Лукашэнка сам рыхтуе свой крах

Калі рэпутацыя страчаная, неўзабаве выпараецца і сіла.

«Каго Бог хоча загубіць, таго ён спачатку пазбаўляе розуму»

Сафокл

Наша ўлада працягвае педаляваць тэзіс, што яна беззаганная і ідэальная, ну ці амаль ідэальная (накшталт «стварыў райскія ўмовы»), а ўсе праблемы ў краіне выкліканыя дзеяннямі некаторых вонкавых сіл - «лялькаводаў», як іх неаднаразова называў Лукашэнку.

Так, Аляксандр Лукашэнка на сустрэчы з генеральным сакратаром АДКБ Станіславам Засем распавёў, як уздымалі палову войска, як вымушаныя былі дэманстраваць сілу. Паводле ягоных слоў, «галоўная прычына гэтай сітуацыі ўнутры - абсалютна вонкавая прычына. Не было б вонкавага ціску і ўплыву, ніколі б гэтага ў Беларусі не было».

Раней лялькаводы канцэнтраваліся, як мы памятаем, у Маскве. І наша ўлада то шукала нейкіх расейскіх дыверсантаў па лясах, то газпрамаўскія «дочкі» граміла. Так што «лялькаводы» мяняюцца, некаторыя з іх нават становяцца найлепшымі сябрамі, толькі вось сітуацыя лепшай не становіцца.

З нагоды лялькаводаў маецца і іншы пункт гледжання, згодна з якім галоўны з іх – акурат А.Г. Лукашэнка. «Размова пра сапраўдныя ці ўяўныя пакуты беднаты не мае сэнсу, - піша Сірыл Паркінсан, - напраўду кожную рэвалюцыю спараджае сам урад, ён стварае вакуум, куды змагары засмоктваюцца, можна сказаць, супраць волі... Гісторыя кожнай рэвалюцыі пачынаецца не са змовы паўстанцаў, але з сумненняў і разладу сярод людзей ва ўладзе. Заняпад улады стварае вакуум, які запаўняецца пратэстам». («Законы Паркінсана»).

У нас так усё і здарылася - «змагарамі» пераважная большасць беларусаў стала не па сваёй волi, выключна дзякуючы дзеянням улады і асабліва - яе кіраўніка. Менавіта ён і ягонае атачэнне сваімі дзеяннямі:

Настройвае народ супраць улады і яе сілавых структур;

Разбурае эканоміку краіны, у апошнія месяцы - з паскарэннем. Гэта вядзе да далейшага зніжэння ўзроўню жыцця народа, а значыць - падсілкоўвае пратэстныя настроі;

Правакуе абвастрэнне стасункаў на міжнароднай арэне. Усе апошнія дзеянні Лукашэнка робіць у рэчышчы парадыгмы «ўсе ворагі» (і ўнутры краіны, акрамя сілавікоў, і за яе межамі). І яму ўдаецца зрабіць ворагамі практычна ўсіх. Адпаведна ў яго апанентаў практычна ўсе ў сябрах.

Нарэшце ён сам рыхтуе свой крах. Бо перамагчы ўсіх немагчыма апрыёры.

Добра з гэтай нагоды сказала Святлана Ціханоўская: мы вымушаны дзейнічаць, бо ўлада ўжо не выконвае свае функцыі. І я ніякім змагаром яшчэ вясной станавіцца зусім не збіралася. Як і мільёны іншых беларусаў.

А пачалося ўсё не са жнівеньскіх пратэстаў, а раней. Як ужо неаднаразова адзначалі экспэрты, неадэкватная рэакцыя ўлады і найперш самога Лукашэнкі на пандэмію запусціла працэс самаарганізацыі і кансалідацыі грамадства. Але не вакол улады. Гэта адбывалася вымушана - і не на загад амерыканцаў са спадарожніка. І хто тут «лялькавод»?

