«Кожны раз, калі ў палаце нехта паміраў, у акно залятаў вялікі матыль»

Расказ пацыенткі з COVID-19 з Віцебска, якая ляжала ў рэанімацыі «на кіслародзе».

Тэма каранавіруса па-ранейшаму не страчвае актуальнасці для жыхароў Віцебска. «Віцебскі кур'ер» сочыць за развіццём сітуацыі з захворваннем у горадзе і рэгіёне.

Чытачы выдання распавядаюць, як ім удалося перажыць небяспечнае захворванне. Журналістам пагадзілася даць інтэрв'ю жыхарка Віцебска Святлана (імя зменена на ейную просьбу). Жанчына расказала пра час, праведзены ў рэанімацыі абласной лякарні з дыягназам «пнеўманія».

- Як атрымалася, што вы патрапілі ў бальніцу?

- Гэта адбылося 14 красавіка. За тры дні да гэтага ў мяне паднялася высокая тэмпература. З кожным днём яна станавілася ўсё вышэйшай, нягледзячы на тое, што я яе збівала парацэтамолам. Усё адно па вечарах перад сном пачыналіся моцныя дрыжыкі і тэмпература зноў падымалася.

Уночы 14 красавіка я прачнулася з тэмпературай 39,8. Назаўтра я выклікала на дом лекара, хоць была на лістку непрацаздольнасці і прымала антыбіётыкі. Лекарка мяне паслухала і дала накіраванне ў абласную лякарню. Рэнтген паказаў двухбаковую пнеўманію.

На працягу наступных двух дзён у мяне працягвала па вечарах падымацца тэмпература да 38,8 градусаў. Мне яе збівалі ін’екцыямі. 17 красавіка я адчула, што стала цяжка дыхаць. Я ўжо праходзіла лячэнне, прымала кропельніцы з антыбіётыкамі. Мяне перавялі ў рэанімацыю. Аналіз напаўняльнасці крыві кіслародам паказаў лічбу 87 пры норме 96-97. У рэанімацыі я дыхала кіслародам.

- У якіх умовах вы знаходзіліся ў рэанімацыі абласной лякарні?

- У нас была пяціасабовая палата, у якой ляжала чатыры чалавекі. Мне сказалі здаць на захоўванне каштоўныя рэчы і мабільны тэлефон. Іх паклалі ў сейф пад распіску.

У палаце мяне падключылі да кіслароду. У ноздры устаўляліся дзве трубкі, якія ішлі вакол галавы, замацоўваліся на патыліцы і далучаліся да прылады, якая вісела на сцяне. Адная прылада забяспечвала лячэбным кіслародам двух чалавек. Кіслародная ёмістасць увесь час бурліла, здавалася, што побач вадаспад.

Мяне папярэдзілі, што для паспяховага лячэння пнеўманіі найбольш эфектыўна ляжанне на жываце, бо у такой позе лёгкія лепшыя «раскрываюцца». Пажадана было ляжаць так як мага больш, да 16 гадзін на дзень.

Было вельмі складана вытрымаць больш за 2-3 гадзін. Я спрабавала знайсці найбольш зручнае размяшчэнне рук, падкладвала пад грудзі валік, старалася прывыкнуць да гэтай позе. Праз 2-3 дні ляжання стала лягчэй.

Спачатку было вельмі страшна, але калі я стала дыхаць кіслародам, я супакоілася, зразумела, што буду жыць, што лячэнне мяне выратуе.

Мне ўпершыню за апошні час стала ставаць паветра. Кісларод дзьмуў у нос з прыемнай прахалодай. З кожным днём я старалася ляжаць на жываце ўсё больш і больш, а ўначы спала на правым ці левым баку.

На спіне наогул не ляжала, бо для лёгкіх у маім стане гэта шкодна. Часам удавалася прысесці на ложак і паесці, калі прыносілі ежу.

