19 сакавiка 2024, aўторак, 5:10
Падтрымайце
сайт
Сім сім,
Хартыя 97!
Рубрыкі

Снежаньскія вечары з паддоннікам і каскай

7
Снежаньскія вечары з паддоннікам і каскай
Уладзімір Халіп

А ў наступныя дні ўвогуле пайшло суцэльнае падзенне.

А вось і зіма, якую амаль не чакалі. Занадта захапіліся мяжой і мігрантамі. Там сабраны ў жмут усе бліскучыя задумы рэжыму. А на даляглядзе ўжо здабыла абрысы і нешта няўяўнае. З вобласці прыдворнай фантастыкі. Чакалі калі не поўнай капітуляцыі "калектыўнага Захаду" пад напорам мясцовага нахабства, то хаця б прыкметных перамен на гэтым фронце. Але старанна прадуманы і падрыхтаваны прарыў надзей не апраўдаў. Мігранты падвялі.

Крыўдна было. Проста нейкі аглушальная параза з бестэрміновымі наступствамі. Высветлілася раптам, што там не толькі збітая пыха стваральнікаў новага варыянту мудрагелістай савецкай гульні ў мяжу на замку, але і ўся гэтая хітрасплеценая задума завісла безнадзейна і надоўга. А спробы ўсурычыць яе развязанне сумежным краінам, ды яшчэ запатрабаваць і грошай на ліквідацыю наступстваў відавочнай авантуры, не толькі не прынеслі рэжыму жаданых дывідэндаў, але і прабілі яшчэ адну дзірку ў родным бюджэце. Але і гэта яшчэ далёка не ўсё.

Найбліжэйшае асяроддзе і рэкрутаваная прапаганда так доўга і так старанна ляпілі выяву ўдачлівага стратэга і ашчаднага мэнэджара, што нават выклікалі ў нейкай часткі электарату ўпэўненасць, што з ім не прападзеш. Што б ні задумаў, нават з гарачкі, яму заўсёды будзе спадарожнічаць поспех. І раптам - быццам праграму падмянілі. За што не возьмецца - няўдача. Стагнацыя. Застой. Заняпад. Нібы познія брэжнеўскія часы надумалі паўтарыцца.

Памагатыя мітусяцца. Спрабуюць знайсці вінаватых. Здымаюць. Звальняюць. Усе на воку. Паўсюль чысткі, ператрусы, аблавы. Турмы перапоўненыя. Судовыя прысуды ўражваюць нейкай першабытнай лютасцю. Дык што ж здарылася? Ды нічога асаблівага. Проста начальніку дужа не шанцуе. Ва ўсіх сферах жыцця выразныя прыметы суцэльнага нешанцавання. І самае крыўднае, што ўсім даўно вядома, калі пачалася гэтая паласа беспрасветных няўдач. Вядомы нават дакладна год, месяц, дзень. Але ад гэтага нікому не лягчэй. Краіне ўжо загадана ганарыцца сваёй уладай. А гэта значыць, што паступовае ператварэнне ў выспу нешанцавання непазбежнае.

А калі яшчэ ў дадатак на яе заходняй мяжы запахла нечым смаленым, ён падумаў, што адступаць ужо няма куды. І ўласнаручна ўзяўся за рамонт няўдачы. Нічога выпадковага, ніякіх наскокаў. Усе загадзя прадумалі і падрыхтавалі. Ён з'явіўся амаль раптоўна на лагістычным цэнтры памежнага пераходу Брузгі. Смела прайшоў скрозь ашаломлены натоўп. Падняўся на подыум, збудаваны хвацка з падручнага матэрыялу. Стос усё тых жа паддонаў за спінай дазваляў надзейна абаперціся ў выпадку чаго. І вымавіў палымяную прамову, якую не стамляюцца цытаваць ужо які дзень. І як ад гэтага адкрыцця можна было ўстрымацца, калі ён ужо сапраўды ведаў, што тут ніякія не мігранты, а проста няшчасныя людзі. Раз’яднаныя сем'і, якія спрабуюць уз'яднацца. Сіроты і ахвяры. Вось дзядзечка з шырокай барадой. Яшчэ дагэтуль бязмежна любіць Садама. Ірвецца ў Нямеччыну. Шукае, бедны, маму. Як не дапамагчы?

