Памылка дыктатара

Страта ім улады блізкая, як ніколі.

Лукашэнка заклікаў адлічваць з ВНУ студэнтаў, якія ўдзельнічаюць у акцыях пратэсту, піша «Незалежная газета». «Хто выйшаў у парушэнне закона на несанкцыянаваныя акцыі - ён пазбаўляецца права быць студэнтам, - заявіў дыктатар. - Калі ласка, адпраўце іх, як я казаў - каго ў войска, каго на вуліцу».

Узурпатар заклікаў чыноўнікаў «нікога не прасіць і не ўгаворваць», а бацькоў школьнікаў і студэнтаў - «прыбраць дзяцей з вуліц, каб потым не было балюча».

Зусім нядаўна Лукашэнка ладзіў сустрэчу ў СІЗА з арыштаванымі апазіцыянерамі і зноў завёў размову аб зменах да Канстытуцыі. Некаторыя супраціўнікі ўлады былі пераведзены пад хатні арышт. Пасля званка дзяржсакратара ЗША Майкла Пампэа выпусцілі з Беларусі паліттэхнолага Віталя Шклярава. Аднак ультыматум Святланы Ціханоўскай, пагроза агульнанацыянальнага страйку, новыя пратэстныя акцыі - усё гэта, відавочна, зноў наладзіла Лукашэнку на канфрантацыйны лад.

Як паведамілі беларускія СМІ, падчас размовы з Пампэа Лукашэнка назваў Маскву галоўным хаўруснікам Менска і заявіў, што дзве дзяржавы-хаўрусніцы гатовыя разам змагацца з кожнай пагрозай, у тым ліку замежнай. Аднак развіццё сітуацыі ў краіне магло пераканаць Лукашэнку ў тым, што яго галоўныя хаўруснікі - беларускія сілавікі. Узурпатар можа колькі хоча публічна казаць пра тое, што супраць яго «выступае меншасць», называць сваіх супраціўнікаў «тэрарыстамі». У той жа час ён не разумее, што маштаб пратэсту беспрэцэдэнтны, што хваля не спадае, нягледзячы на міліцэйскі гвалт, што пагроза ягонай уладзе сур'ёзная як ніколі.

Парады Масквы пры такім раскладзе беларускаму дыктатару таксама не патрэбныя. Ён мяркуе, што разбярэцца сам. Маскву гэта ставіць не ў самае прыемнае становішча. Яна, магчыма, думала, што, падтрымаўшы Лукашэнка, паўплывае на сітуацыю ў Беларусі. На практыцы ж сталася, што ўлада пераходзіць да прылад прамой дыктатуры.

Аднак даўгачасная дыктатура немагчымая без легітымнасці. Яна павінна быць адобраная значнай часткай соцыума. Адны класы рукамі дыктатара душаць іншыя. Зараз у Беларусі няма прыкмет такой грамадскай сітуацыі, і гатоўнасць рабочых дзяржпрадпрыемстваў падтрымаць страйк - таму сведчанне. Сілавікі ж хутчэй за ўсё адчуваюць, што апынуліся з Лукашэнкам у адной лодцы, і новы парадак не абяцае ім ніякіх радасных перспектыў. Страх наўрад ці дапаможа Лукашэнку стварыць новае грамадства - хутчэй ён адгарадзіўся ад цяперашняга, якое не зразумела і не прыняло метады ўзурпатара.