Апошнія абаронцы Масквы і залатога ўнітаза ў Драздах

Чакаецца круты фінальны эпізод.

Краіна ўпэўнена ўваходзіць у сезон вялікіх вучэнняў. Зразумела, супольных. Хто ж дазволіць прайграўшаму і нелегітымнаму на сваё разуменне перамяшчаць пакуль яшчэ падкантрольныя яму войскі? А тупнуць ножкай у адказ на цынічныя прэтэнзіі Крамля сіл і паўнамоцтваў ужо няма. Так што сітуацыя простая: адзін кацёл, адзін лёс.

А таму напаўзабытая пара мудрагелістых стратэгічных манеўраў стартуе амаль раптоўна і цалкам рашуча. Хоць пачынаюць быццам бы з малога. Ледзь паспеўшы ўручыць жонкам і нявестам аранжарэйныя кветкі з нагоды 8 сакавіка, бравыя дэсантнікі паспяшаліся на палігон. Не на свой, хатні, а кудысьці ў Цьмутаракань, ва Ульянаўскую вобласць ці яшчэ далей. Куды, навошта - уласных пустак, пагоркаў, траншэй і калдобін не выстарчыла? Або патэнцыйны супраціўнік менавіта там раптам акапаўся? Гадаць і вылічаць аднак некарэктна. Адказ просты і адназначны, як пасада днявальнага ля тумбачкі.

Хамут хаўрусніка выявіўся занадта цесным. Абавязаўся яго насіць спрэс пазбаўлены якога б там ні было манеўру. Крамлёўскі сябар і амаль брат ужо не прыкідваецца і адкрыта нахабнічае. Выкручвае рукі. І наогул, паводзіць сябе бесцырымонна. На ўсе мітуслівыя спробы нагадаць пра незалежнасць, суверэнітэт, правы, законы і іншыя пастулаты – толькі ўсмешка і кураж. А хто прасіў падпісваць загадзя кабальную саюзную дамову? Так што размова аб прэферэнцыях і іншых прэтэнзіях пакрыўджанага смешная і вартая жалю. На ўсё будзе адзін адказ: залез у пастку – падпарадкоўвайся.

Зрабіць выгляд, што ўсё ідзе па-ранейшаму, не атрымліваецца. Вось і даводзіцца ў самыя непрыемныя моманты адлюстроўваць, быццам бесцырымонныя прэтэнзіі цынічнага хаўрусніка. Гэта яго, недаабранага і нелегітымнага кіраўніка, уласныя задумы. Калі ў мінулым жніўні ягоныя карнікі фарбай і іншымі вертухайскімі знакамі пазначалі закладнікаў, ён быў проста перакананы ў сваім усеўладдзі. Але выявілася, што такім чынам уся хунта назаўжды пазначыла сябе таўром раба. І ёй нічога не застаецца, як толькі шукаць сабе гаспадара, здольнага абараніць ад непазбежнай кары. І безумоўна падпарадкоўвацца. Нядаўняя сустрэча на лыжнай трасе ў Сочы пераканаўча прадэманстравала, што апошняе ён засвоіў цвёрда.

І вось ужо выяўляецца, што дзве расейскія вайсоквыя базы на тэрыторыі нашай краіны – гэта існая дробязь. Нашы дэсантнікі на чужым палігоне будуць дзейнічаць пад камандаваннем чужога палкоўніка - і ў гэтым нічога асаблівага, так належыць, хай прывыкаюць да непазбежнага. А для тых, хто яшчэ сумняваецца, можна паўтарыць крамлёўска-лубянскую казачку аб брацкім партнёрстве і славянскім адзінстве.

Тым больш, што на палігоне пад Асіповічамі амаль сінхронна высадзяцца пскоўскія дэсантнікі. Тыя самыя, без якіх нават уявіць цяжка рэжымную рэальнасць. Яны заўсёды тут як тут - і на парадах, і на тутэйшых палігонах. Не ставала ім толькі яшчэ з'явіцца на вуліцах і блокпостах. Беларусы яшчэ не паспелі забыцца, як на супольных вучэннях 2017 года расейскія жаўнеры правяралі нашы пашпарты. А галоўная інтрыга тых вучэнняў была толькі ў адным: сыдуць яны пасля манеўраў ці застануцца надоўга?

Яны сышлі, каб вярнуцца. Ужо 10 жніўня пачнуцца супольныя стратэгічныя манеўры «Захад-2021». Наўрад ці ў сваіх маштабах яны саступяць папярэднім. Толькі акцэнт у іх ужо зусім іншы. Крэмль ведае, з кім мае справу. І свайго не ўпусціць. Ужо дасягнутае пагадненне аб стварэнні ў Гарадзенскай вобласці расейскага навучальнага цэнтра. Амаль на парозе таго самага Сувалкскага калідора, да якога даўно прыглядаюцца расейскія стратэгі. Важна толькі зачапіцца за плацдарм. А тут такія магчымасці. Рэжым слабы, нелегітымны. Ён даўно ўжо ў канфлікце са здаровым сэнсам і яму «не да законаў».

