Змова манкуртаў

Эфект, як і належыць, быў процілеглым.

Зайздрошчу я некаторым "незалежным" аналітэгам, іх выдатным здольнасцям. Асабліва захапляюся двума якасцямі: без усялякай паўзы, ні на секунду не спыняючыся, мяняць ранейшы пункт гледжання на дыяметральна процілеглы і, забыўшыся хоць бы мімаходам сказаць - "ну, памыляўся, людцы добрыя, бывае, прабачце, быў нецвярозы, выпраўлюся", - далей паказваць з сябе пазапланетную істоту над сутычкай, вымушаную назіраць за бессэнсоўнай мітуснёй людцаў.

Ну, а другая якасць - яна для мяне наогул загадкава: сваімі словамі распавядаць праўладную версію таго, што адбываецца. Асабліва любяць яны адрозніваць нюансы ў кадравых павышэннях-паніжэннях, быццам там ёсць, што адрозніваць, і быццам гэта хоць неяк уплывае на паводзіны пачвары, якая засела ў Беларусі. А ўжо якая радасць выплюхваецца ў аналітычную аналітыку, калі дыктатар прызначае чарговага "ліберала", сябе пацешыць і заходніх дурняў падмануць.

Да майго здзіўлення, не перавяліся такія канасьеры глыбокага свідравання і сёння, калі, здавалася б, проста сорамна быць не з людзьмі, а па той бок дабра.

Ну ды добра, хлусня, што з афіцыйных адтулін, што з неафіцыйных ніяк не ўплывае на тое, што адбываецца. Затое да афіцыйных струменяў свядомасці варта прыгледзецца. У іх, пры крытычным поглядзе, можна выявіць каштоўную інфармацыю пра тое, што адбываецца ў Беларусі напраўду.

Акупанты, сапраўды, абрынулі на беларусаў нябачаныя рэпрэсіі. Вось некаторыя лічбы на сённяшні дзень (афіцыйныя) 34 607 затрыманняў, са жніўня 2020 года распачата 2407 спраў «экстрэмісцкай скіраванасці», 522 палітвязняў.

Гэтыя рэпрэсіі суправаджаюцца сапраўдным разгулам тупасці, ліслівай хлусні, удаванага імпэту і хворай фантазіі носьбітаў пагонаў.

Яны рэгулярна, на штотыднёвай аснове раскрываюць змовы, прадухіляюць дыверсіі, знаходзяць сховы са зброяй, з-за канапы здабываюць фінансаванне падрыўной дзейнасці, паведамляюць аб знішчэнні ўсіх ворагаў, а потым зноў рапартуюць аб новых замовах, дыверсантах, зброі. І ўсё гэта з гучным цоканнем абцасаў і са з'едлівым пахам прапахлых страхам мундзіраў. Годныя прадаўжальнікі гэбэшнай прыдумкі пра падкінутага ў каналізацыю пацуку.

Добра вядома, што за дыктатарам з хворай псіхікай іх шматлікія спецслужбы жывуць толькі за кошт выдумкі аб падрыхтоўцы замаху на цела правадыра. Толькі вось за столькі гадоў нават усе гэтыя шматлікія дармаеды пераканаліся, наколькі паслядоўная беларуская апазіцыя ў абароне прынцыпу негвалтоўнага супраціву. Ім вельмі добра вядома, што ўсе іх спробы праз сваіх агентаў справакаваць хоць бы размовы аб гвалтоўных метадах з трэскам правальваліся. Гвалт у Беларусі выкарыстоўвае толькі рэжым Лукашэнкі.

Для чаго ж тады ўся гэтая ахінея аб замовах, тэрарыстах і экстрэмістах? Гэтаму не вераць нават самі вынаходнікі хлусні. Гэтаму не верыць ніхто ў Беларусі, нават тры адсоткі прыхільнікаў Лукашэнкі. Гэтаму ўжо не верыць і Лукашэнка, хоць яго, перапуджанага, спалохаць лягчэй за ўсё. Гэтаму не вераць ні ў Расеі, ні на Захадзе.

Усё проста: адрасатам па-ранейшаму з'яўляецца Лукашэнка, а выканаўцы напружваюць усе свае звіліны, каб выдумаць тое, што іх гаспадар зможа хоць неяк выкарыстоўваць для апраўдання свайго чапляння за ўладу.

Іншымі словамі, у гэтай палаце для псіхічнахворых пад назвай рэжым Лукашэнкі адзін вар’ят удае з сябе завадатара, а астатнія імкнуцца яму дагадзіць, прыдумляючы жахі.

