«Стала вельмі прыкметнае пагаршэнне фінансавага стану людзей»

Беларусы хочуць жыць лепш.

Жыхар Баранавічаў, які працуе аўтамаляром, распавёў intex-press.by, колькі каштуе арэнда кватэры на ўскраіне горада, ад якіх выдаткаў і па якіх прычынах не можа адмовіцца, а таксама як размяркоўвае бюджэт паміж дзяўчынай і ашчадкам:

- У школе мне падабалася маляваць, і атрымлівалася гэта ў мяне вельмі добра. Я быў самавук, шмат змалёўваў, адпрацоўваючы выразнасць і плаўнасць ліній, вучыўся змешваць колеры і адценні, каб атрымаць ідэальны вынік на карціне, і марыў паступіць у мастацкую акадэмію. На жаль, на патрабаванне бацькоў замест пераезду ў іншы горад за марай, я пайшоў служыць у войска. Пасля яе жаданне паступаць на мастака ў мяне прапала: я палічыў, што шмат часу страчана, і што мне ўжо пара шукаць працу і станавіцца на ногі.

Мой блізкі сябар займаўся афарбоўкай аўтамабіляў, і, калі мне патрэбна была праца, ён меў патрэбу ў памочніку. Такім чынам, тэорыю адразу ж выкарыстоўваючы на практыцы, я стаў аўтамаляром, і ўжо праз пару гадоў пачаў працаваць асобна ад сябра.

«Заробак упаў удвая»

Агулам, мая праца мне падабаецца. Графік я раблю сабе сам, калі патрэбныя выходныя сярод тыдня, то я заўсёды магу іх сабе забяспечыць. Адпачынак я таксама бяру тады, калі зручна мне, а не ўсяму працоўнаму калектыву. Хацелася б сказаць, што заробак таксама цалкам залежыць ад мяне, і што чым больш заказаў я бяру, тым больш зарабляю, але цяпер гэта ўжо не так. За апошнія некалькі гадоў мой заробак упала ў сярэднім удвая.

Стала вельмі прыкметна пагаршэнне фінансавага стану людзей. Калі гады тры-чатыры таму аўтаўладальнікі не раздумваючы ішлі на дадатковыя выдаткі ў абслугоўванні вонкавага выгляду аўто, напрыклад, пагаджаліся на паліроўку усяго кузава замест двух-трох пафарбаваных элементаў або імкнуліся ў самыя кароткія тэрміны выправіць найменшыя недахопы ў выглядзе неглыбокіх драпін або ўвагнутасцяў, то цяпер большасць трывае, пакуль магчыма і звяртаецца ў майстэрню, калі з элементамі кузава ўжо зусім усё сумна.

«Не падабаецца - не здымайце»

Я жыву са сваёй дзяўчынай у арэндаванай аднапакаёвай кватэры. Месяц арэнды каштуе 200 рублёў. З улікам таго, што кватэра знаходзіцца на ўскраіне горада і рамонт у ёй не такі ўжо сучасны, цана мне здаецца злёгку завышанай. Але, перыядычна праглядаючы аб'явы аб арэндзе кватэры, я прыходжу ў задуменне: чаму ў такі складаны час такі высокі кошт арэнды жылля? Як паказвае практыка, адказ у гаспадароў кватэры адзін: «Не падабаецца - не арэндуйце».

У арэндны кошт выдаткі на камунальныя паслугі не ўваходзяць, і іх мы аплачваем асобна. А гэта прыкладна 50 рублёў на месяц. Хатнім тэлефонам і тэлевізіяй мы не карыстаемся, а за інтэрнэт і два мабільныя тэлефоны - мой і дзяўчаты - я плачу яшчэ блізу 100 рублёў штомесяц. Вось і атрымліваецца, што траціна даходу - гэта аплата даху над галавой і камунікацый.

Прадукты - па акцыях

У нашай неафіцыйнай сям'і так заведзена, што грошы на прадукты, у асноўным, выдаткоўваю я. Як правіла, на выходных раз на тыдзень мы з дзяўчынай едзем у які-небудзь з нашых нешматлікіх супермаркетаў і купляем там прадукты на найбліжэйшыя сем дзён. У вазку з прадуктамі звычайна ляжаць макароны, грэчка, рыс, кансервы, а таксама замарожанае мяса птушкі і рыба. Індычку і ялавічыну мы не купляем - дорага, а вось свінінай часам можам паласавацца. Таксама мы абавязкова купляем малако, сыры, тварог, садавіну і гародніну па сезоне. Салодкае да гарбаты і кавы таксама заўсёды ёсць у нас на стале, як і гарбата-кава.

Прадукты я купляю ў крамах буйных гандлёвых сетак, таму што там заўсёды можна знайсці на паліцах акцыйныя тавары і выдаткаваць менш. Дарэчы, на прадукты ў мяне сыходзіць блізу 400 рублёў.

«Ад аўто адмовіцца не гатовы»

У мяне ёсць аўто, утрыманне якога не шмат мне каштуе, але тым не менш адчувальна для майго бюджэту. За месяц на паліва я выдаткоўваю блізу 100 рублёў: езджу на працу, у госці да сяброў, ваджу дзяўчыну па яе справах - стрыжкі, манікюр і ўсё такое. Вядома ж, можна было б эканоміць на паліве, калі ездзіць на працу з праязным у грамадскім транспарце, але ад камфортнага перамяшчэння ў аўтамабілі я адмаўляцца не гатовы. Адны аповяды знаёмых пра цісканіну ў аўтобусах у гадзіны пік чаго вартыя! Правільна кажуць, што самыя багатыя - аўтамабілісты: як бы паліва не даражэла, ездзіць на аўто мы будзем заўсёды.

А вось на што я грошы не марную, дык гэта сродкі гігіены, пральныя парашкі, вадкасці для мыцця посуду і іншыя бытавыя рэчы. Іх з веданнем сваёй справы і за свой заробак купляе мая дзяўчына. Яна ж мяне і стрыжэ, пазбаўляючы ад выдаткаў на цырульніка. На касметыку і розныя жаночыя штучкі дзяўчына ў мяне грошай таксама не бярэ, а я і не патрабую.

Забавы і ашчадак

За нашы сямейныя забавы фінансава адказваю я. Раз на тыдзень ці два мы ходзім у кіно, нярэдка бываем у кавярні або заказваем на дом піцу ці ролы, калі смачнага хочацца, а ісці кудысьці - не. Вядома, я як мужчына мог бы абысціся без кіно і кавярні, а дзяўчыне гэтага хочацца, і я яе разумею. Дарэчы, на камедыі і меладрамы мы ходзім часцей, чым на трылеры і баевікі.

Мы жывём разам досыць даўно і плануем ажаніцца. Вяселле адсвяткаваць у крэдыт, як гэта робяць многія, нам не хочацца. Але і не хочацца эканоміць на ўсім, адкладаючы кожную капейку. Тыя грошы, якія застаюцца ад майго даходу, на забавы і ашчадак да вяселля мы дзелім напал. Звычайна гэта 75 рублёў на кіно, кавярні і піцэрыі і, адпаведна, столькі ж у скарбонку. Праўда, з грошай на будучае вяселле мы часам бяром нейкую частку, каб купіць нешта дарагое з адзення ці абутку.

Мне вельмі хочацца верыць, што прыбыткі вырастуць, мы зажывём лепш і што назапасіць можна будзе не на нешта адно гадамі, а на некалькі катэгорый і за пару месяцаў.