Рэпартаж з беларускага райцэнтра, дзе на «гэты вірус» захварэла лякарня

Што адбываецца ў Рудабелцы?

Рудабелка - невялікі і максімальна прыбраны гарадскі пасёлак, у якім усе ўсіх ведаюць. Нядаўна жыхары сталі актыўна паведамляць адтуль: каранавірус знайшлі ў лекараў, у лякарні Бог ведае што робіцца... На той момант нармальнай інфармацыі, якая расставіла б усе па месцах, яшчэ не існавала (ды і цяпер яна вымушаная і сціплая). Журналісты onliner.by выехалі на месца і апублікавалі рэпартаж:

«Адразу некалькі крыніц шэптам пішуць: лекары раённай лякарні злавілі вірус, прычым было гэта нібыта яшчэ ў канцы сакавіка. Ад каго і дзе заразіліся - невядома. Першапачаткова дваім быў пастаўлены дыягназ «пнеўманія».

4 красавіка ў гомельскую «інфекцыёнку» павезлі адную з лекарак, на наступны дзень - ейнага калегу, мужчыну.

Цяпер агульная колькасць тых, хто захварэў у Рудабелцы называюць розную (афіцыйна - двое). Цэлую кампанію кантактаў - лекараў, медсясцёр, кіроўцаў - ізалявалі проста ў адным з аддзяленняў клінікі.

Галоўны лекар таксама быццам бы кудысьці падзеўся, некалькі дзён персанал не бачыў яго. Потым быццам бы знайшоўся на самаізаляцыі дома.

Пры гэтым клініка і паліклініка працягваюць працаваць, людзі з усяго раёна прыходзяць на прыём.

Паехалі.

У маленькім гандлёвым пункце, дзе прадаюць усякую тэлефонна-электрычную дробязь, тэрмінала няма. Таму мы расплачваемся жменяю дробязі, якую наскрэблі па кішэнях.

- Не наш чалавек - значыць, усе манеты прадэзінфікуйце, - раіць маладой працаўніцы дама побач. Напэўна, начальніца.

Галоўны індыкатар усхваляванасці невялікіх беларускіх райцэнтраў - наяўнасць людзей у сродках аховы. Тут іх даволі няшмат, не адчуваецца той напружанасці, што ў Гомелі.

На дзвярах аптэкі паперка: масак і парацэтамолу няма, прабачце. Заходзячы, людзі адзяваюць павязкі (выходзячы - здымаюць).

Унутры акуратна выконваюць дыстанцыю. Раскупляюць маленькія флакончыкі з ліпавым «антысептыкам», які не ратуе, але «няхай будзе». Нармальнага, з высокім утрыманнем спірту ў продажы няма, ёсць толькі творчасць падладжаных пад сітуацыю камерсантаў. Ну, пра гэта мы ўжо распавядалі (ай, бескарысна).

Дзядуля ў прыгожым пінжаку, які калісьці відавочна быў вясельным, а цяпер проста рабочае адзенне, усё ж удакладняе ў правізара наконт масак. Пачуўшы адмоўны адказ, расхваляваны прамаўляе:

- О, жывем... Трэба да Лукашэнку пайсці!

- Так, схадзі, - ухваляе план жанчына з маленькай дысцыплінаванай чаргі. - Ён табе прадасць.

Самыя разумныя выкарыстоўваюць уласны антысептык.

Дамы, якія мажуць вапнай дрэвы, у адзін голас паведамляюць нам, што жыццё ў паселішчы ніяк не памянялася пасля «выпадку ў шпіталі». Нейкі дробны вірус не ў сілах парушыць тутэйшую стабільнасць. А што лякарня? Дык «людзі ж кажуць». Спасылку на гэтую крыніцу нам дасць далей, лічы, кожны суразмоўца. Увогуле, тут свая ўсталяваная сістэма інфармавання.

Дзяўчаткі з мясцовага ліцэя хіхікаюць і запэўніваюць, што віруса не баяцца. Яго ніхто тут не баіцца, ды што ж такое! Зразумела, пра лякарню ім вядома роўна тое, што «людзі кажуць». Выдатнае назва для мясцовай газеты.

Жанчына выгульвае маленькага ўнука і пераказвае нам гісторыю:

- Захварэлі лекары, гэта праўда... Не, афіцыйна нам нічога такога не паведамлялі, гэта я ад людзей ведаю. А яны ад каго? Ну, людзі ж кажуць.

Пенсіянерка, якая прыехала ў пасёлак па справах, уводзіць нас у інфармацыйны парадак дня. Пасля дзяжурнай палітінфармацыі пра сітуацыю ў шпіталі з захапленнем распавядае не тое байку, не тое быль: студэнт ехаў дадому дызелем і папярэдзіў усіх, каб не падыходзілі, бо адчувае абуджэнне віруса.

