Усё больш сіл залучаецца ў аперацыю па прымусу дыктатара да сыходу

У беларускіх уладаў заўсёды ёсць вечная опцыя - бамбіць Варонеж.

Здаецца, гэтая дыпламатыя зламалася, а новай не прынясуць. Таму што, шантажаваць Захад пагрозай пазакрываць беларускія амбасады можна толькі ад поўнага адчаю, калі шантажаваць ужо больш няма чым. Тыпу: калі будзеце дражніць, я забяру цацкі і не буду з вамі гуляць. Але, ад такой пагрозы можа быць карысць, калі твае цацкі камусьці цікавыя. А калі ніхто і так не хоча гуляць, так сыходзь сабе на здароўе. Нават калі па-сапраўднаму закрыць пасольства, супраць санкцый гэта не дапаможа. (Хаця, трэба прызнаць, што ад працоўных амбасадаў у сэнсе дыпламатыі і знешняй палітыкі таксама не занадта шмат карысці), піша тэлеграм-канал «Письма к дочери».

Напэўна, у выдатным свеце ілюзій, у якім жывуць беларускія ўлады, сёй-той выглядаў, як сэр Уінстан Чэрчыль падчас фултанскай прамовы. Але, у рэальным свеце словы пра аптымізацыю пасольстваў - гэта прызнанне татальнай паразы на ўсіх знешнепалітычных франтах. Такі сігнал да ўсеагульнага адступлення, калі зраненыя у баях за легітымнасць дыпламаты адпаўзаюць у глыбокі тыл.

Вось раней мы з табой усё казалі пра знешнепалітычны крызіс, а цяпер усё. Цяпер гэта ўжо не крызіс. Гэта цяпер разгром. Ніякай замежнай палітыкі і дыпламатыі ў беларускіх уладаў не засталося. Гаварыць з імі не хочуць (ну акрамя адной тэмы, што ўсіх цікавіць), ранейшыя інструменты зламаліся, а палохаць больш няма чым. Чым маглі - тым ужо палохалі.

Таму што, вось сказаў ты пра апошнюю кроплю, якая перапоўніла чашу цярпення ў адносінах з Польшчай, і што? Пасля слоў пра апошнюю кроплю трэба ж нешта зрабіць. Слова трымаць. А што ты зробіш? Ну акрамя таго, што будзеш «больш актыўна прасоўваць тэмы пераследу беларусаў у міжваенны і пасляваенны перыяд».

У беларускіх уладаў, праўда, заўсёды ёсць вечная опцыя - бамбіць Варонеж. Паколькі мясцовыя бамбаванні не дапамаглі, плануецца перайсці да суцэльных. Выразаць курсы замежных моў, разам са скаўтамі. Мабыць гэта такі спосаб прыкрыць адступленне беларускай дыпламатыі на загадзя падрыхтаваныя пазіцыі. Але, як паказаў досвед з Польшчай, бамбіць Воронеж у гэткім становішчы беларускіх уладаў прыводзіць не да перамоў, а усялякіх непрыемных наступстваў.

Трапіцца пад бомбы які-небудзь фонд са скандынаўскімі каранямі і Yara, нават калі раптам вельмі захоча, ніякіх кантрактаў падпісаць не зможа. А ён жа трапіць. Не са скандынаўскімі, так з брытанскімі каранямі. Не панясе страту беларускі калій, так панясе бензін з мазутам. Таму што «красаўцы» ні ў чым сабе адмаўляць не прывыклі, а спыняцца не ўмеюць. А задумвацца над усялякімі абстрактнымі паняццямі накшталт інтарэсаў краіны іх не вучылі.

Вось глядзі: яшчэ пару-тройку месяцаў таму былі людзі, якія думалі, што з беларускімі ўладамі можна пра нешта дамовіцца. Развязаць пытанні на ўзаемнае задавальненне. Ну як Фазэль з чэмпіянатам свету, або арганізатары Еўравізіі. Але беларускія ўлады дамагліся такіх надзвычайных поспехаў, што цяпер нават пастаяць з імі побач небяспечна для рэпутацыі, палітычных перспектыў і здаровага сэнсу. І вось Украіна кажа, што Менск страціў статус перамоўнай пляцоўкі па Данбасу, а Львоў адмаўляецца ад куплі беларускіх аўтобусаў, нягледзячы на зніжкі і бонусы. Ну няма ў беларускіх уладаў столькі бонусаў.

І гэта азначае напраўду простую рэч - у аперацыі па «прымусе» урэшце будуць удзельнічаць нават тыя, каму гэта зусім не падабаецца. Нават тыя, хто можа і не хацеў бы нікога ні да чаго прымушаць. І прымушаць будуць не толькі санкцыямі, але яшчэ і сарванымі кантрактамі, страчанымі кліентамі, арыштаванымі на мяжы фурамі з цыгарэтамі. Таму што, своеасаблівасць палітыкі беларускіх уладаў ужо нікому не пакідае выбару.