Мянчанка з цяжкай пнеўманіяй: Лекарка выпісала гліцын і сказала, што гэта псіхасаматыка

Гісторыя беларускі, якая дагэтуль задыхаецца і не можа прайсці тэст на COVID-19.

Марына В. працуе загадчыцай аддзела ў адной з дзяржаўных навуковых устаноў Менска. У канцы сакавіка - пачатку красавіка яна тры тыдні хварэла на цяжкую пнеўманію, дагэтуль яна не можа выйсці на працу праз дрэнны стан здароўя і дыхавіцу, паведамляе «Радыё Свабода».

Падчас хваробы Марына так і не атрымала накіраванне ад лекараў раённай паліклінікі на кампутарную тамаграфію і аналіз на COVID-19.

Марына ўпэўненая, што перахварэла на каранавірусную пнеўманію, але не можа гэтага давесці, бо ёй так і не зрабілі адпаведны аналіз. Яна кажа, што многія ў Менску сутыкаюцца з такой праблемай, і прыводзіць у прыклад сваю суседку па пад'ездзе.

8 сакавіка 2020 года ў Марыны захварэў чатырохгадовы сын. Яму паставілі дыягназ «пнеўманія», выпісалі антыбіётык і далі Марыне лісток непрацаздольнасці.

Пачатак хваробы

22 сакавіка ў Марыны забалела горла. 23 сакавіка паднялася тэмпература, таму яна не пайшла на працу і выклікала лекара на дом:

«Паласканне дапамагло толькі часова. Выклік доктара на дом прынялі адразу, не пыталіся аб наяўнасці тэмпературы, што для мяне рэдкасць. Лекарка прыйшла і адразу выдала лісток непрацаздольнасці да пятніцы, 27 сакавіка. Паслухаўшы мяне, доктарка сказала пра падазрэнне на двухбаковую пнеўманію. Асаблівы непакой у яе выклікала правае лёгкае. Яна дала накіраванне на флюараграфію і прызначыла антыбіётык цыпрафлаксацын па 500 мг два разы на дзень, сіроп ад кашлю, сказала паласкаць горла і рабіць інгаляцыі пры адсутнасці тэмпературы з дапамогай пульмавента комбі».

На наступны дзень, 24 сакавіка, Марыне ў паліклініцы зрабілі флюараграфію, сказалі, што ў яе ўсё ў парадку, запалення няма, і адправілі дадому лячыцца.

25 сакавіка ў Марыны з'явіліся першыя праблемы з дыханнем, горла балела, як і раней. 26 сакавіка яна здала аналіз крыві ў паліклініцы, усё было ў парадку, за выключэннем высокага ўзроўню трамбацытаў.

Тым часам захварэлі муж Марыны і яе сярэдні сын. Раніцай у пятніцу, 27 сакавіка, яна пайшла ў паліклініку, каб прадоўжыць бальнічны. Участковы лекар захварэў, таму Марына пайшла да іншага тэрапеўта, які замяняў таго.

«Гэты доктар сказаў, што ў мяне зусім дрэннае горла і дыханне дрэннае. На ягоную думку, у мяне «нешта з альвеоламі, вылечыць будзе складаней, чым ад запалення лёгкіх». І дадаў: «Будзем лячыцца доўга» і адправіў мяне дадому.

Тры дні паміж небам і зямлёй

Другую палову пятніцы, а таксама ў суботу і нядзелю Марына была паміж небам і зямлёй, яна задыхалася і дрэнна памятае тыя дні. Хворы муж клапаціўся аб хворым сыне, і Марына фактычна адна балансавала на грані прытомнасці. Але ў панядзелак, 30 сакавіка, ёй стала лягчэй.

У аўторак яна зноў пайшла да лекара ў сваю клініку.

«Мяне прыняла ўжо мая ўчастковая, якая сыходзіла на бальнічны. На прыёме тэмпература ў мяне была 37,3. Лекарка змяніла курс антыбіётыкаў. Замест цыпрафлаксацына прызначала мегасеф. Але яны з адной групы, як я даведалася пазней. Выпісала мне таксама спрэй Berotec, які прымаецца пры астме. Я і цяпер толькі з ім магу выходзіць на вуліцу. Доктарка трымалася ад мяне далей, часта мыла рукі. Калі я зняла пальчаткі, каб замяніць іх, накрычала на мяне. Але тэст на COVID-19 не прызначыла».

