Гадзіннік цікае: набліжаецца развязка

Час працуе на тых, хто выступае на баку будучыні.

У сваім каментары спецыяльна для dw.com выдавец беларускага інтэрнэт-часопіса 34mag.net Антон Кашлікаў разважае пра тое, на каго ў Беларусі цяпер працуе час і колькі яшчэ чакаць перамен:

- Неўзабаве будзе год з моманту аб'вяшчэння ў Беларусі прэзідэнцкіх выбараў.

Нам усім хочацца, каб шчаслівая развязка здарылася хутчэй, але ў гісторыі (а мы зараз пражываем, безумоўна, гістарычны момант) няма паняцця паскоранай перамоткі.

Рэжым, які абраў тактыку "дзень прастаяць, ды ноч пратрымацца", робіць стаўку на гвалт, памножаны на час. Як быццам кожны новы арышт і кожны новы дзень аддаляюць іх ад страшных для іх жнівеньскіх выяў з сотнямі тысяч на вуліцах. Але пытанне: да чаго набліжае? За мінулыя месяцы, здаецца, усім стала відавочна, што загаварыць, зацягнуць і нарэшце "перагарнуць старонку" не атрымаецца.

Ніхто не забыты, нішто не забыта - дарэчы, гэтая фраза пра загінулых у Вялікай Айчыннай мела і схаваны падтэкст, адсылаючы да ахвяр сталінскага тэрору. Развязаць тэрор супраць свайго народа - найгоршае, што рэжым мог прыдумаць. Такое не даруе нават самая міралюбная нацыя. Яны робяць выгляд, што ўсё кантралююць, але кожны новы фільм на АНТ, кожнае новая заява пра крымінальную справу, кожны зліў з таго боку пацвярджаюць адваротнае. Там няма ніякага плана, акрамя тэрору, і ніякай стратэгіі, акрамя "потым як-небудзь разбяромся".

Абодва бакі хочуць узяць адзін аднаго зморам. Рэжым спадзяецца, што ў народа скончыцца сілы і вера ў сябе. Народ справядліва мяркуе, што ў рэжыму скончацца грошы. Нават ябацькі (тыя з іх, якія здольныя на немудрагелістыя лагічныя высновы) ужо адчуваюць, што нішто не вечна пад чырвона-зялёнай месяцам.

Цэлая краіна, якая замерла ў падвешаным стане, у вельмі нязручнай позе. У чаканні кульмінацыі і развязкі. Дык вось, да чаго нас набліжае кожны новы пражыты дзень? За гэтыя месяцы было напісана шмат разумных калонак, выказана нямала дакладных назіранняў і прыдатных метафар. Але галоўнай з іх мне здаецца вобраз, у якім сітуацыя ў Беларусі падаецца як бітва, дзе мінулае з усіх сіл не хоча саступаць будучыні. У гэтым можна ўбачыць нешта язычніцкае наіўнае, але ў супрацьстаянні заўсёды вядомы пераможца.

Таму, каб не ўпіралася дзіравая сістэма, час працуе на тых, хто выступае на баку будучыні. Галоўнае, не марнаваць яго.