Як пінскі суддзя звольніўся на знак пратэсту

Аляксей Пацко адмовіўся разглядаць палітычныя справы.

32-гадовы пінчук Аляксей Пацко раніцу чацвярга, 22 кастрычніка, праводзіць на лецішчы за зборам арэхаў. Учора быў ягоны апошні працоўны дзень на пасадзе суддзі суда Пінскага раёна і горада Пінска. Развітанне з цяпер ужо былымі калегамі прайшло спакойна. Пастанову звольніцца Аляксей прыняў яшчэ жніўні - праз «агульную абстаноўку і цяперашнія падзеі». 15 кастрычніка Аляксандр Лукашэнка падпісаў адпаведны указ, піша tut.by.

Фармальная прычына вызвалення Аляксея Пацко з пасады суддзі суда Пінскага раёна і Пінска - заканчэнне пяцігадовага тэрміну паўнамоцтваў. Хоць сам экс-суддзя не ўтойвае, што сысці ён наважыў 6 жніўня ў сувязі са становішчам у краіне. Калі ён паведаміў кіраўніцтву пра сваё жаданне звольніцца, яму далі час падумаць. Аляксей сваю пастанову не памяняў - і ў дваццатых чыслах жніўня былі аформленыя адпаведныя дакументы.

- Калі казаць агульнымі словамі, то гэта [сыход з пасады] звязанае, вядома, са становішчам, цяперашнімі падзеямі, адчуваннем нейкай несправядлівасці цалкам. Усё разам. Хоць і я ў недалёкім мінулым прыцягваў людзей паводле такіх артыкулаў (мае на ўвазе «палітычна матываваныя» 23.34 КоАП - Заўвага. TUT.BY), - тлумачыць былы суддзя.

Аляксей дагэтуль памятае прозвішчы дзвюх жанчын, якіх у студзені гэтага года судзіў паводле артыкула 23.34 за тое, што яны выйшлі на вуліцу з плакатамі супраць паглыблення інтэграцыі з Расеяй. Ён ім прызначыў штрафы. Таццяне Кебікавай - 135 рублёў, Людміле Алёхінай - 108 рублёў.

- Яны смелыя жанчыны, мне здаецца. У іх была выразная пазіцыя. Адразу сказалі: «Прызнаем віну і рабілі так таму, што так правільна». На той момант адкрытае прызнанне сваіх перакананняў [у судзе] было незвычайна. Яны адразу сказалі, што дзейнічалі выключна ў рамках сваіх уяўленняў. І яны, вядома, не ўважалі за правільнае прыцягненне іх за гэта да адказнасці.

- А ці ёсць нейкая розніца паміж тымі, каго судзілі паводле 23.34 КоАП у студзені і тымі, каго судзяць цяпер?

- Я так не думаю. Ды не, гэта такія ж людзі. Проста тады было адчуванне, што яны ў нейкай пераважнай меншасці.

- А цяпер?

- Цяпер такога няма. Як мне здаецца, цяпер ёсць усведамленне, што той, хто думае па-іншаму, не адзін з тысячы. Акурат іх - «тысяча». А іх апанентаў нашмат менш, па факце. Глядзіш вакол - і выяўляецца, што гэта не ўва мне праблема, што такіх шмат і шмат хто пра гэта думае ў такім жа кантэксце: што не ўсё добра, што трэба нешта мяняць, рабіць лепш.

«Унутры сябе ты можаш быць з усякага пункту гледжання»

Інфармацыя аб сыходзе Аляксея хутка распаўсюдзілася па сетках і тэлеграм-каналах. Паведамлялася, што ён пасля выбараў не судзіў людзей паводле артыкула 23.34 КоАП.

- Усякая пастанова мае свае наступствы. Ты павінен разумець, што, калі адмовішся, то з высокай доляй імавернасці да цябе могуць узнікнуць нейкія пытанні. (...) Я гэта разумеў і сказаў, што не хачу [разглядаць справы паводле 23.34 КоАП] і гатовы быў напісаць заяву. На жаль, судовая сістэма, як мне здаецца, - гэта яшчэ адзін слуп вертыкалі ўлады. Ты альбо ў сістэме, альбо па-за сістэмай.

- Cуддзя не можа мець альтэрнатыўны пункт гледжання?

- Унутры сябе ты можаш быць з усякага пункту гледжання. Відавочнай вонкавай падтрымкі ніхто не патрабуе. Падтрымка сістэмы павінна быць толькі ў выразных канкрэтных справах. А што ты думаеш - гэта ўжо твае праблемы. Мне так здаецца.

- А ўсё ж, сёння суддзя сам вызначае, якое каму пакаранне прызначыць паводле 23.34? Ці яму гэта даводзяць «зверху»?

- Гэта я не буду каментаваць.

«Тут, у асноўным, людзі за ідэю працуюць»

Аляксей - бацька траіх маленькіх дзяцей. Але жонка, кажа, падтрымала ягоную пастанову. Праўда, дагэтуль за яго хвалюецца:

- Менавіта за мяне, а не таму, што я сыходжу. Хай ніхто не думае, што судзейская праца - гэта выдатная праца: сядзіш і нічога не робіш. Напраўду гэта вельмі аб'ёмная, вельмі цяжкая праца. Аб'ёмы інфармацыі жахлівыя. У невялікіх судах, можа, і лягчэй, а ў судах Пінска, Баранавічаў, Маскоўскага, Ленінскага раёнаў Берасця аб'ёмы дастатковыя. Там па дзве-тры крымінальныя справы на дзень і адміністрацыйных пад 30 штук. Аб'ёмы вельмі вялікія. А з улікам таго, што суддзяў не заўсёды стае, часу на адпачынак асабліва няма. І заробкі не касмічныя. Ільгот наогул ніякіх няма. Тут, у асноўным, людзі за ідэю працуюць. Такую, якую кожны для сябе вызначае.

Былы суддзя з краіны з'язджаць не збіраецца. Пакуль Аляксей у пошуку працы. Спадзяецца, што здолее знайсці сабе месца ў сферы юрыспрудэнцыі.

- Нейкія наступствы вашай пастановы сысці былі?

- Былі.

- Якія?

- Застаўся беспрацоўным.

- А акрамя відавочных?

- Не было пакуль...Спадзяюся, і не будзе.

- Не шкадуеце?

- Не, не шкадую. Пастанову прыняў і быў гатовы да наступстваў.

Пасля таго, як яго гісторыя трапіла ў сеціва, Аляксею, кажа ён, паступіў шквал званкоў са словамі падтрымкі:

- Але я чалавек непублічны. Мяне няма ў сацсетках. Так што ў асноўным тэлефанавалі і пісалі знаёмыя, у каго ёсць мой асабісты тэлефон.