У сераду, 1 красавіка, у Марыны з'явіўся насмарк, моцны галаўны боль і боль у жываце.

«Але ў чацвер мой стан палепшыўся. Такія «арэлі», лепш-горш, сталі адметнай рысай маёй хваробы. Былі дні паляпшэння, здавалася, папраўляюся, але яны зноў замяняліся цяжкімі днямі з цяжкім дыханнем, станам няпоўнай прытомнасці, галавакружэннем і агульнай млявасцю».

Раніцай у пятніцу, 3 красавіка, Марына здала аналізы ў паліклініцы па прызначэнні ўчастковага лекара, а ўвечары прыйшла на прыём і распавяла пра свае «арэлі». Лекарка вымерала тэмпературу (37,2), сказала, што вынікі аналізаў яшчэ не прыйшлі, горла не паглядзела і закрыла лісток непрацаздольнасці, сказаўшы выходзіць на працу.

За выхадныя стан Марыны не палепшыўся, але ёй даслалі вынікі аналізаў. Узровень трамбацытаў стаў яшчэ большы, А СОЭ (паказчык запалення ў арганізме) дасягнуў 25 пры норме 15. «І гэта пасля двух курсаў антыбіётыкаў цягам двух тыдняў», - сумна кажа Марына.

Накіраванне ў лякарню і парады медыкаў бегчы адтуль

У панядзелак, 6 красавіка, яна зноў выклікала лекара на дом.

«Прыйшла маладая дзяўчына, памочніца лекара. Паслухаўшы мяне, яна зноў западозрыла пнеўманію. Напісала накіраванне ў лякарню, пры мне патэлефанавала, каб даведацца, дзе менш людзей, куды мяне зручней адправіць. Ёй прапанавалі 2-ю лякарню, куды я сама паехала. Брыгаду і машыну мне даслаць не маглі, бо ў мяне не было аналізу на COVID-19 і я не была кантактам «першага ўзроўню». Я чакала некалькі гадзін у прыёмнай 2-й менскай лякарні. У суседнім пакоі пачаў задыхацца паджылы мужчына, ягоная дачка пачала скандаліць, усе лекары пабеглі туды. Я пачала сумнявацца, ці варта мне класціся ў лякарню, калі тут такія парадкі. Калі я выказала гэтыя сумневы супрацоўнікам прыёмнай, яны падтрымалі мяне, сказаўшы: «Бяжыце адсюль, тут адны каранавірусныя». І я вярнулася дадому».

Але па дарозе дадому Марыне зноў стала дрэнна і яна засумнявалася, ці правільна яна зрабіла. Таму, прыйшоўшы ў сваю кватэру, зноў выклікала лекара на дом.

«Прыйшла яшчэ адна памочніца лекара. Яна была вельмі незадаволеная, што я пайшла з лякарні, сказала, што выкліча брыгаду і мяне забяруць. А потым яна зрабіла некалькі тэлефонных званкоў, апісала сітуацыю, і ёй параілі выпісаць мне лісток непрацаздольнасці і сысці з дому. Яна дала мне лісток непрацаздольнасці да чацвярга.

Другая флюараграфія з «вельмі свабодным» вынікам

У аўторак, 7 красавіка, Марыне дадому патэлефанаваў лекар, які першым замяніў яе ўчастковага тэрапеўта. Марына распавяла яму пра «арэлі», пра кашаль, галавакружэнне, болі ў горле і вачах.

У чацвер, 9 красавіка, Марына пайшла ў клініку, каб прадоўжыць лісток непрацаздольнасці і адразу пайшла да таго лекара, які тэлефанаваў і першым распазнаў у яе запаленне лёгкіх.

«Я паказала яму вынікі аналізаў, якія толькі пагоршыліся. Ён скардзіўся, што мне быў патрэбны курс антыбіётыкаў іншай групы, а не той, які мне далі. Сказаў, што вялікую занепакоенасць выклікаюць мае лёгкія, і зноў накіраваў на флюараграфію, прычым сказаў гэта зрабіць падчас ягонага прыёму, а ён будзе чакаць вынікаў. Мае довады, што флюараграфія можа выявіцца неэфектыўнай, не дапамаглі. Лекар сказаў, што ў іх было вельмі добры апарат у паліклініцы. Я схадзіла і зрабіла, вынік вельмі добры, ніякай пнеўманіі. Прадоўжылі лісток непрацаздольнасці да 13 красавіка ўключна».

