«На адну пенсію даводзілася б выжываць»

Пенсіянерка, якая сцірае бальнічную бялізну, шчыра распавяла аб даходах і выдатках.

Баранавіцкая пенсіянерка, якая працуе машыністкай для мыцця бялізны ў адной з медыцынскіх устаноў нашага горада, распавяла intex-press.by, колькі зарабляе, як каранавірус адбіўся на заробку, якія кошты і чаго яе здзіўляюць, якую суму марнуе на лекі і на што адкладае грошы:

- Сама я родам з Ганцавічаў. Мая мама заўсёды марыла, каб я стала медсястрой. Таму пасля заканчэння школы, на пажаданне мамы, я адправілася ў Баранавічы паступаць у медыцынскую вучэльню. Аднак праваліла ўступныя іспыты. А так як вяртацца ў Ганцавічы мне не хацелася, я наважыла хоць дзесьці «зачапіцца» і падала дакументы ў Баранавіцкі тэхналагічны тэхнікум на кухара-кандытара.

Скончыўшы тэхнікум, я выйшла замуж. З мужам мы працавалі на адным прадпрыемстве: ён - кіроўцам, я - рабочай у цэху. Калі з'явіліся дзеці, я наважыла ўладкавацца на іншую, больш высокааплатную працу. Так я стала кладаўшчыцай, а пасля мяне павысілі да загадчыцы склада. На гэтай пасадзе я працавала 36 гадоў, адзін год ужо на пенсіі. А потым звольнілася.

«Гучыць нескладана, але паспрабуй загрузіць 20-30 кг бялізны»

Пенсія ў мяне 420 рублёў, але на такія грошы цяжка пражыць. Таму я ўладкавалася на працу ў адну з медыцынскіх устаноў. Як мая мама і хацела, наблізілася да медыцыны. Я стала машыністкай у мыцці бялізны.

Цяперашняя праца не больш складаная за папярэднюю, праўда, у маім узросце (мне пайшоў сёмы дзясятак) фізічна спраўляцца ўжо значна цяжэй. Працую я паводле графіку два праз два, што мяне больш чым задавальняе – ёсць вольны час. У мае абавязкі ўваходзіць прыём, мыццё і прасаванне бялізны. Быццам бы гучыць не складана, але паспрабуйце загрузіць 20-30 кг сухой бруднай бялізны ў вялікую пральную машыну, а потым яе, мокрую, выцягнуць, страсянуць і папрасаваць.

Бялізна прыходзіць розная. Ёсць некалькі ступеняў забруджвання: чыстая, ледзь-ледзь з плямамі, скрываўленая. Калі бялізна занадта запэцканая, мы яе замочваем, а затым толькі ўсё астатняе - зрэшты, як і ў побыце. Вядома, усе працэсы аўтаматызаваныя: машына сцірае, цэнтрыфуга прыбірае лішнюю ваду, а каландр прасуе бялізну. Але напарнікаў у мяне, каб перамяшчаць бялізну ад тэхнікі да тэхнікі, мала, машыны перыядычна выходзяць з ладу, і бялізну даводзіцца самастойна вазіць на вазках. Цяжка.

Пандэмія ўнесла свае змены

Каранавірус адбіўся на нашай працы таксама. Цяпер мы працуем у поўным ахоўным абмундзіраванні: касцюмах, бахілах, масках.

Вядома, кавід адбіўся і на нашым заробку – ён вырас: раней мы атрымлівалі блізу 350 рублёў, цяпер – 600 рублёў. Плюс пенсія. На адзін заробак ці на адну пенсію даводзілася б выжываць, а не жыць. Пакуль ёсць і тое, і іншае, грошай мне стае.

Сабаку каўбасу заўсёды добрую бяру

Так як я жыву адна - дзеці і ўнукі мае ўжо выраслі, усе самастойныя, мая дапамога ім ужо асабліва не патрэбная - грошай мне стае. І не толькі на мяне, але і на майго сабачку. Эканоміць, як я гэта рабіла ўсё жыццё, цяпер не даводзіцца.

За «камуналку» аддаю плюс-мінус 135 рублёў. На мабільны тэлефон кладу 25 рублёў – шмат балакаю з дзецьмі і ўнукамі.

На прадукты за месяц у мяне сыходзіць амаль 200 рублёў. Закупы раблю ў краме, размешчанай у маім доме, кожныя два дні. За адзін паход магу выдаткаваць 50 рублёў, а магу і 10, калі як.

Звычайна ў спіс маіх пакупак уваходзяць мяса, курыца, малочныя прадукты, хлеб. А таксама ежа для сабачкі: яму каўбаску заўсёды добрую бяру, па 6-7 рублёў за кіло. Плюс яму розныя смачнасці, пялёнкі. Так што толькі на яго за месяц марную рублёў 70.

Прыгожай хочацца быць ва ўсякім узросце

У крамы па абноўкі цяпер хаджу ўсё радзей – многае ёсць. Але часам пешчу сябе то новымі тэпцікамі, то кашуляй, то шалікам. Жанчыне ў кожным узросце хочацца быць прыгожай.

Дарэчы, пра прыгажосць: сабачку я стрыгу за 25 рублёў на месяц, а мая стрыжка каштуе ўсяго 10 рублёў. Такія вось дзіўныя кошты.

На бытавую хімію: парашок, мыла, зубную пасту, мыйныя сродкі – штомесяц аддаю прыкладна па 70 рублёў. Яшчэ 50 сыходзіць на лекі: у аптэцы бяру стандартны пенсіянерскі набор - таблеткі ад ціску, ад сэрца.

На працу і з працы езджу на аўтобусе, часам, калі ўжо вельмі стамляюся, магу скарыстацца таксоўкай.

Яшчэ я шмат гуляю з сабакам. У свой выхадны магу выйсці а 6 раніцы, каб прайсціся са сваім маленькім сябрам. Ён шчаслівы, і для мяне гэта актыўны лад жыцця.

Толькі раз была ў санаторыі

Нягледзячы на тое, што дзеці і ўнукі дарослыя, ім я заўсёды імкнуся даць грошыкі. Ну, а калі ў іх дні нараджэння, то гэта само сабой зразумела.

Яшчэ я адкладаю грошы на адпачынак. Хаця б па Беларусі паездзіць, паглядзець, наведаць цікавыя месцы. За сваё жыццё я толькі адзін раз была ў санаторыі. Не да адпачынку было, працавала. Таму цяпер па 200 рублёў на месяц стараюся адкласці.

Заробку і пенсіі мне на жыццё стае, але гэта пакуль магу працаваць. А вось калі вымушаная буду пакінуць працу, то давядзецца неяк выкручвацца.