Мы абавязкова пераможам!

Самы цёмны час - уначы і ўранку.

Якая б цемра нас не накрыла, я памятаю, што самы цёмны час - уначы і ўранку. Я веру! Мы абавязкова пераможам!

«У гэтыя драматычныя, і разам з тым поўныя натхнення часы гвалтоўна змагаюцца ўва мне, - простым беларусе, мужчыне, - тры наймацнейшых пачуцці: гнеў, страх і сорам. - Піша чытач тэлеграм-канала «Баста!». - Гнеў, бо нармальнаму чалавеку немагчыма без яго жыць, гледзячы на тое, што адбываецца ў маёй мірнай краіне татальнае беззаконне.

Страх, бо кожны сумленны ўчынак можа пацягнуць за сабой рэпрэсіі да мяне і маёй сям'і з боку балаклаўнага правасуддзя.

Сорам, калі я дазваляю страху стрымліваць мой гнеў і не раблю чагосьці, бо баюся.

Але нельга, нельга здавацца! Бо мы не патрабуем нічога незаконнага або недастойнага. Мы не пратэстуем супраць улады як такой. Мы змагаемся супраць ілжывай банды ашуканцаў і гвалтаўнікоў. Як хочаце рэагуйце на супадзенні, але праз нас праходзіць прамень святла, а праз забойцаў - падкопы злога духа. Напэўна, у тым, што пясочная пачвара з дубінкай у руцэ не размылася ад нашай першай хвалі, - з кветак і ўсмешак, - ёсць свае сэнсы і справядлівасць?

Мы 26 гадоў былі раз'яднаныя, і нешматлікія з нас па-сапраўднаму змагаліся супраць спачуваючага гітлераўскаму парадку. Мажліва, для таго, каб мы змаглі вымесці венікам не толькі тырана, але што яшчэ больш важна, і пабудаваную ім выродлівую сістэму, нам трэба мацней згуртавацца, праявіць упартасць, мудрасць і стойкасць, абараніць права людзьмі звацца? Ці не гэта ў сто разоў важней, чым хуткая рэвалюцыя, пасля якой зноў усе разбягуцца па асабістых справах, а сістэма адновіцца ў вобразе новай свінні? Можа быць, у тым і промысел Божы?

Я не прарок, каб распавядаць пра будучыню. Але якая б цемра нас не накрыла, як бы цяжка яшчэ не давялося, я памятаю, што самы цёмны час - уначы і ўранку. І я веру! Мы абавязкова пераможам!»