«Тое, што яны здзекаваліся з маім сынам, я ім ніколі не дарую»

Гісторыя жанчыны, чыйго 9-гадовага сына міліцыянты білі нагамі і дубінкай.

Мянчанка Іна Радвілайтэ вярталася дадому ў Каменную Горку 11 жніўня з сынам. Недалёка ад дома яны зайшлі ў краму і патрапілі ў аблаву міліцыі. Хлопчыка збілі за тое, што ён не хацеў легчы на падлогу, паведамляе «Белсат».

«Пысамі ў падлогу! Да сцяны!» Як людзі сталі закладнікамі ў краме

Іне дагэтуль вельмі страшна ўспамінаць падзеі таго вечара. Жанчына кажа, што моцна «накрыла» цяпер, на трэці дзень. Баіцца выходзіць з дому нават удзень.

«Мне цяпер вельмі страшна. Баюся, што мяне могуць арыштаваць у любы момант. Баюся не толькі выйсці на вуліцу, але і быць дома - раптам хто-небудзь уварвецца? Я жыву ўдваіх з дзіцем. Калі мяне арыштуюць, што з ім будзе? Адбываецца нейкі жах. У дзіцяці стрэс, яно стала дрэнна спаць».

Іна вярнулася ў свой раён - Каменную горку - 11 жніўня прыблізна 23.00.

«Гэта быў яшчэ не вельмі позні час. Мы былі ў медыцынскім цэнтры, потым паехалі дадому. Сувязь не працавала, таксі выклікаць не ўдалося», - кажа жанчына. - Усё вакол стралялі, бамбілі. У выніку мы пешшу пайшлі з цэнтра да Пушкінскай, і там знайшлі таксі. Паехалі ў краму, каб купіць прадукты. У момант, калі пад'ехалі, там не было нейкай спецтэхнікі, міліцыі. Так, былі людзі. Ну што дзіўнага, што людзі зараз збіраюцца. Больш за тое, пратэстоўцы ніколі не ўяўлялі для мяне пагрозы, у адрозненне, як аказалася, ад людзей, якія павінны нас абараняць».

Разам з сынам Іна пайшла ў харчовую краму побач з домам. Хлопчык папрасіўся ў прыбіральню.

«Мы жывем побач, добра ведаем гэтую краму - яна не такая ўжо і вялікая, і я адпусціла сына ў прыбіральню», - распавядае далей мянчанка. - А потым пачаліся выбухі, страляніна. У гандлёвым цэнтры абвясцілі, што яны зачыняюцца, і нікога не пусцяць у краму. Людзі пайшлі да дзвярэй, каб паглядзець, што там адбываецца. Я таксама падышла і пачала здымаць. Там было шмат супрацоўнікаў міліцыі. Яны бегалі за людзьмі, стралялі, кідалі гранаты. Людзей, якія выходзілі з крамы з пакетамі, з прадуктамі, адразу арыштоўвалі і адпраўлялі ў аўтобусы. Мы разумелі, што нас там заблакавалі, і што калі мы захочам выйсці і вярнуцца дадому, нас арыштуюць».

Іна кажа, што людзі адчувалі сябе закладнікамі. Страшней за ўсё было, калі амапаўцы пачалі ламацца ў дзверы.

«Начальнік службы бяспекі крамы папрасіў, каб чалавек, які пачаў ламаць дзверы, паклікаў свайго начальніка, каб мы зразумелі, хто яны - раптам бандыты? - успамінае Іна. - Ён хацеў растлумачыць, што ў нас усё спакойна, няма ніякай акцыі, што тут звычайныя пакупнікі, жанчыны з дзецьмі. Але яго ніхто не слухаў. Яны сталі натоўпам ламаць дзверы. Я тады зразумела, што яны зараз уварвуцца, а маё дзіця ўсё яшчэ было ў прыбіральні, мне стала вельмі страшна. Так, усе пачалі панікаваць. Людзі пачалі крычаць. Я пабегла ў бок прыбіральні, і тут чую за спінай, што яны ўжо ўварваліся. Яны крычалі людзям лаянкай, такой адборнай лаянкай, «пысамі ў падлогу! Да сцяны!» Я схаваўся пад прылаўкам, каб бачыць, што адбываецца, і калі маё дзіця будзе ісці, адразу схапіць яго. Я разумела, што калі б я не схавалася, мяне б затрымалі, і я б не змагла нічога нікому растлумачыць. Ніхто б не стаў слухаць, што ў мяне тут дзіця. Калі я хавалася, я адчувала сябе так, быццам нас захапілі тэрарысты, што гэта не міліцыя, якая павінна нас абараняць».

Сын доўга не ішоў. Іна не вытрымала і пайшла яго шукаць.

