Абуджаецца разуменне нават у «ябацек»

У нашых руках будучыня наступных пакаленняў беларусаў.

Адзін са страйкоўцаў падзяліўся з тэлеграм-каналам «БАР» сваім меркаваннем:

- У страшны і дзіўны час жывём. У краіне наступіў заняпад ва ўсім. Эканоміка разбураецца, даляр працы, а тых, каго не звольнілі кормяць казкамі аб тым, што пасля лютага-сакавіка ўсё чароўным чынам разыдзецца. Ёсць такія казачныя людзі, якія вераць у гэта і просяць дабаўкі. Цешыць, што такіх няшмат.

Усе цудоўна разумеюць, што для таго, каб нешта выправіць, трэба дзейнічаць. Так, камусьці страшна, хтосьці чагосьці чакае, у кагосьці маргарын у галаве. Усе людзі з рознасцю меркаванняў, апынуўшыся ў ізаляцыі ад цывілізацыі, варацца ў катле пад назвай Ябацькастан. Чэрці падкідваюць дроў у агонь і тэмпература ў катле паціху расце, а кацёл пачынае патроху закіпаць. Але і робіцца ўсё даволі хітразачэсана: тэмпературу павялічваюць паступова, каб вадкасць моцна не кіпела і не булькала. Пры павольным закіпанні няма моцнага хвалявання, а «хуткія» малекулы (беларусы з актыўнай пазіцыяй) проста паціху пакідаюць кацёл. Хітра...

А гідкая прапаганда падзяляе беларусаў на чужых, сваіх і іншых. Недавер вялікі, народжаны ён быў як недавер да рэжыму і набыў такія маштабы, што перайшоў усе межы. Беларусы перастаюць верыць абсалютна ўсяму. Усё ставяць пад сумнеў і недавер, нават праўду. У такім становішчы нараджэнне нацыянальнага адзінства і самасвядомасці ў галовах людзей становіцца цяжкім, але ўсё адно магчымым. Паступова сутыкаючыся з самавольствам і адчуўшы на сваёй шкуры ўвесь абсурд цяперашняй Беларусі, прачынаецца розум нават у ябацек. Праз боль і пакуты прыходзіць чысты розум. Вельмі балючы працэс. Неабходны бясспрэчна. Але можна паспрабаваць і па-іншаму.

Можна пачынаць спрабаваць думаць на некалькі крокаў наперад, становіцца стратэгам. Нават калі гэта складана, а для некага немагчыма. Па-іншаму метамарфозы з грамадствам немагчымыя, нават у прыродзе.

Тая ж самая гусеніца ўзмоцнена аб'ядаецца зелянінай і заварочваецца ў кокан для наступнай трансфармацыі ў матылька. Думаеце, яна ведае вынiк ад кожнага свайго кроку i дзеяння? Думае, што стане матылём? Не, але яна ідзе сваім шляхам, ведаючы, што застацца на месцы ў гэтым стане проста не можа.

У такой жа сітуацыі беларускае грамадства. Пакуль многія ўпэўнена канструююць сабе кокан, некаторыя глядзяць па баках і ўпарта адганяюць думкі аб наступных трансфармацыях. Будучыня нязведаная і ад таго такі жах, што ёсць тыя, хто гатовы заставацца ў стане застою яшчэ вельмі доўга.

Але эвалюцыя непазбежная. Нават самы лянівы вусень павінен ператварыцца ў матылька, калі яго, вядома, не зжарэ вусатая птушка.

Сябры, немагчыма ў сучасных рэаліях Беларусі схавацца, закрыцца ад праблем, бо гэта не праблемы канкрэтных людзей, гэта праблемы ўсёй краіны. І гэтыя праблемы маюць жахлівы памер і пачынаюць прымаць выгляд праблем для ўсяго цывілізаванага грамадства. Іх развязанне - нашая задача. Тое, што яны скончацца, зразумела ўсім, але як і хто пераможа, вызначаць толькі нам. Толькі ў нашых руках будучыня наступных пакаленняў беларусаў. Кожнае дзеянне і бяздзейнасць мае свой вынік.

Рабіце правільныя высновы, прымайце пастановы, рабіце што-небудзь, толькі не будзьце абыякавымі.

Заставайцеся дома, беражыце сябе і сваіх блізкіх.

Страйкуй, Беларусь!