Толькі ўсеагульны страйк!

Мы не можам пагадзіцца жыць ва ўмовах гвалту і беззаконня.

«Мы ўпусцілі момант першай, магутнай хвалі страйкаў. Гэта вялікая памылка. Адзіны момант, калі рэжым рэальна спалохаўся і задрыжэў, - піша чытач тэлеграм-канал «Баста!». - Страйк спыніў гвалт. Але ў той момант, мы не забаставалі, разлічваючы, што «забастоўка - святы абавязак пралетарыяў». А мы пакуль камфортна і звыкла прадоўжым прадаваць, зарабляць, хадзіць у офісы. Ну вядома, мы выходзілі на пікеты па 200 чалавек да прахадных і паабяцалі рабочым скінуцца і кампенсаваць страчаны заробак. Але рабочыя выйшлі не за грошы, яны выйшлі за годнасць і супраць беззаконня. І засталіся адны. Мы, бізнэс, бюджэтнікі, павінны былі падтрымаць іх не падабайкамі, вадзіцай і кампенсацыяй, а усеагульным страйкам. Толькі такі ўзровень падтрымкі адказваў ўзроўню іх учынку.

Так, забастоўка - гэта сур'ёзны і цяжкі ўчынак, звязаны з няўхільнымі стратамі. Хтосьці страціць грошы, хтосьці кар'еру. Хтосьці можа дамовіцца з начальнікам і напісаць «за свой рахунак» і проста падціснуць выдаткі. Студэнты, калі будуць адлічаныя, будуць залічаныя ў еўрапейскія ВНУ і нават прыдбаюць. Ва ўсіх па-рознаму. Але ўсім, па-першае, трэба прыняць неабходнасць гэтай ахвяры, а па-другое, падумаць, як звесці асабістыя страты да мінімуму.

І не варта чакаць, што на страйк нас адправіць старшыня банка, начальнік вытворчасці, або дырэктар гандлёвай сеткі. Увесь буйны прыватны белбізнэс не незалежны ад дзяржавы. Наш новы страйк можа пачынацца толькі знізу, ініцыявацца кожным з нас самастойна. Як у прынцыпе і дзейнічае наш пратэст.

Забастоўка добрая тым, што яна робіць пратэст прыкметным для ўсіх. Калі электрычкі ў метро пачнуць ходзіць удвая радзей - гэта прыкметна ўсім, калі палова студэнтаў не прыйдзе - гэта прыкметна ўсёй адміністрацыі, калі палова крам і кавярняў закрытая - прыкметна. Працоўныя выйдуць зноў, калі мы ім пакажам, што мы разам, мы таксама гатовыя страціць многае сёння за нармальнае жыццё для сябе і дзяцей.

Забастоўка - гэта праверка на сталасць, салідарнасць і гуманізм беларусаў. Для мяне бясспрэчна, што нават не маё, а чужыя жыцці і здароўе даражэйшыя за мае фінансавыя і прафесійныя страты. У першую чаргу мы людзі, а потым ужо маркетолагі, банкіры, прадаўцы, настаўнікі. Мы не можам пагадзіцца жыць ва ўмовах гвалту і беззаконня.

Я не маю ілюзіяў і вас не падманваю: мы рызыкуем страціць многае, так і не выйшаўшы на ўсеагульны страйк».