Трэцяя флюараграфія і закрыццё лістка непрацаздольнасці хворай з тэмпературай

У панядзелак, 13 красавіка, Марына прыйшла да таго ж лекара, але яго ўжо не было - ён захварэў. Яна трапіла на прыём да невядомай лекаркі, якая пакінула такое ж лячэнне і адправіла Марыну яшчэ раз на аналіз крыві.

«Праз дзень з вынікамі аналізу я зноў была ў яе на прыёме. Ужо чатыры паказчыкі былі дрэннымі: шматпакутны аб'ём трамбацытаў, СОЭ (21), шырыня размеркавання эрытрацытаў і манацыты. Тэмпература на прыёме была 37,2. Гэта быў ужо чацвёрты тыдзень хваробы з такой тэмпературай. Лекарка ўважліва паслухала мяне і зноў «выслухала» пнеўманію. І...накіравала мяне на флюараграфію. Я запратэставала і пачала намагаць на тым, каб мне далі накіраванне на платную кампутарную тамаграфію ці хаця б рэнтген. «Вы яшчэ маладая, навошта вам такое апрамяненне?» - адказала мне лекарка. Яна таксама заявіла: «Ніхто не зробіць вам кампутарную тамаграфію нават платна».

Марына трэцім разам зрабіла флюараграфію і чакала выніку разам з доктарам у яе кабінеце. Неўзабаве вынік прыйшоў ва ўнутраны медыцынскі чат.

«Лекарка паглядзела, сказала: «З табой усё ў парадку», і з тымі маімі дрэннымі вынікамі аналізаў і тэмпературай выпісала рэцэпт на гліцын, бо «ў нас ва ўсіх тэмпература - гэта псіхасаматыка», закрыла лісток непрацаздольнасці і адправіла мяне на працу са словамі: «Не забудзьцеся: дыстанцыя, маска, пальчаткі».

Усе гэтыя паходы ў паліклініку і ў 2-ю менскую лякарню Марына рабіла сваім ходам і на грамадскім транспарце.

Далечванне ў адпачынку за свой кошт

Пасля закрыцця бюлетэня Марына ўзяла адпачынак за свой кошт. Кажа, што адчувае сябе лепш, але не так, як раней, да хваробы. Пакуль няма і думкі аднавіць рэгулярныя прабежкі. Яна ўсё яшчэ ў адпачынку.

«Час ад часу мне даводзіцца выкарыстоўваць балончык, бо я часам задыхаюся. Спадзяюся ўсё ж узяць накіраванне на КТ, каб зрабіць яго платна, і атрымаць накіраванне на аналіз крыві на антыцелы таксама на платнай аснове. Дагэтуль не магу зразумець, чаму мне адмовілі ў КТ, зрабіўшы замест яе тры разы флюараграфію, якая, як вядома, не паказвае каранавірусную пнеўманію. Мне было адмоўлена ў тэсце на каранавірус, бо я не была кантактам першага ўзроўню. З тых жа прычын адмаўлялі многім маім знаёмым, якія таксама перахварэлі дома і дасюль адчуваюць наступствы хваробы, якую, як і я, узгадваюць з жахам».

Другі сын Марыны і яе муж ужо ачунялі, але муж усё яшчэ адчувае наступствы гэтай хваробы. Пасля доўгіх разважанняў яна зразумела: у тым, што з ёй здарылася, няма канкрэтных вінаватых. Яна думае, вінаватая сістэма аховы здароўя, якая выявілася непадрыхтаванай да эпідэміі.

«У сына мазок на каранавірус не бралі, гэта быў яшчэ пачатак сакавіка. Я не была ў Італіі і не была «кантактам першага ўзроўню». Лекары працуюць згодна з паперамі. У паперы не напісана пра кантакт, значыць, трэба ставіцца як да некаранавірусных. Сістэма паспрыяла таму, што лекары і пацыенты пазаражалі адзін аднаго. Таму і я, цяжка хворая, бегала праз дзень у паліклініку, ездзіла ў лякарню. Баюся нават уявіць, колькі людзей я магла заразіць. Хоць я заўсёды была ў масцы і пальчатках».