладзечне. Два гады таму ўладкаваўся ў сталіцу, бо «тут зусім іншыя заробкі».

- Спрабаваў неяк фуры, грузы - не маё гэта.

Што будзе, калі выздаравее, - не ведае.

- На працы «Ахова працы», пачытаўшы эпікрыз, сказала, што некаторыя дыягназы могуць перашкодзіць у далейшым працаваць у пасажырскіх перавозках. Шанцы вярнуцца на аўтобус — 50 на 50.

Мужчына дадае, што з ім часта звязваецца напарнік, спраўляецца аб самаадчуванні. Дапамагае прафсаюз.

- Заробкі за жнівень - кот наплакаў, я ж мала паспеў прапрацаваць у тым месяцы. Лісток непрацаздольнасці толькі будуць выплачваць. Вялікі дзякуй людзям, якія назбіралі мне грошы, там на некалькі заробкаў — распавядае Павел. - Праўда, ёсць такія, хто думае, што я на гэтай ране ўзбагаціўся, што мне нават пашанцавала, але гэта не так.

Пратэст. «Навошта патрэбная была гэтая стральба?»

Пацярпелы 10 жніўня кіроўца размаўляў са следчым у лякарні.

- І сам я да іх ездзіў ужо, і яшчэ паеду. Відаць па камерах, што прыляцела граната мне ў спіну з боку «Пушкінскай», але хто яе кінуў - не відаць.

Мужчына пасля выпіскі пачытаў і паглядзеў навіны па тэлевізары і ў інтэрнэце і прыйшоў да такой высновы:

- Па тэлевізары ўсе хлусяць. Калі б я ў такой сітуацыі сам не пабываў і ўсяго гэтага не ўбачыў, я б таксама, можа, верыў ім. Ну навошта трэба было страляць? Ну стаяць людзі, пляскаюць - хай яны да двух, да трох ночы стаяць! Пастаялі б і разышліся. Так, можа, там, на «Пушкінскай», і было некалькі правакатараў - пяць, дзесяць. Дык забярыце гэтых правакатараў менавіта, навошта ж усіх пад адзін грабянец з імі стрыгчы? А ў аддаленні, наверсе на праспекце, дзе я быў, - там наогул цішыня была. Навошта трэба было страляць у гэты бок? - дзівіцца Павел.

Дадае, што неяк у Маладзечне, у краме, з ім размаўляла паджылая жанчына. Зразумела, што Павел пасля лякарні, - ён распавёў чаму.

- Яна мне кажа «Ох, гэта ўсё гэтыя дэманстранты!». Я ёй сказаў, што не трэба так проста судзіць. Побач са мной былі мірныя людзі.