Амаль у канвеерным рэжыме працуюць суды. Ператрусы, арышты, праслухоўванні прадаўжаюцца. Адсочваюць і спяшаюцца ізаляваць не толькі дэманстрантаў. У гэтага рэжыму ўсе выклікаюць падазрэнне. Злоўленыя і рэпрэсаваныя несанкцыянаваныя лыжнікі. І нават чытачы кніг у электрычцы выклікаюць прыступ злосці. Установа нябачнага фронту паслужліва ўспомніла часы дохлых пацукоў у водаправодзе і палохае вертыкаль новымі жахамі. Сітуацыя простая і баязліваму даўно знаёмая: вакол ворагі. Ды што там - ужо і ўласным карнікам ранейшага даверу няма. Хто ведае, як яны павядуць сябе ў цяжкую хвіліну. А таму на ўсялякі выпадак на найбліжэйшы палігон прывозяць пскоўскіх дэсантнікаў: набліжаецца 25 сакавіка, Дзень Волі. Трэба ствараць ілюзію, быццам усё схопленае, усё пад кантролем. Быццам бы можна расслабіцца і рыхтавацца крадком да будучага пасеву кропу ў персанальным агародзе.

Марныя надзеі! Мала таго, што вясна ўрываецца раптоўна, выклікаючы звыклае сезоннае абвастрэнне, дык яшчэ і поўня завісла падобна старому кампутару, які даўно не бачыў майстра. Шумяць і набіраюць сілу ненавісныя вясновыя плыні. Вецер пераменаў не дае спакою. І немагчыма не чуць у такія вечары, як пераклікаюцца ў такія вечары далёкія ўскраіны і новыя мікрараёны. І дзесьці там узнімаюцца над горадам тыя самыя сцягі, якія ніяк і нікому не ўдаецца забараніць.

А ўсё ж крыўдна, што ў такія цяжкія моманты, калі няўрымслівая кантора самага глыбокага свідравання выяўляе паўсюду масавыя нагрувашчванні выбухоўкі і іншых сродкаў падаўлення свабоднай вертыкальнай думкі, практычна ніхто не спяшаецца на дапамогу ўладзе, якая знемагае ў барацьбе. І даводзіцца клікаць на дапамогу войскі з суседняй, такой жа свабодалюбнай краіны, каб абараніць нашу дэмакратыю. А дзе ж той бравы рэжымны электарат? Дзе жвавыя ўдзельнікі аўтапрабегаў і ўсе тыя 80 з хвосцікам адсоткаў гарачых прыхільнікаў нязменлівага кіраўніцтва? Ды ўсе яны тут, дзесьці побач. Паспешліва занялі месцы ля тэлевізара, каб даглядзець свой улюбёны серыял даўжынёю дваццаць шэсць гадоў. Чакаецца круты фінальны эпізод, пра які на лютаўскім сходзе яго галоўны герой абвясціў персанальна.

Дзесьці на мяжы Смаленска спіной да спіны сталі перад незлічонымі полчышчамі заклятага ворага два апошнія байцы з аўтаматамі ў руках. Вялікі і маленькі. Затаілі дыханне. Чакаюць. Апошнія абаронцы Масквы і залатога ўнітаза ў Драздах. А ўся інтрыга вось у чым. Той, меншы, яшчэ не ведае, што ў неабранага Рэмба за яго спіной у аўтамаце няма ражка. Іншы фінал не прадугледжаны. Пра гэта нават на з'ездзе было абвешчана. Дык якія яшчэ тут могуць быць варыянты?

Улада, нават недаабраная, не памыляецца. Нідзе і ніколі. А вось праклятая поўня ўсё ж завісла. І чаму тут здзіўляцца? Месяц бо робіцца ў Гамбургу, і блага робіцца.

Уладзімір Халіп, спецыяльна для сайта Charter97.org

Калі вам спадабаўся артыкул, вы можаце падтрымаць сайт Charter97.org наступным чынам:

РАЗЛІКОВЫ МУЛЬТЫВАЛЮТНЫ РАХУНАК ДЛЯ АХВЯРАВАННЯЎ:

Назва банка: Bank Millennium S.A.
Адрас: ul. Stanislawa Zaryna, 2A, 02-593, Warszawa
IBAN: PL 97 1160 2202 0000 0002 1671 1123
SWIFT: BIGBPLPW
Імя ўладальніка рахунку: Fundacja “KARTA ‘97”
рызначэнне аплаты: Darowizna na cele statutowe

Звязацца з намі можна праз адрас charter97@gmail.com