Ксёндз: Беларускія палітвязні ведаюць, што праўда, Бог і закон на іх баку

Хто змагаецца супраць вальнадумства чалавека, змагаецца супраць Бога.

Рэпрэсіі заўсёды страшныя. Так было ў 1930-я гады, так ідзе справа ў Беларусі сёння. Калі мы чуем пра рэпрэсіі, у сэрцы адразу ўзнікае страх, піша ксёндз Вячаслаў Барок для krynica.info.

Я разумею, што хтосьці так скажа, але ў Беларусі «няма палітвязняў» і ўсе яны «звычайныя злачынцы»...Ведаеце, так, я сам, на думку некаторых, «экстрэміст», а не прапаведнік. Але такая хлусня на дзяржаўным узроўні не навіна. Я крыху нагадаю адну гісторыю, каб пераканацца ў праўдзівасці мудрасці Эклезіяста: «няма нічога новага пад сонцам».

Такім чынам, у другой палове ХХ ст. у Беларусі, са слоў даследчыцы Раісы Занюк, вядомыя звесткі аб 92 асуджаных каталіцкіх святарах, а гэта амаль палова каталіцкага духавенства краіны. За што рэпрэсавалі святароў пасля вайны?

Адказ дае ўпаўнаважаны ў справах рэлігій таго часу. Ён пісаў: «За злучэнне і падтрымку антыдзяржаўных і бандыцкіх элементаў, за непасрэдны ўдзел у антысавецкай і шпіёнскай дзейнасці ў перыяд з 1946 года да 1 ліпеня 1950 года былі арыштаваныя і прысуджаныя да розных тэрмінаў пазбаўлення волі 62 святары. Адчуваючы сябе вінаватым перад дзяржавай і баючыся пакарання за сваю антысавецкую дзейнасць, 10 святароў збеглі». У гэтых словах мы таксама чуем абвінавачванні святароў у бандытызме, шпіянажы... наколькі гэта блізка да сучасных абвінавачваннях.

Дык што ж такое рэпрэсія?

Прыгнечанне - гэта барацьба супраць свабоднай думкі чалавека. Такім чынам, мы можам сказаць, што барацьба вядзецца супраць самога Бога. Бо чалавек падобны Богу сваім розумам і свабоднай воляй. Валодаючы гэтымі двума дарамі, чалавек можа ажыццявіць сваё прызначэнне: абраць свабоднае жыццё і стаць бліжэй да Бога. Той, хто змагаецца супраць вальнадумства чалавека, змагаецца супраць Бога.

Аднак стаць ахвярай палітычных рэпрэсіяў - гэта яшчэ не вяршыня трагедыі. Я думаю, што калі б Хрыстос наведаў Беларусь сёння, ён бы нават не плакаў па рэпрэсаваных. Бо яны за кратамі, але на волі, бо дасягнулі ўнутранай свабоды. Асабіста я захапляюся тымі людзьмі, якіх несправядліва прысудзілі да гадоў пазбаўлення волі, і яны застаюцца абсалютна спакойнымі і шчаслівымі, бо ведаюць, што праўда, Бог і закон на іх баку.

Мы ведаем з Евангелляў, што аднойчы Хрыстос аплакваў Ерусалім, бо гэты горад, як Ён сам сказаў пра яго, «не ведаў часу наведвання» (Лукі 19:44) пасланнікам Бога.

Такім чынам, можна меркаваць, што ў Беларусі Хрыстос аплакваў тых, хто не ўсведамляў свой лёс у гэтым свеце, як Ерусалім не ўсведамляў яго. Я б аплакваў тых, хто абраў рабства замест свабоды, дазволіў трымаць сябе ў турме ўкладам зямнога жыцця за кошт магчымасці свабодна выказваць свае думкі і паводзіць сябе ў адпаведнасці са сваім сумленнем.

Чалавек, які адчувае, што не можа жыць паводле свайго сумлення, які жыве паводле прынцыпу «гэта не мы, гэта жыццё», з'яўляецца сапраўдным рабом XXI стагоддзя.

Хрысціяніну ў гэтым свеце заўсёды лягчэй. У хрысціяніна ёсць хрышчэнне. Гэта непарушная пячатка, пастаўленая Самім Богам на чалавека. Гэта сведчыць пра тое, што чалавек з'яўляецца грамадзянінам Валадарства Божага. Свабодны грамадзянін. Гэтая прыналежнасць важнейшая, чым грамадзянства Рымскай імперыі, якім, напрыклад, мог ганарыцца апостал Павел.

Толькі рымляне маглі судзіць апостала. Толькі Бог можа судзіць нас. Ён меў права даць нам свабоду, і ён мае права адабраць свабоду.

Калі сам чалавек добраахвотна адмаўляецца ад сваёй волі, ён грэшыць супраць Бога.

Апостал Пётр кажа ў першым пасланні, што Хрыстос, калі спатрэбіцца, прыйдзе да зняволеных (пар. 1 Пятра 3:18) і ратуе сёння праз хрышчэнне (1 Пятра 3:21). Той, хто прыняў хрышчэнне, заўсёды можа дасягнуць паўнаты свабоднага жыцця і з дапамогай Бога вызваліцца ад усякага рабства.

Час Вялікага посту, які ўжо ідзе ў каталікоў, - час адмысловы. Бог дазваляе нам вырвацца з віру жыцця і засяродзіцца на самых важных справах нашага жыцця. Падумаць пра свой лёс.

Зразумела, мы павінны таксама задумацца пра тое, ці з'яўляецца наша жыццё жыццём вольных людзей? Ці ж не здарылася так, што мы абмянялі нашу свабоду на нешта іншае, і менавіта аб нас сёння плача Хрыстос, як гэта калісьці было ў Ерусаліме.

Вялікі пост - час вызвалення ад улады граху і зла і здабыцця паўнаты волі. Хай згаданыя намі рэпрэсіі стануць для нас матывацыяй не перабольшваць ці толькі аслабляць кайданы і ланцугі рабства, але імкнуцца да поўнага вызвалення.