Лукашэнка ўсвядоміў, што яго падарвала «іракская бомба»

Дыктатар пацярпеў паразу ў кейсе з мігрантамі.

Учорашні выступ Лукашэнкі перад "мігрантамі" – гэта сведчанне таго самага краху ўсіх магчымых ініцыятываў і стратэгій, якія былі звязаныя з гэтай авантурай, піша тэлеграм-канал CYNIC.

Паколькі план "Прарыў" быў цалкам хібным, трэба апраўдацца.

Як дакладна заўважылі чытачы, сітуацыя наступная: нагадзіў у ліфце, а ён затрымаўся паміж паверхамі.

Але нам трэба вылучыць ажно 3 пасылы, якія назваў Лукашэнка:

1) Дыктатар абвясціў, што "ён увогуле ў сітуацыю не ўмешваецца" – гэта турысты хочуць злучыць сем'і (прарываючы мяжу?), таму трэба клянчыць дапамогу ў Еўропы, але ён не будзе – няхай разбіраюцца самі "турысты". Увогуле гэта значыць, што Лукашэнка катастрафічна баіцца, што Еўропа яму зноў пакажа "фігу", таму ўсю адказнасць пераводзіць на Польшчу і Нямеччыну. Нагадвае Гарбачова і ягонае "Давайце без мяне".

Але, у сваю чаргу, мы бачым іншы заклік (і яго варта ўлоўліваць) – ён раіць мігрантам прарывацца маленькімі групамі. Гэта азначае, што Польшчы давядзецца выдаткоўваць больш рэсурсаў на ахову мяжы. Гэта элемент шантажу, які я назваў бы змушаным. Лукашэнка прыняў сваю паразу, таму, імкнучыся прыбраць таксічны кейс мігрантаў з гарадоў Беларусі, ён хоча заняцца іх самаарганізацыяй, каб сітуацыя са старой партыяй "развязалася сама сабой".

2) Лукашэнка ўвязваецца ў "двайное кітайскае" папярэджанне – ён сам расказаў, што цяпер у Беларусь пачнуць пранікаць афганцы. Гэта, насамрэч, сведчыць пра крызіс "сцежкі": усе крыніцы былі ўсушаныя, засталося некалькі нязначных або небяспечных рэгіёнаў, куды совацца не хочацца. Афганістан – зона не менш няёмкая, але адтуль "струмень" нават не трэба вабіць абяцаннямі – людзі ўцякаюць самастойна, чым можа скарыстацца Лукашэнка.

Але ўзнікае праблема дарогі – яна павінна пралягаць праз Расею, якая цяпер імкнецца прыкінуцца кустом у камуфляжы.

У выніку крызіс ідэй і крах базавай стратэгіі пацвярджае тую простую агучаную мной ісціну – плана "Адступленне" не было: усе спадзяваліся на тое, што атрымаецца праціснуць Еўропу.

А Расея правярала Захад, рыхтуючыся адскочыць. Так Пуцін падставіў Лукашэнку пад гільяціну, а сам стаў хамелеонам. Дарэчы, Лукашэнку прыемна быць інструментам у нечых руках? Прычым іржавым...

3) Лукашэнка ўсвядоміў, што яго падарвала "іракская бомба": галасы збітых пачутыя – рэакцыя на самім Усходзе даволі адназначная – "Лукашэнка нас выкарыстаў у палітычнай гульні. Ён катаваў нас. Яму трэба адпомсціць".

Фіксацыя "ўсеагульнай любові" – гэта гульня з самімі мігрантамі, каб яны надалей або рэалізавалі маленькія прарывы, або пасля прыбыцця на Радзіму нікому не расказвалі пра падрабязнасці свайго "зняволення": а іх збівалі, кармілі гніллю, трымалі ў антысанітарных умовах...

Вынік: у Лукашэнкі няма ні ідэі, ні плана. Ёсць жаданне "адкруціць" сітуацыю да пункта, калі прарыў яшчэ не быў арганізаваны, а мігранты тоўпіліся ля мяжы. Цяпер, ад бездапаможнасці і бяссілля, даводзіцца здымаць недарэчныя сцэнкі, каб паспрабаваць на "авось" звесці канфлікт на нішто. Афганцы – гэта шызафрэнія: "ніколі не адступай". Гэта чарговая спроба прымусіць Захад ісці на перамовы на ўмовах Лукашэнкі.

Вось толькі Лукашэнка – торба з дустам. Нікому ўжо не патрэбен. Саступіў усе вагары ціску ў кейсе з мігрантамі.

Нават Масква пачала шукаць яму альтэрнатыву і ўжо гандлюецца з Захадам наконт кампрамісу, рэалізуючы план "Б" – саступак датычна Беларусі з абодвух бакоў.