Гэта нейкі новы ўзровень беспрасветнага глупства: мабілізаваць увесь асабовы склад лукашэнкаўскай чэлядзі на вынаходніцтва загадзя вядомай хлусні.

Аднак службовая стараннасць карнікаў і жывёльны страх дыктатара саслужылі ім дрэнную службу.

Давайце яшчэ раз зірнем на лічбы рэпрэсій. Дзясяткі тысяч, якія прайшлі праз затрыманні і турмы - гэта ж войска народных апалчэнцаў. Наіўна думаць, што дубінкі і турэмныя камеры могуць раптам прымусіць палюбіць гэтую ўладу. Яшчэ больш зненавідзець - так, прызнаць - ніколі.

Сотні пад крымінальнымі артыкуламі - гэта ж сотні лідараў для новай Беларусі, сярод іх і прызнаныя лідары, такія як Статкевіч, Севярынец, Афнагель, і новыя, і шмат моладзі.

Некалькі тысяч крымінальных спраў - гэта пераканаўчае сведчанне ўсенароднага пратэсту супраць гэтай улады. Справы гэтыя фабрыкуюцца літаральна ва ўсіх узроставых, сацыяльных і прафесійных групах: супраць працоўных, лекараў, журналістаў, праграмістаў, журналістаў, блогераў, музыкаў, банкіраў, бізнэсоўцаў, вайскоўцаў, студэнтаў, спартоўцаў, у іх фігуруюць нават старыя і дзеці.

Увогуле, перастараліся халуі. Паказалі рэальны маштаб народнага гневу і рашучасці пазбавіцца ад гэтага рэжыму, прызналі мірны характар пратэстаў, фабрыкуючы аблудныя і смяхотныя абвінавачванні ў выкарыстанні гвалту, і назвалі імёны сотняў лідаэраў грамадзянскай супольнасці і лідараў беларускай рэвалюцыі.

Але і гэтага здалося мала.

Спецслужбісты ў супрацоўніцтве з прапагандыстамі дайшлі да таго, што выявілі змову сярод сябе сябе і прысвяцілі гэтаму цэлых тры фільмы пад назвай "Манкурт", у якіх пераканаўча паказалі, як распадаецца "сілавы" блок. Персанажаў, якіх паказваюць у гэтым фільме ў ролі "здраднікаў", не маюць значэння. Там, як і належыць, больш выдумкі і хлусні, чым праўды. Важна, што стваральнікі гэтага тэлежаху, распавялі, што здраднікі паўсюль: у спецслужбах, міліцыі, войску, у адміністрацыі Лукашэнкі. Яны плятуць змовы, запісваюць кампрамат адзін на аднаго і на свайго гаспадара, перапраўляюць усё гэта ў замежжа, каб хоць неяк загладзіць сваю віну перад народам.

У анатацыі да фільма на Youtube-канале яго стваральнікаў паказана, што КДБ правёў адмысловую аперацыю, "пацягнуўшы ўсяго за адну нітачку".

Гэта ж уявіць страшна, колькі яшчэ нітачак засталося непацянутых, колькі яшчэ змоў пляцецца ў нетрах карных органаў супраць карных органаў і самога дыктатара.

Вытворцы гэтага опуса, як і ўсіх жахаў, якія выходзяць з гэбэшных нетраў, акрамя жадання прадэманстраваць гаспадару свой клопат пра яго бяспеку, імкнуліся яшчэ як след запалохаць уласнікаў пагонаў: "мацуйце шэрагі, а не тое..."

Эфект, як і належыць, быў процілеглым.

Гаспадар іх, думаю, перапалоханы размахам нянавісці да яго нават сярод старанна адабраных рэальных, а не прыдуманых манкуртаў на службе акупацыйнага рэжыму. Ды і самі манкурты добра засвоілі, што пара рабіць выбар, і што іх сённяшнія начальнікі здадуць сваіх падначаленых са свістам, а тыя, хто больш увішны гэтых кіраўнікоў ужо злівае. Ужо ідуць арышты сярод сваіх, і трэба спяшацца.

Атмасфера ў іх там такая, што так і глядзі хто-небудзь канчаткова з’едзе з глузду, альбо дыктатар, альбо ягоная ахова, узгадаю раптам чутую дзесьці фразу "Варта стамілася!"

Увогуле, часам карысней глянуць прапагандысцкія каналы, здольныя шчыра распавесці перад сыходам у нябыт, чым чытаць маркотную аналітыку пра тое, што не ўсё так дрэнна за дыктатурай.

Андрэй Саннікаў, «Фэйсбук»