28 сакавiка 2024, Чацвер, 13:40
Падтрымайце
сайт
Сім сім,
Хартыя 97!
Рубрыкі

Улада Лукашэнкі аслабла да крытычнага ўзроўню

43
Улада Лукашэнкі аслабла да крытычнага ўзроўню
Архивное фото

Ён даслоўна вісіць на валаску.

Вулічныя пратэсты застаюцца слаўнай і самай відовішчнай старонкай беларускай рэвалюцыі. Тым больш, няма ніякіх сумневаў, што, пакуль Лукашэнка сядзіць у цэнтры Менска ў Палацы незалежнасці, маршы сотняў тысяч грамадзян краіны абавязкова вернуцца, піша на сайце politoboz.com расейскі палітолаг Андрэй Суздальцаў:

- На працягу трох месяцаў вулічныя пратэсты з поспехам расхіствалі і раскідвалі асновы беларускага аўтарытарызму, дэманстравалі ўсяму светужорсткасць і баязлівасць Лукашэнкі, яго нянавісць да ўласнага народу і нелегітымнасць шостага прэзідэнцкага тэрміну. Вулічныя пратэсты сталі прычынай міжнароднай ізаляцыі кіроўнага ў Беларусі рэжыму і паставілі перад расейскім кіраўніцтвам пытанне аб эфектыўнасці правядзення два дзясяткі гадоў палітыкі будаўніцтва «саюзнай дзяржавы» з Лукашэнкам.

Пратэсты прадэманстравалі, з аднаго боку, наяўнасць велізарнага цывілізацыйнага расколу ў беларускім грамадстве, а з другога боку - раскрылі фашысцкую сутнасць створанай у Беларусі дзяржаўнай сістэмы. Маршы дазволілі казаць пра народны характары беларускай рэвалюцыі, а ненаедны крывавы тэрор уладаў закрыў перспектывы якога-небудзь дыялогу з Лукашэнкам.

Асновай пратэстаў стаў Менск, упершыню ў гісторыі гэтага шматпакутнага горада, назвы яго вуліц і плошчаў цяпер выдатна ведаюць мільёны людзей ва ўсім свеце.

Менавіта ў Менску сфармаваўся асноўны і самы масавы атрад беларускай рэвалюцыі, фактычна, калі казаць вайсковай мовай, дзясятак дывізій апалчэння або Супраціву. Беларуская сталіца застаецца асноўным фронтам барацьбы з фашысцкай хунтай сілавікоў на чале з Лукашэнкам. Аўтар гэтых радкоў у свой час пісаў, што новая ўлада ў Беларусі куецца у Фрунзенскім раёне Менска (раён большы колькасцю насельніцтва за Гомель), а таксама ў Вяснянцы і Уруччы.

За мінулыя месяцы пратэсты сталі звыклымі, увайшлі ў традыцыі беларускага народа, яны сталі школай агульнанацыянальнай салідарнасці, і немалая частка насельніцтва хадзіла на іх, каб адчуць сваю большасць, адчуць радасць адзінства і падтрымкі. На аўтара гэтых радкоў моцнае ўражанне зрабіў паджылы мужчына, які ўбачыў у акно разгон калоны і выскачыў з кватэры ў тэпцях, каб адамкнуць свой пад'езд для людзей, што бягуць ад карнікаў (Каменная горка, 22 лістапада 2020 года). Выпадкаў такога кшталту салідарнасці велізарная колькасць.

Менск нараджае новую ўладу

Раённыя сеткі/ячэйкі/ суполкі супраціву кіроўнаму рэжыму - адзіная рэальная пагроза існай улады. Фактычна яны з'яўляюцца лічынкамі новай улады, якая прыйдзе не з сельскіх раёнаў беларускіх абласцей (віцебскія, берасцейскія, магілёўскія і г.д.), а з гарадскіх ускраін адзінага беларускага мегаполіса, паводле палітычнай формулу: «Менск нараджае ўладу».

Але не факт, што гэта можа адбыцца. Менск спарадзіў свой рыцарскі ордэн з герояў, якія кожны тыдзень, незалежна ад тэрору карнікаў і надвор'я, упарта дэманструе, што пратэст не памёр і рэжым асуджаны.

Новыя лідары ўжо ёсць. Яны прысутнічаюць у чатах, яны заканспіраваная і іх актыўна шукаюць беларускія спецслужбы. Прыход карнікаў у раёны, жыллёвыя комплексы і даслоўна ў двары, дзе жывуць сем'і, старыя, жонкі і дзеці, паставіў перад супрацівам задачу даць адпор як бы там не было. Адступаць няма куды...

Можна сказаць, што нягледзячы на сціжму праблем, выдаткаў канспіралогіі, страху і апатыі, у менскіх раёнах ідзе вельмі цяжкі і складаны працэс фармавання новай беларускай улады на зусім нацыянальнай аснове. Так нараджаецца нацыя...

Няма прычын для засмучэння

Самы цяжкі грэх - роспач. Упасці ў роспач азначае не толькі здзейсніць духоўнае самагубства, але і аддаць сваіх блізкіх, родных, сяброў, усё, што дорага, уключаючы Радзіму. Гэта значыць пакінуць сваіх дзяцей на разарванне забойцам з «сафары Эйсмант».

Неабходна нагадаць, што беларускаму народу вельмі «пашанцавала»: ён сутыкнуўся ў сваёй гісторыі з адмабілізаваным і бязлітасным ворагам, якому адступаць няма куды. Дзеля таго, каб захаваць уладу ў сваіх руках, Лукашэнка, не задумваючыся, залье кроўю ўсю краіну. Беларусам патрэбна перамога над такім ворагам, бо на 90% гэта будзе перамога над сабой, над сваім страхам, над імкненнем ухіліцца ад сутычкі, кімсьці засланіцца, чымсьці апраўдаць сваю пасіўнасць.

Такім чынам

Беларускі палітычны крызіс працягвае развівацца. За чатыры месяцы Беларусь змянілася радыкальна. З аазіса аўтарытарызму і славутай «стабільнасці» рэспубліка ператварылася ў вогненны вулкан палітычных пратэстаў. Улада Лукашэнкі аслабла да крытычнага ўзроўню, яна даслоўна вісіць на штыках сілавікоў і падтрымцы Масквы. Пры гэтым зразумела, што і сілавікі не вечныя, і яны абапіраюцца зноў жа на Маскву. Што далей?

Аўтар гэтых радкоў першапачаткова адпрэчваў «канстытуцыйную рэформу» ў якасці выхаду з палітычнага крызісу. Лукашэнка не здольны да рэформаў. Застаюцца тры сцэнары.

Першы: Масква пакідае Лукашэнку сам-насам з беларускім народам. Сілавікі ў гэтым выпадку, разумеючы, што за Лукашэнкам вакуум падтрымкі, неадкладна сыходзяць з вуліц беларускай сталіцы. Вынік рэжыму зразумелы.

Другі варыянт: усё ж з'яўляецца рэальная і нават афішаваная камунікацыя з утвораным цэнтрам беларускага Супраціву (зразумела, што гэта не Ціханоўская). У гэтым выпадку дзеянні беларускіх сілавікоў будуць ідэнтычныя першаму сцэнару, а наступствы для кіроўнага рэжыму жудаснымі.

Ёсць і трэці сцэнар: упершыню ў сваёй тысячагадовай гісторыі ўладу ў Беларусі бярэ Менск. Але тады мы прачнёмся раніцай і ўбачым іншую краіну.

Напісаць каментар 43

Таксама сачыце за акаўнтамі Charter97.org у сацыяльных сетках