«Не магла зразумець, чаму не рухаюцца рукі і ногі, а ў горле - трубка»

Аповед цяжарнай беларускі, якая правяла 24 дні ў рэанімацыі праз каранавірус.

Шматдзетная маці Настасся Ломпік правяла 24 дні ў рэанімацыі 6-й клінічнай лякарні Менска. На 8-м месяцы цяжарнасці яе стан значна пагоршыўся. Пасля абследавання ёй паставілі дыягназ каранавірус. Праз некалькі дзён пасля шпіталізацыі лекары заўважылі ў яе моцнае павелічэнне дыхальнай недастатковасці. Каб выратаваць маму і дзіця, Настассю на 11 дзён паклалі на ШВЛ. Пра тое, як працякала яе хвароба, Настасся распавяла onliner.by.

Усё пачалося з таго, што ў адзін вечар у 34-гадовай Настассі тэмпература паднялася да 38 градусаў. Іншых сімптомаў у жанчыны не было. Яна адразу наважыла выклікаць «хуткую», каб не рызыкаваць цяжарнасцю.

- У ноч з першага на другое траўня мяне адвезлі ў 6-ю лякарню, адразу паклалі ў рэанімацыю. Паставілі кропельніцу, збілі тэмпературу. Паглядзелі УГД - з дзіцем усё было добра. Калі зрабілі КТ лёгкіх, убачылі двухбаковую пнеўманію. Вынікаў тэсту яшчэ не было, але лекары ўжо казалі: «Яны прыйдуць, але ведай, што гэта каранавірус», - пачынае распавядаць Анастасія.

На наступны дзень прыйшоў яе аналіз крыві. Лекары ўбачылі, што ў жанчыны падае сатурацыя лёгкіх.

- Шостага стан вельмі пагоршыўся. Бачылі, што мне бракуе кіслароду. Паўстала пытанне аб маім асабістым выратаванні. У першую палову дня мне экстранна зрабілі кесарава сячэнне. Дачушка нарадзілася, мне яе паказалі і адразу забралі, каб выключыць рызыку заражэння.

Настасся кажа, пасля кесарава яна адчувала сябе дрэнна. Не разумела, чаму гэта адбываецца: праз аперацыю або праз недахоп кіслароду. У ноч з 8 на 9 траўня да яе ў палату прыйшлі загадчыца і лекар. Сказалі, што жанчыне бракуе кіслароду, давядзецца ўводзіць у штучную кому.

- Трэба падключаць ШВЛ, іншых варыянтаў няма. Я спытала, колькі ў мяне ёсць часу развітацца з роднымі. Мне далі дзесяць хвілін. Я напісала сям'і: «Усе дрэнна, я вас люблю». Нават не вывучала, што такое штучная кома. Проста ведала, што я туды зайду - і выйду, усё будзе добра. Мне гэта дапамагло ачуняць: калі чалавек дапускае думку, што будзе наадварот, ён здаецца. А ў мяне дома каханы муж, двое дзяцей-падлеткаў і маленькая нованароджаная дачушка.

Са слоў жанчыны, калі яна прыйшла ў прытомнасць, першай думкай было патэлефанаваць мужу.

- Я не магла зразумець, чаму не рухаюцца рукі і ногі, у горле - трубка. Няма сіл нават кулак сціснуць. Я ўвогуле думала, што мяне не было пару гадзін, а не 11 дзён. Разумееце, у мяне нават не закралася думка спытаць, на колькі мяне ўводзяць. Кома? Ну добра. Пойдзем - выйдзем, - усміхаецца Наста. - І вось ты прыходзіш у сябе і нават не можаш сказаць, што хочаш пачуць сваіх родных. Прыйшоў лекар, у яго зазваніў тэлефон, я зрэагавала. Ён спытаў: «Наста, ты хочаш патэлефанаваць мужу?» Я махаю галаву. Каб я супакоілася, яму патэлефанавалі. Муж адказаў, што ўсё добра і з ім, і з дзецьмі, папрасіў папраўляцца.

Настасся кажа, перыяд, пакуль яна была на ШВЛ, быў вельмі цяжкім для ўсёй сям'і. Калі Наста гэтыя 11 дзён не памятае, то яе сям'і даводзілася перажываць за здароўе жанчыны кожны дзень.

- Мне здавалася, што прайшло 4-5 гадзін, а не 11 дзён. Муж кожны дзень гутарыў з лекарамі. Я вельмі спачуваю родным: яны знаходзіліся ў такім страху і нявызначанасці... Маім дзецям па 14 і 15 гадоў, яны дарослыя, разумелі, што ў мамы дрэнны стан. Звычайна я тэлефанавала і пыталася, ці прачнуліся яны і што паелі. А тут перастала тэлефанаваць зусім. Так, разумелі, што мама сур'ёзна хварэе. Калі мне знялі трубку і я змагла гаварыць, першае, што яны спыталі: «Матуля, а гэта праўда ты?»

Настасся правяла ў рэанімацыі 24 дні. Цяпер яе знялі з ШВЛ і перавялі ў звычайную палату. Тут яна чакае поўнага выздараўлення.