Сіла — за намі
4- Андрэй Войніч
- 21.09.2020, 12:30
- 41,136
Таракан павінен гэта адчуваць кожны дзень.
Не так даўно мы ўсёй краінай яшчэ сядзелі па вушы ў багне лукашызму, спакойна прагаворваючы сабе пад нос запаветныя ідэалагічныя мантры пра стабільнасць і сацыяльную дзяржаву, пры гэтым выразна ўсведамляючы, што гэта ўсё баечкі для нашага заспакаення.
Але колькi не спі, прачынацца давядзецца. Так уладкаваны свет, і мы не былі выключэннем. Лукашызм саступіў, разам са сваім нецывілізаваным правадыром і дзікім асяроддзем. Саступіў канчаткова, хоць і адмаўляецца гэта прыняць.
Беларусы раптоўна сталі свабоднымі і згуртаванымі, зламалі ўсе стэрэатыпы і ўстаноўкі, перавярнулі з ног на галаву стары застой і не збіраюцца на гэтым спыняцца.
Што рабіць цяпер? Адказ просты - працягваць рабіць усё, што мы разам робім апошні час, але ўзмацняць націск з кожным днём. Сіла - за намі, таракан павінен гэта адчуваць кожны дзень.
Ціснем на ўсе балючыя месцы, максімальна і ўвесь час, з усіх бакоў, усёй краінай. Наша перавага ў тым, што здаровых месцаў у гэтай дыктатуры не засталося, усё заражанае.
Арганізоўваемся і штодня выходзім на вуліцы, ствараем аўтаномныя ўзаемазвязаныя групы, але без прывязкі да нейкага цэнтру. Групы павінны дзейнічаць сінхронна адна з адной. Паміж групамі розных раёнаў і нават двароў павінна быць трывалая ўзаемасувязь, у выпадку неабходнасці - падтрымка.
Вельмі важна, каб і самі групы былі максімальна згуртаванымі, пры ўсіх акцыях кожны ўдзельнік павінен ведаць шляхі адыходу, мясцовасць і як абараняцца пры неабходнасці.
Тут неабходна адзначыць той факт, што паўсюдна сталі арганізоўвацца атрады самаабароны, бо людзей ужо капітальна даняло самавольства сілавікоў. Ідэя вельмі добрая і цалкам упісваецца ў рамкі мірнага пратэсту, тым больш, што абараняцца ёсць ад каго.
Тут таксама важная зладжанасць дзеянняў і ўзаемная падтрымка, і на нашу карысць гуляе процьма чыннікаў, галоўны з якіх - агульная мэта, якая дасягаецца не з прымусу.
Наступная важная болевая кропка таракана - гэта ягоны партманэт, з якога ён спансуе тэрор супраць народа, таму трэба максімальна зрэзаць яму прыток сродкаў. Татальна выходзім з праўладных прафсаюзаў, арганізацый і партый, здымаем усё да апошняй капейкі з банкаўскіх рахункаў, банкаўскіх картак, мінімальна мяняем валюту, байкатуем лаяльныя ўладам крамы і гандлёвыя маркі.
На сённяшні дзень мы ўсе дакладна ведаем, што ўлады баяцца аб'яднання грамадства ва ўсім, таму і імкнуцца нас раз'яднаць. Самы страшны сон дыктатара - страйк. Сапраўдны, пры якім людзі не працуюць наогул.
Адзін тыдзень страйку і лукашэнкаўскі картачны дамок абрынецца, пацягнуўшы за сабой усё, што дапамагае дыктатару трымацца за трон і пахаваўшы пад абломкамі самога Лукашэнку разам з ягонымі падхалімамі.
Цяпер няма ніводнага дзяржпрадпрыемства ў краіне, работнікі якога б не страйкавалі. Часцей за ўсё гэта страйкі "італьянскія" разам з сабатажам, што таксама даволі эфектыўна і разбуральна для рэжыму.
Але думаю, што і іх апагеем будуць паўнавартасныя страйкі з выхадам рабочых на вуліцы сваіх гарадоў, бо грошай у краіне няма, варштат ужо працуе на ўсе застаўкі і гэта абрыне рубель, што прывядзе чарговым разам да значнага збяднення людзей.
Варта чакаць гэтага рабочым або не вызначаць ім, але чым больш чакаць, тым больш выпаленым будзе наша агульнае поле - Беларусь.
Андрэй Войніч, прэс-служба грамадзянскай кампаніі «Еўрапейская Беларусь»