«Я выйшла, гляджу - многія ляжаць на падлозе, некаторыя стаяць каля сцяны. На падлозе было шмат крыві. На жанчын амапаўцы крычалі лаянкай, называлі іх прастытуткамі, таксама загадвалі ім легчы мордамі ў падлогу. Я пачала гучна клікаць сына. І я ўбачыла яго разам з нейкай жанчынай на падлозе, яна закрывала яго сабой. Ён мяне пачуў, прыбег. І распавёў, што яго білі, прымушалі легчы на падлогу, а ён не хацеў, супраціўляўся, хацеў пайсці шукаць мяне», - распавядала жанчына, з цяжкасцю стрымліваючы слёзы.

«Калі я ўсё гэта распавядаю, мне зноў становіцца вельмі дрэнна і страшна ... - кажа Іна. - Нас сталі выводзіць з крамы. Некаторых вялі ў аўтобусы, некаторых - проста на вуліцу. Я моцна трымала сына і пайшла на вуліцу. Магчыма, мяне не забралі таму, што я была з дзіцем. На вуліцы я не разумела, куды ісці, каб было бяспечна. Бегалі людзі, за імі - амапаўцы, стралялі. Было шмат газу, цяклі слёзы, цяжка было дыхаць. Нас проста цкавалі. Cын быў у такім стрэсе - усю дарогу крычаў: «Мама, я больш ніколі не пайду ў прыбіральню, даруй мне. Ён цяпер так дрэнна спіць, стаў нервовым».

Распавядаючы пра стан сына, жанчына зноў ледзь не плача. Але спрабуе ўзяць сябе ў рукі і далей успамінае падзеі таго вечара:

«На скрыжаванні мы спыніліся на чырвонае святло. І раптам пад'ехалі сінія аўтобусы, з іх выскачылі людзі ў чорнай форме са зброяй і пачалі страляць па машынах. Там пачалося нешта страшнае. Я ўжо бачыла свой дом. На зялёнае святло мы перайшлі дарогу, і калі мы апынуліся ў цэнтры дарогі, на нас з сынам ехала машына ДАІ і два сініх аўтобуса. Яны нас ледзь не збілі, яны ляцелі на чырвонае святло. Калі мы перайшлі дарогу, я пайшла да людзей у форме і стала прасіць іх адвезці нас дадому, таму што я бачыла, што каля майго дома бегала шмат людзей, страляла. Адзін з супрацоўнікаў падышоў да начальніка і распавёў пра нас. Ён падышоў, я стала яму гаварыць: растлумачыце, дзе я цяпер знаходжуся? Я ў цэнтры Менска, у цэнтры Еўропы? Чаму я баюся ісці дадому з дзіцем? За што яны так з намі? Ён сказаў, што я апынулася не ў тым месцы не ў той час, ідзіце дадому. Я яму кажу - мне страшна. Ён адказвае - калі вам страшна, то цяпер вас з сынам пасадзім ў аўтобус, і будзеце сядзець там. Маўляў, жанчына, не правакуйце, а то мы вас цяпер у аўтобус пасадзім. Я змоўкла».

«За што вы ваюеце? – А ...й яго ведае»

Той начальнiк загадаў сваім людзям правесці іх з сынам, распавядае далей жанчына. Як падлічыў хлопчык, усяго іх суправаджалі шэсць супрацоўнікаў. Іна села на лаўку каля пад'езду, каб супакоіцца, і спытала хлопцаў - за што вы ваюеце цяпер? Са слоў жанчыны, яны з лаянкай адказалі: «А ... й яго ведае».

«Яны самі не ведаюць, за што зараз збіваюць людзей - дзяцей, жанчын...», - рэзюмуе мянчанка.

Ужо дома жанчына ўбачыла кроў на джынсах і рану на назе. Іна кажа, што нават не заўважыла, дзе і калі яна яе атрымала, бо не адчувала болю.

«Гэта было вельмі страшна. Гэтыя некалькі хвілін страху, што я ў закладніках у тэрарыстаў, - гэта каштавала мне паўжыцця. А тое, што яны так здзекаваліся з майго сына, я ім ніколі не дарую - замест слёз у голасе мянчанкі - злосць. - Адзін амапавец ударыў яго нагой па назе, у сына застаўся вялізны сіняк. А калі ён не хацеў легчы на падлогу, дык ударыў яго дубінкай па спіне. Я не магу дараваць такога абыходжання. За што з намі так? Мы былі звычайнымі пакупнікамі ў гэтай краме. Мы не мітынгавалі, у пратэстах не ўдзельнічалі. Але мы пацярпелі фізічна і маральна. Хто за гэта адкажа? Чаму мне кажуць, што я нібыта апынулася не ў тым месцы, не ў той час? За што яны, як сабакі, накінуліся на людзей, і лупілі іх так, што на падлозе былі лужыны крыві?»