Анестэзіёлаг-рэаніматолаг шчыра расказала, што цяпер адбываецца ў беларускіх лякарнях

Медык падкрэсліла нястачу у краіне рэабілітацыйных цэнтраў.

У дзень анестэзіёлага-рэаніматолага «Белые халаты» атрымалі паведамленне пра тое, як гэта - працаваць у гэтай сферы. Медык узняла вельмі важную тэму:

«Не ведаю якая сітуацыя ў іншых галінах, але я распавяду пра Віцебскую вобласць.

Як часта нам даводзіцца прымаць пацыентаў пасля рэанімацыі дома, рэанімаваць пацыентаў у палатах - і вось, здаецца, дасягнулі жаданага выніку, аднаўленне жыццёвых функцый, ШВЛ і наступны пераход на спантаннае дыханне... Але застаецца неўралагічны дэфіцыт. Добра калі ён лёгкі ці хаця б калі б пацыент змог глытаць, пазнаваць родных, здзяйсняць усвядомленыя рухі.

Але калі неўралагічны дэфіцыт цяжкі - чалавек без прытомнасці, харчаванне праз зонд, адсутнасць маўленчага кантакту і усвядомленых рухаў. Тады гэта боль і безнадзейнасць не толькі для родных пацыента, але і для лекараў і ўсяго медперсаналу, чалавека выратавалі. У рэанімацыі няма ўмоў для паўнавартаснай рэабілітацыі, няма для гэтага ні абсталявання, ні спецыялістаў.

Максімум, што можа прапанаваць наша сістэма - гэта масажыста і элементарнае базавае фізіялячэнне, дапоўненае энтузіязмам лекараў, медсясцёр і санітарак, якія кожную вольную хвіліну выкройваюць, каб пазаймацца з такімі цяжкімі хворымі.

Няма рэабілітацыйных цэнтраў, куды можна перавесці пацыента для аднаўлення, фактычна, у такіх пацыентаў два шляхі: або дадому на плечы родных, якія ўпершыню ў жыцці сутыкаюцца з такой сітуацыяй, без ведаў, без досведу, ці заставацца ў рэанімацыі.

Уявіце, калі пацыент з цяжкім неўралагічным дэфіцытам едзе дадому, то мама/тата, жонка/муж, дзеці павінны прайсці гэты цяжкі шлях самі. Саманавучанне догляду пацыента, самаахвяраванне, найцяжэйшая праца, а адзіная дапамога ад дзяржавы - гэта група інваліднасці пацыенту. У выпадку, калі пацыент ужо пачынае аднаўляцца, калі можа хоць бы сядзець і адэкватна ўспрымаць навакольны свет, тады ўжо ім прапануюць санаторнае лячэнне і рэабілітацыю.

Але значна часцей у родных няма магчымасці даглядаць хворых дома, або ёсць страх што яны не змогуць забяспечыць адэкватны догляд і рэабілітацыю сваімі сіламі. Тады пацыент застаецца ў рэанімацыі або, калі ў лякарні ёсць неўралагічнае аддзяленне, то пераводзіцца ў неўралогію.

Пакуль па ТБ паказваюць і распавядаюць якая наша медыцына паспяховая, і як мы можам даць пацыентам усё для аднаўлення, нашы выратаваныя пацыенты, у якіх ўкладзеныя ўсе сілы, якім аддаеш кавалачак свайго жыцця і душы для выратавання, замест далейшай рэабілітацыі і вяртання да паўнавартаснага жыцця, працягваюць сваё жыццё ў рэанімацыі (або неўралогіі) пакуль сваякі не знойдуць у сабе маральныя сілы і не створаць умовы, каб забраць пацыента дадому.

На ўсю Віцебскую вобласць няма ніводнага аддзялення ранняй рэабілітацыі для пацыентаў пасля сардэчна-лёгачнай рэанімацыі СЛР з цяжкім неўралагічным дэфіцытам, я ўжо не кажу пра паўнавартасны рэабілітацыйны цэнтр з усімі этапамі рэабілітацыі гэтых пацыентаў...»