- На станцыі яго і прынялі па ўсёй форме: міліцыя, хуткая. Праверылі - высветлілася, здаровы. Проста квітка не было. Далі яму прачуханца, аштрафавалі. Вось такі знаходлівы! - цешыцца за хлопца наша суразмоўніца.

У паліклініцы на сонейку чакаюць прыёму двое прадстаўнічых пацыентаў. Таксама прыехалі з вёскі. Маскі пад падбародкам - па-гусарскі. Так, чулі «пра ўсё вось гэта». Не, не баяцца прывезці дадому «падаруначак».

- Па рублю сорак бралі маскі?

- Ці не, рубель трыццаць.

- Пашанцавала.

Вяскоўцы сцісла пераказваюць сваю версію падзей, якія адбываліся ў лякарні. Ва ўсіх тут яны крыху розныя, з адгалінаваннямі сюжэту, рознай колькасцю пацярпелых і апісаннем, як каго «лавілі» і як дастаўлялі ў Гомель - аўтамабілем або верталётам.

Але што напраўду адбылося ў лякарні? Ёсць афіцыйная версія?

У прыёмнай галоўнага лекара разводзяць рукамі: нікога з начальства не засталося, усё ў неўралогіі.

- Ды як так? Павінен жа быць хтосьці, да каго пераходзяць паўнамоцтвы... - нам распавядалі ў школе, як яфрэйтар палком камандаваў.

- Ну вось так, - засмучаная жанчына за канторкай. - Развязваем пытанні па меры паступлення...

Перакладаем: «у неўралогіі» значыць «у карантыне». Гэта аддзяленне выдзелена пад ізаляцыю кантактаў з персаналу. Толькі пра гэта нельга гаварыць.

Славутае аддзяленне неўралогіі закрытае на замок. Дзесьці там унутры замураваныя тыя самыя рэаніматолагі, кіроўцы... Інфекцыяністка і тэрапеўт ужо ў Гомелі, іх лечаць. Але медыкі захоўваюць партызанскую таямніцу.

- Нічога тут не адбываецца, - упэўнена зняпраўджвае адразу ўсе медсястра. - Што можа адбывацца? Усе ведаюць, што адбываецца, ніхто не хавае.

Усё ж набіраем аднаго з лекараў - ён апошні з бальнічных начальнікаў, хто застаецца ў страі. Пакуль ідзе гудок, бачым, як мужчына, які ўваходзіць у паліклініку, дастае з кішэні слухаўку, некаторы час глядзіць на яе - і скідае. У нас гудок перастае ісці.

Так і ёсць: той самы апошні «выжылы» камандзір. Пасля таго як мы называемся, ён ... хутка-хутка ўзбягалі па сходах! Кідаемся наўздагон, але лекар ужо знік дзесьці за рогам.

- Там... - шэпча дзяўчына з чаргі і жэстамі паказвае на адзін з кабінетаў.

Тузаем ручку - замкнута знутры. Скрозь рыфленае шкло дзвярэй адгадваецца сілуэт чалавека. Зноў набіраем нумар - знутры даносіцца ўжо знаёмая мелодыя выкліку. Слухаўку не бярэ, не адмыкае...

Нам сорамна працягваць гэты цырк, чалавеку трэба раён лячыць, а мы тут чэпімся. Да яго акурат няма прэтэнзій: ён лекар, не навучаны нешта складаць і выкручвацца. Хто навучаны? У лякарні такіх не знайшлося. (Наогул, знайшліся, але расказваюць асабліва ананімна.)

У райвыканкаме праз тэлефон нам выразна пацвярджаюць факт: у раёне ёсць два выпадкі заражэння, восем чалавек на ізаляцыі, іх правяраюць. Але не бяруцца распавядаць абставіны гэтага «здарэння». Іншымі словамі, калі канкрэтна спытаць: «А ці не захварэлі ці два лекары ў лякарні?» - вам, магчыма, адкажуць. Але лішняга не скажуць.

Практыка паказвае: на тое, каб сказаць праўду, патрабуецца секунд 25. Але так нецікава, трэба ладзіць доўгую чахарду з недамоўкамі і гульнёй у «хай лепш ён скажа, не, ён». Старая песня: мы і так ужо ведаем. Ведаем паслядоўнасць, у якой збіралі лекараў і кіроўцаў, маем уяўленне аб іх маршрутах. Але чуткам доўгі час было дазволена развівацца самацёкам. Да моманту, калі пасёлак ужо з тыдзень абмяркоўваў і шліфаваў навіну, на сайце выканкаму было пуста. Увесь гэты час людзі сілкаваліся тым, што здабылі самі.

Мы ж кажам, у партызанскай Рудабелцы ўласная сістэма інфармавання, незалежная. Наогул ні ад чаго».