29 сакавiка 2024, Пятніца, 3:58
Падтрымайце
сайт
Сім сім,
Хартыя 97!
Рубрыкі

Просьбіт з прыёмнай

40
Просьбіт з прыёмнай
ІРЫНА ХАЛІП

Сумны канец кар'еры Лукашэнкі.

І ўсё ж мы шчасліўчыкі. Раней мне здавалася, што нам не пашанцавала: суседнія краіны, якія рынуліся з намі ў адным забегу, ужо ў Еўропе, а мы ўсё корпаемся ў пяску і брудзе, спрабуючы выбрацца з-пад абломкаў СССР. І ніяк не выберамся, толькі правальваемся ўсё глыбей у багну, з якой нам прывітальна махаюць: Ленін кепкай, а Сталін - трубкай.

А зараз усё стала на свае месцы. Суседнія краіны вырваліся наперад не таму, што ім пашанцавала, а таму, што хацелі гэтага. А мы, напэўна, не вельмі ўжо і хацелі. Проста доўгія гады пераконвалі сябе ў тым, што мы і так - Еўропа, у нас ёсць кавярні са смузі і арт-прасторы. Хавалі галаву нават не ў пясок, а ў бетон узлётна-пасадачнай паласы, на якой стаяў самалёт, які рыхтуецца да чартарных рэйсаў на мора з нашай выспы нешанцавання. Глушылі ўласныя сумненні ў барах і фітнэс-клубах. А шмат хто і не глушыў - часу і сіл не заставалася, бо працаваць даводзілася па васямнаццаць гадзін на дзень, а разлічваць няма на каго, і не мела значэння, які там сцяг на выканкаме і хто ў гэты момант у тэлевізары хлусіць. І ўсё аднолькава пераконвалі сябе ў тым, што ў прынцыпе нармальна жывём. Можам, вядома, і лепш, але неяк прызвычаіліся, і навошта рызыкаваць далікатнай раўнавагай - незразумела.

На тых, хто не даваў супакоіцца, выходзіў на вуліцы, сядаў у турмы, тузаў за рукаво і крычаў «вы што, не бачыце, што мы жывём жахліва, няўжо вам не патрэбна свабода?!», глядзелі, як на гарадскіх вар'ятаў: спачувалі, але аддзялялі сябе нябачнай сцяной - гэта іншыя, іх меншасць. На Лукашэнку глядзелі як на камічнага персанажа, смеючыся з ягоных фармулёвак і і вымаўлення. Да АМАПу і КДБ ставіліся як да іншапланетнікаў, якія быццам існуюць, але дзесьці на Марсе, і наогул ніхто яшчэ не давёў іх існаванне. Шчыра здзіўляліся, калі марсіяне па іх прыходзілі, каб надзець кайданкі: нас за што?

Дзіўнае лета мінулага года змяніла ўсё. І цяпер я сапраўды магу сказаць: мы сапраўды шчасліўчыкі. Счэпка, у якой мы вучыліся стаяць летам і восенню, працуе незалежна ад графіка пратэстаў. Кожнаму з нас цяпер заўсёды ёсць да каго звярнуцца, і зусім не абавязкова гэта павінны быць сваякі і сябры. Прапаў сабака, не завёўся аўтамабіль, паднялася тэмпература - дастаткова напісаць у дваровы чат. І тут жа раздрукуюць аб'явы аб пошуку сабакі, каб расклеіць па ўсім раёне; прыедуць, каб дапамагчы «падагрэць» акумулятар; прынясуць лекі і прадукты. Заадно гэтымі простымі дзеяннямі ўмацуюць упэўненасць у тым, што ўсё ў нашых сілах, і мы разам, і няма іншага шляху, акрамя перамогі.

А цяпер уявіце, што ўсё гэта адбываецца з самотным Лукашэнка. І куды кінуцца па дапамогу? Ён жа ўяўляе сабе навакольны свет так. Пасылаць у аптэку ахоўніка небяспечна: ён можа быць падкуплены змоўшчыкамі і прынясе яд замест аспірыну. Аўтамеханік у гаражы можа перарэзаць тармазныя шлангі. А калі згубіцца шпіц, яго можа перахапіць кінолаг-апазіцыянер і нацягаць на каманду «фас!». Татальная самота і страх уласнага ценю.

Таму і праводзяцца вучэнні, на якіх ўнутраныя войскі вучацца нейтралізаваць войска, а войска - ваяваць са сваім народам. Таму і сядзіць Лукашэнкі ў прыёмнай Пуціна ў чаканні аўдыенцыі: у роднай краіне занадта страшна, нікому давяраць нельга, вакол здраднікі і змоўшчыкі. І сапраўды - па вуліцах блукаюць небяспечныя жанчыны з чырвона-белымі парасонамі, кіроўцы аўтамабіляў сігналяць адзін аднаму неяк злавесна, са значэннем, мінакі адзін аднаму паказваюць пальцамі незразумелыя знакі ў выглядзе літары V. Увогуле, вакол ворагі. Краіна замінаваная татальным непадпарадкаваннем. Пуцін, увядзі войскі.

У гэтым розніца паміж намі. Мы ведаем, што ўсё ў нашых руках - і будучыня краіны, і суверэнітэт, і свабода, - і што мы ўсе можам разлічваць адзін на аднаго. А ад яго не залежыць ужо нічога. І разлічваць ён можа толькі на Пуціна. Зрэшты, і на яго - не можа.

Які ўсё ж такі сумны канец кар'еры - сядзець у чужой прыёмнай, клянчыць гарбату у сакратаркі і са страхам чакаць, прымуць ці не прымуць. Прычым калі раней было, што прапанаваць гаспадару кабінета ў падарунак - вось, глядзіце, які ў мяне ёсць цудоўны народ, - то цяпер просьбіт прапануе ў якасці прэзента сябе, сваю сям'ю ды Масандру з Караевым. А гэта ўжо зусім тухляціна. Таму і трымаюць яго ў прыёмнай усё даўжэй і даўжэй. Неўзабаве ён там, відавочна, паселіцца назаўжды.

Ірына Халіп, адмыслова для Charter97.org

Напісаць каментар 40

Таксама сачыце за акаўнтамі Charter97.org у сацыяльных сетках