План, прапанаваны мігрантам, быў простым і дакладным. «Калі вы захочаце ісці ў заходнім кірунку, мы не будзем вас душыць, хапаць і збіваць. Гэта ваша воля. Пройдзеце - ідзіце». І гэта на мяжы!.. А далей увогуле нешта няўяўнае. «Як вы пажадаеце, нават калі гэта будзе дрэнна для палякаў, латышоў ці яшчэ некага. Мы будзем рабіць так, як вы захочаце».

Чаму тут дзівіцца? Ключавы момант не ў дэталях, а ў гэтым раптоўным уварванні ва ўбогі побыт ашуканых, абрабаваных людзей амаль з іншага міру, якія трапілі проста ў пекла. І, вядома ж, у суровым і строгім стосе звычайных паддонаў. Якія быццам раптоўна з’явіліся ў спрытнай світы пад рукой. Нездарма пяліся. Павінна была тут абавязкова ўзнікнуць нейкая гістарычная паралель. І яна, натуральна, узнікла. Ды гэта ж амаль як у спрадвечныя дні ў Пецярбургу, на Фінляндскім вакзале. На выпадковы бранявік натоўп сустракатых узгрувасціў пралетарскага правадыра. Вось толькі за сказаную тады прамову пра будучую рэвалюцыю таго празорцы зараз заперлі б не толькі на Акрэсціна.

Снег ідзе. Зіма ўпэўнена ўступае ў свае правы. Звычайна снежаньскія вечары абяцаюць стомленым за год людзям шэдэўры фартэпіяннага мастацтва і іншыя філарманічныя радасці. Аднак прайшлі і забытыя тыя легкадумныя часы. У суровай краіне з яе непрабіўным рэжымам і глухімі засценкамі зусім іншыя клопаты на сконе года. У марозным паветры выразна адчувальны пах адпрацаванага танкавага паліва і салдацкіх ануч. Вось і галоўны стратэг і палкаводзец з'явіўся на чарговую нараду з генераламі ўжо не ў цывільным, а ў вайсковым мундзіры. Каб ніхто не сумняваўся, які краіна сустракае год. Бракавала хіба толькі каскі.

Тэлекамеры данеслі да ўсіх і кожнага, які навіс над краінай узровень пагрозы. Крытычны, натуральна. Мала нам праблем на заходняй мяжы, дык яшчэ і паўднёвая наровіць ператварыцца невядома ў што. «Яны цудоўна разумеюць, калі яны развяжуць вайну на Данбасе ці дзесьці на мяжы з Расеяй, Беларусь убаку не застанецца. І зразумела, на чыім баку будзе Беларусь».

А ў наступныя дні ўвогуле пайшло суцэльнае падзенне. І ядзерная зброя Расеі, высвятляецца, можа вярнуцца ў нашу краіну. І Крым не толькі будзе прызнаны расейскім, але і найвышэйшы ваяж па тых месцах можа здарыцца неўзабаве. І пачнецца абавязкова з Севастопаля. Так што калі ў навагоднюю ноч да кагосьці ўваліцца Дзед Мароз у кірзавых ботах і ў касцы, ды яшчэ з паддонам, не варта дзівіцца. Такія часы.

І ўсё ж снежаньскія вечары прыходзяць не дарма. Прадчуванне свята ўжо адчувальнае суздром. Дык навошта ж парушаць даўнюю традыцыю? Нават у гэты вар'яцка цяжкі год трэба рыхтавацца да яго бесклапотнага сыходу. Купляць бліскучыя цацкі. Мішуру і ўсякія гірлянды. Неўзабаве надыдзе час упрыгожваць ялінку. Віншаваць адно аднаго з Калядамі. І, як было раней, сябрам і блізкім зычыць поспеху і абавязкова шчасця.

А пра новую вайну нават гаварыць у такія дні смешна і недарэчна. Яшчэ не ваявалі? І чаму заўжды нам трэба ад кагосьці абавязкова абараняць Расею? А чаму не Турцыю ці ўсё той жа брацкі Гандурас? Чаму б адным махам не абараніць усіх у гэтым свеце ад безграшоўя, неўраджаю рэпы і заадно ад лятучых мурашоў. І яшчэ, пакуль не позна, і пра сябе не шкодзіла б падумаць.

А ці нельга абараніцца ад дакучлівых ідэй недарэчнай улады?

Уладзімір Халіп, адмыслова для Charter97.org

Напісаць каментар 7

Таксама сачыце за акаўнтамі Charter97.org у сацыяльных сетках