«Падчас прыборкі выявілі шмат рэчаў, якія не хацелася б знаходзіць»

Менчукі распавялі, як купілі кватэру «з сюрпрызам».

Сайт onliner.by падзяліўся гісторыяй менчукоў аб тым, з чым давядзецца сутыкнуцца, калі набываеш кватэру - былы прытон.

- Мы не раз куплялі кватэру. Упарта ішлі сваёй маладой сям'ёй ад меншага да большага, ад горшага да лепшага. І ў адной з угодаў у 2007 годзе атрымалася так, што набывалі жыллё ў наркамана, - пачынае свой аповед мянчук. - Не тое, каб для нас гэта сталася сюрпрызам: кватэра была коштам, ніжэйшым за рынкавы, да таго ж зусім неахайная. Але выгадная лакацыя і намер у кожным выпадку рабіць рамонт «пад сябе» вызначылі выбар.

Папярэдні паказ гаспадар - лысы, як Вова з «Рэальных дзецюкоў», хлопец гадоў 30 - правёў, не выпускаючы цыгарэту з рук. Размаўляў ён таксама ў падобнай з Ваванам манеры. Нас, маладых і натхнёных, не адпудзіла нават шкленне гаўбца з каляровага аргшкла: вітраж, як у саборы (асабліва псіхадэлічна ўсё гэта глядзелася пры траплянні ў кватэру сонечных прамянёў, мы пазней гэта ацанілі).

Падчас самой угоды, дарэчы, прысутнічаў суўладальнік - старэйшы брат «Вовы», тыповы мужык з завода, прапахлы змазачна-астуджальнай вадкасцю да ўгоды і пладова-ягаднай - пасля. Дакладней, прысутнічала ягоная жонка як касірка, якая прымае грошы. А сам ён так, чыста для подпісу.

Як звычайна і водзіцца, нейкія пара тыдняў ці месяц ранейшы ўладальнік яшчэ жыў на ўжо нашай жылплошчы. Гэта было прапісана ў дамове, бо яму быў патрэбны час на пераезд. Каб яго пераезд дакладна адбыўся, была «замарожаная» нейкая сума, яна чакала прадаўца ў агенцтве ў абмен на наш подпіс аб згодзе.

Тэрмін ранейшы ўладальнік не парушыў, слова стрымаў. У прызначаны дзень мы прыйшлі проста на адрас па ключыі. Ён сустрэў нас у двары і нейкі час, пакуль яго апошнія рэчы заносіліся ў грузавік, забаўляў апавяданнямі. Адным з апавяданняў была гісторыя пра тое, як да яго ў кватэру міліцыя дзверы ні за што выбіла даслоўна нядаўна. Ну, як ні за што? Да яго прыйшлі сябры, каб зварыць «зелле», а нехта з суседзяў міліцыю і выклікаў. Ну, тыя і ўварваліся, маскі-шоў і твары ў падлогу.

Гэта значыць, нас чакалі яшчэ і зламаныя дзверы. Моцна не знерваваліся: усё адно збіраліся змяняць. І вось заходзім мы ў кватэру: уваходныя дзверы трымаюцца на завесах, замкі чапляюцца за нейкія трэскі-шчыліны. У самой кватэры нас сустрэлі сябры гаспадара (яны дапамагалі яму з пераездам), пры гэтым у пакоях стаяў пах ванітаў.

Нягледзячы на пераезд былога гаспадара з рэчамі, на кухні чамусьці стаяла старая лядоўня, у адным пакоі - разбітая канапа, у другой - убогая паліраваная трохстворкавая шафа, яшчэ некалькі брудных дываноў, шмат карцін (?) і стосы ўсякага іншага ламачча.

Мы не зразумелі. Але нам патлумачылі, што гэта бонус, хоць пра такі мы не дамаўляліся.

Па шчырасці, ў нас ужо проста не было сіл змагацца і прымусіць іх усё гэта прыбраць. А дарма.

У працэсе прыборкі сваімі сіламі было выяўлена шмат рэчаў, якія не хацелася б знаходзіць і бачыць. Напрыклад, абпаленыя чайныя лыжачкі і шпрыцы пад ваннай і ў шафках на балконе. А таксама сямейны альбом гаспадара з фотаздымкамі пакаленняў трох... Ён яшчэ ляжаў потым нейкі час у нас. Раптам успомніць і вернецца, думалі мы. Не ўспомніў.

За некалькі дзён мы ўсё вынеслі і прыступілі да рамонту. Здавалася, што ўсё ўжо ў мінулым. Але не - намі сталі цікавіцца мясцовыя міліцыянты. Яны некалькі разоў выклікалі мяне да сябе. Я ім пісаў тлумачэнне, што кватэру набыў, з ранейшым уладальнікам ніяк не звязаны. Самае цікавае, што яны і без мяне ведалі ягоны новы адрас, незразумела толькі, для чаго мяне тузалі.

А суседзі цудоўныя апынуліся. Яны былі вельмі рады змене жыхароў і яшчэ доўга цярпліва зносілі гукі перфаратара, балгаркі і іншы лексікон нанятых будаўнікоў. А мы ўладкаваліся. Кватэру цяжка было пазнаць: людзі прыходзілі, глядзелі і здзіўляліся. Так што фінал апынуўся нашмат лепшым, чым можна было меркаваць.

Ды інакш і быць не магло.