- Чым вас кармілі ў рэанімацыі?

- Ежа была добрая, сытная, але на апетыту абсалютна не было. Я спачатку не адчувала смаку ежы, але прымушала сябе есць, каб не страціць сілы. Асабліва мне падабаўся суп, часам каша. Піла гарбату, бо трэба было піць цёплую вадкасць.

- Якое лячэнне вам прызначылі?

- Мне рабілі 2 разы на дзень па 3 кропельніцы. Тры разы на дзень мералі тэмпературу і ціск. Пастаянна ў палаце знаходзілася медсястра, сачыла за намі, ставіла кропельніцы і размаўлялі з хворымі. Некаторыя людзі, каб неяк прабавіць час, разгадвалі крыжаванкі, лежачы на жываце, надзімалі паветраныя шарыкі, вялі гутаркі адзін з адным. Некалькі разоў на дзень, часам па пяць, прыходзіў лекар, які таксама размаўляў з намі, мераў на пальцы кісларод, пытаўся пра адчуванне.

- Якія людзі з вамі ляжалі? Як яны пераносілі захворванне?

- Людзі былі напалоханыя, перажывалі за сваё здароўе. Усе былі пенсійнага і перадпенсійнага ўзросту. Ва ўсіх быў паніжаны кісларод. Час ішоў павольна, я перастала лічыць дні, старалася жыць жыццём палаты.

- Ці даводзілася вам бачыць, як паміраў хто-небудзь з пацыентаў?

- Праз тыдзень, як я патрапіла ў лякарню, да нас прывезлі жанчыну ў цяжкім стане і падключылі да ШВЛ. На выгляд ёй было гадоў 60-65.

Праз некалькі гадзін высветлілася, што ў яе праблемы з сэрцам, ёй станавілася ўсё цяжэй дыхаць.

Лекары зрабілі жанчыне масаж сэрца, дыханне аднавілася.

Доктара пастаянна назіралі за хворай, ставілі кропельніцы. Аднак сэрца жанчыны не вытрымала, спынілася. Жанчына памерла.

За паўгадзіны да смерці ў прачыненую фортку заляцеў вялікі матыль, падобная да жучка. Ён палётаў па палаце і некуды знік. Гэта было ўспрынятае як прадвесце. Пацыентку нахінулі прасціной і вывезлі.

У той жа дзень, бліжэй да вечара, прывезлі мужчыну гадоў 55 з вёскі. Яму задавалі пытанні, але ён нічога не адказваў, хоць свядома глядзеў на лекара. Пацыенту ставілі капельніцы, назіралі за ім, спрабавалі разгаварыць, але чалавек абыякава глядзеў перад сабою. Здавалася, што на твары мужчыны былі сінякі.

Раптам у палату заляцёў матыль, падобны да таго, што я ўжо бачыла. Праз некаторы час мужчына памёр. Яго таксама накрылі і вывезлі з палаты. Цікава, што больш ніякіх матылькоў ў палату да нас не залятала.

- Як вас выпісалі з рэанімацыі?

- На 6-7 дзень я адчула, што пры ляжанні на жываце праходзіў кашаль, стан паляпшалася. Я старалася ляжаць на жываце ўсё больш і больш. У рэанімацыі я правяла 12 дзён. Кісларод падняўся да 97, мяне перавялі ў звычайную палату. Увесь гэты час мне дапамагалі сваякі, тэлефанавалі лекару, прыносілі перадачы, цікавіліся станам здароўя. Мяне ўвесь час папярэджвалі аб званках з дому.

Пры выпісцы за мной прыехалі ў рэанімацыю на перасоўным ложку, пераклалі на яго, перавезлі ў звычайную палату і аддалі ўсе рэчы. У рэанімацыі ў мяне ўзялі два тэсты на каранавірус. Калі я ляжала ў агульнай палаце, я даведалася ад лекара, што другі тэст на COVID-19 быў дадатны.