29 сакавiка 2024, Пятніца, 3:51
Падтрымайце
сайт
Сім сім,
Хартыя 97!
Рубрыкі

«Гатовая змагацца за перамены ў Беларусі дзеля дачкі»

2
«Гатовая змагацца за перамены ў Беларусі дзеля дачкі»
ФОТА: «НАША НІВА»

Крык душы мянчанкі.

Аповед чытачкі тэлеграм-канала «Баста» з Менска:

- Гэта нерэальна выдатна адчуваць падтрымку, бяспеку і павагу: усё адно - табе 3, 23, 53 або 83, - піша яна. - Ісці па дзяцінстве з татам за руку і адчуваць ягоную сілу і жаданне падарыць табе ўпэўненасць і шчасце. Але калі ты вырастаеш, то пачынаеш разумець больш глабальныя рэчы, што тата і мама не вечныя, і яны, выяўляецца, не такія ўсёмагутныя, каб развесці ўсе хмары рукамі, як здавалася ў дзяцінстве). Ёсць краіна, у якой ты жывеш, яе ўклад, правілы, традыцыі.

Ёсць рэчы, на якія пры ўсім сваім велізарным жаданні вас дваіх ніяк не паўплываць, а калі такіх як вы - шмат, то ўсё магчымае. Бо ў кожнага ёсць бацькі якія ўжо пенсіянеры або неўзабаве пойдуць на заслужаны (і хутчэй за ўсё) жабрацкі адпачынак. А ў кагосьці ёсць дзеці, якім жыць і жыць.

Гляджу на сваю дачку і разумею, што мы з мужам прадаўжаем дарыць ёй клопат, любоў, развіццё. А што далей? Паступаць ва ўніверсітэт і хутчэй за ўсё дыплом ўпадзе на паліцу. Усё адно, што яна яшчэ і ў школу не хадзіла, за 26 гадоў я паспела скончыць школу, універсітэт, змяніць некалькі работ, выйсці замуж, нарадзіць і зноў выйсці на працу. Таму думаць трэба ўжо сёння, а можа і ўчора.

Адпускаць вучыцца за мяжу, а па прыездзе на малую радзіму не мець магчымасці расказаць аб сваім навучанні там, бо гэта рэклама якая з нядаўніх часоў забароненая? Выдатная ідэя, але жыццё такое хуткае, і мы хацелі б з мужам на больш блізкай адлегласці назіраць за развіццём жыцця дачкі, яе сям'і, быць побач, каб яна ведала, што заўсёды знойдзе падтрымку ў асобе сваіх таты і мамы. Ды і сябе ўзгадваю, калі скончыла БДУ і працаўладкавалася па знаёмству (без яго ніяк), і праца мне моцна падабалася, але за гэтыя грошы я магла аплаціць толькі ложка-месца ў двухпакаёвай «брэжнеўцы» ў Зялёным лузе. І мяне 22-гадовую прадаўжалі матэрыяльна падтрымліваць бацькі, бо не выжыць у сталіцы, а ў Лепель вяртацца не хацелася.

Я пакінула прыгожую працу выкладчыка псіхалогіі на кафедры псіхалагічных дысцыплін, і пайшла, як многія, у прадаўцы. Так сабе расклад.

Сёння я абсалютна не хачу, каб мая дачка прайшла тым самым шляхам, і, калі ёсць надзея змяніць нешта, я гатовая.

Напісаць каментар 2

Таксама сачыце за акаўнтамі Charter97.org у сацыяльных сетках