І зараз пратэстныя настроі ўжо нікуды не падзенуцца, бо наша як бы ўлада ўжо не можа ці не хоча развязаць ніякіх праблем. Ні палітычных, ні эканамічных, грамадскiх альбо знешнепалітычных. Яна толькі люта б'ецца за крэсла, чапляючыся за яго «сінімі пальцамі». Праблемы ж толькі назапашваюцца. І чым больш жорсткай і крывавай будзе ўлада, тым мацней яе будуць ненавідзець. А яна, мяркуючы з апошніх заяў сілавікоў, акурат і надумала зрабіць стаўку на вялікую кроў. Такім чынам, палітычная, замежнапалітычная, эканамічная сітуацыя стануць толькі горшымі.

І толькі сыход гэтай улады адразу знізіць напружанне ў грамадстве, бо адкрывае акно магчымасцяў для развязання многіх праблем. Не ўсіх і не адразу - але хаця б надзею дае. У тым ліку адкрывае новыя магчымасці і для элітаў. І гэта разумее ўсё больш людзей як унутры краіны, так і за яе межамі. Гэта не народ і замежныя сілы раптам без прычыны настроіліся супраць добрай улады, а аджылая і ўжо неадэкватная ўлада сваімі дзеяннямі справакавала рэакцыю народа і замежных сіл.

Тэарэтычна ніякіх пратэстаў і не трэба. «Лялькавод» пачаў разбураць краіну і тым самым уласную сістэму задоўга да іх. І калі ўсё ж застанецца, то разбурыць дашчэнту, з пратэстамі або без іх. Без пратэстаў будзе крыху даўжэй. Зрэшты, і народ ужо наўрад ці спыніцца. Іншая справа, што могуць змяніцца формы і метады пратэсту. Ну ці дапоўніцца новымі.

А паколькі супрацьстаянне, відавочна, імгненна не скончыцца, ну хоць бы таму, што ўлада ўвесь час будзе падсілкоўваць пратэстныя настроі, распрацоўка стратэгіі барацьбы і выпрацоўка новых форм і метадаў становіцца актуальнай. Зрэшты, збольшага гэта адбываецца і так. Узяць хаця б знешнепалітычную катастрофу нашага рэжыму. Гэта зусім іншы кірунак і «групоўка» іншая. Але негатыўныя наступствы для рэжыму непазбежна будуць, як бы Лукашэнка не казаў, што і без «Захаду» выдатна пражыве.

Нават калі б нічога больш не здарылася, а проста палітыкі ўзроўню Мэркель, Макрона, кіраўніка Дзярждэпу ЗША заявілі, што Лукашэнку не прызнаюць, а вось з Ціханоўскай сустрэнуцца, ужо знешнепалітычная катастрофа. Але ж адбылося і гэта, але і многае іншае. Як бы ў нас не выхваляліся, што мы адказалі ім сіметрычна. Ха-ха. Кіраўнік АМАПа змог адказаць адэкватна ЗША і ЕЗ. Вось адразу ўсе індэксы ў іх і абваліліся.

А вось у нас шмат што абвалілася адразу, уключаючы інвестыцыйную прывабнасць краіны і яе экспартныя патэнцыі. Да таго ж яны кажуць, гэтай уладзе санкцыі і непрызнанне, а вось новай, дэмакратычнай - сур'ёзная дапамога, мільярды даляраў ужо рэзервуем. І кожны разумны інвестар, нават разумны расейскі, будзе думаць вось тады я ў гэтую краіну і пайду, а пакуль лепш пачакаць, каб не выпацкацца. Іншыя меры таксама адназначна будуць, асабліва ўлічваючы, што наша ўлада іх свядома правакуе і мэтанакіравана абвастрае абстаноўку.

Эканоміка - яшчэ адзін удар з іншага кірунку, які ўжо непазбежны. Ну і гэтак далей.

Плюс поўная згуба рэпутацыі, як унутры краіны так і за яе межамі. А як сказаў той жа Сірыл Паркінсан: Калі рэпутацыя страчаная, неўзабаве выпараецца і сіла. Рэпутацыя «нашага» была сур'ёзна падмочаная яшчэ «дармаедскім дэкрэтам». Блюзнерства на фоне эпідэміі каранавіруса яе канчаткова дабіла. Што рэальны выбар народа і паказаў. Але сіла пакуль яшчэ застаецца. Будзем спадзявацца, што Паркінсан меў рацыю, і неўзабаве выпарыцца і яна. На гэтым пакуль і скончым.

Юрый Пшоннік, «Наше мнение»