Больш за ўсё Лукашэнка баіцца двух гарадоў - Гародні і Берасця

Актывіст страйкавага руху распавёў праўду пра сітуацыю на «Гродна Азоце».

Арцём Чэрнікаў стаў госцем праграмы сайта Charter97.org Studio Х97. Вядоўца - Яўген Клімакін.

Паважаныя чытачы! Вы можаце падпісацца на канал «Хартыі-97» на Youtube charter97video. Для гэтага трэба зайсці на старонку charter97video і націснуць чырвоную кнопку «Падпісацца». Калі вы хочаце атрымліваць паведамленні аб новых відэа на канале charter97video, то націсніце «званочак».

- Арцём, вы адзін з лідараў страйкавага руху на гарадзенскім «Азоце», правільна?

- Так.

- І там працавалі блізу сямі гадоў апаратчыкам.

- Апаратчыкам гiдравання, калі быць дакладным.

- У страйкаў ёсць будучыня?

- Вядома. Яны толькі пачынаюць разгарацца. Тое, што адбывалася ў жніўні, тое, што прадоўжылася ў кастрычніку, і потым у наступныя месяцы людзі пастаянна сыходзілі ў страйк. Гэта будзе толькі нарастаць, людзі больш не хочуць жыць як раней. Лукашэнку, нягледзячы на тое, што ён сілавым мэтадам утрымлівае ўладу дагэтуль і змяняе пастаянна кіраўніцтва, ніхто больш любіць не стане. Яго яшчэ больш пачнуць толькі ненавідзець. Таму што людзям не лягчэй, а толькі цяжэй становіцца нават не жыць, а выжываць ва ўмовах «Гродна Азота».

- Але вось, што тычыцца страйкаў у красавіку. Так званая улада ўсё ж такі пастанавіла, што ў Працоўным кодэксе забароненыя ўжо страйкі з палітычных матываў.

- Яны заўсёды былі забароненыя, абсалютна заўсёды. Проста яны прапісалі гэта чарговым разам, каб запалохаць, каб СМІ пачалі пісаць пра гэта. Але ў Працоўным кодэксе заўсёды было забаронена. Эканамічна заўсёды было дазволена, але для гэтага трэба сабраць дакументы, даказаць, увогуле пэўныя мерапрыемствы правесці. Але калі азірацца на гісторыю: усе страйкі былі забароненыя, бо ўлада, якая піша Працоўны кодэкс, баіцца, што з дапамогай страйкаў яе можна прыбраць. Праз гэтага яны і забараняюць страйкі з палітычных прычын.

- Гарадзенскі «Азот» не знікае са стужкі навінаў. То нейкія здарэнні, то начальства мяняецца, вечна нешта адбываецца. Чаму?

- Хто б што не казаў, пасля 26 кастрычніка - гэта наступствы страйку, які нарастае. Ён мае назапашвальны эфект, як я называю. Сышлі найлепшыя, сышлі сапраўдныя лідары, пайшлі людзі, якія былі прафесіяналамі сваёй працы, якія 20 гадоў аддалі «Азоту». Ім «Азот» проста плюнуў у твар тым, што не стаў за іх, не стаў абараняць іх інтарэсы. І гэтыя людзі, акрамя сваёй грамадзянскай пазіцыі, мелі вялікі прафесіяналізм у хіміі.

Мы павінны разумець, што «Гродна Азот» - гэта вельмі вузканакіраванае прадпрыемства. Каб дастажавацца да пэўнага апаратчыка, інжынерна-тэхнічнага работніка - ты павінен разумець спецыфіку менавіта гэтага прадпрыемства. Ёсць падобныя прадпрыемствы ў Беларусі, такія як «Нафтан», мазырскі НПЗ, але яны проста падобныя ў працэсе, а абсталяванне іншае, методыка работы зусім іншая. І якіх бы штрэйкбрэхераў яны не дасылалі - яны не выйдуць на ўзровень. Студэнты не могуць таксама адразу прыйсці і пачаць працаваць.

- Злучаныя Штаты Амерыкі аднавілі санкцыі ў дачыненні да дзевяці беларускіх прадпрыемстваў. Дарэчы, «Гродна Азот», у тым ліку, ёсць у гэтым спісе. Якія будуць наступствы? Некаторыя эканамісты, дарэчы, кажуць, што вось з Амерыкай акурат гэтыя прадпрыемствы не надта і гандлююць.

- Амерыка з'яўляецца ключавым момантам, таму што супрацоўнічае з многімі еўрапейскімі дзяржавамі, якія замаўляюць праз Амерыку гэтую прадукцыю - гэта першы момант. Другі момант - яны пазбавяцца валюты, яны не змогуць атрымліваць валюту ў скарбніцу. Гэта вельмі істотна адаб'ецца і на заробках, і на кіраўніцтве, і на агульнай эканоміцы краіны. Таму што не толькі супраць завода санкцыі ўведзеныя, а супраць усяго канцэрну «Белнафтахім» і яшчэ дадаткова васьмі прадпрыемстваў. У іх проста не будзе выбару, акрамя таго, як саступіць. Санкцыі дапамогуць. Гэта дзейсны метад.

- Як на «Азоце» пачыналіся страйкі?

- Гісторыя пачалася 12 жніўня. Гэта быў той момант, калі страйк мог здарыцца раптоўным чынам. Людзі тры дні бачылі гвалт на вуліцах, варта было выехаць у горад, калі пратэсты толькі пачаліся, я заўсёды бачыў калег. Сабраліся не проста працоўныя, былі ўсе прадстаўнікі начальнікаў, ІТР (інжынерна-тэхнічныя работнікі), апаратчыкі, слесары. Усе прыйшлі, хто неабыякавы. Тады было няшмат людзей яшчэ. 150 чалавек, можа 200. Яны патрабавалі аднаго: спынення гвалту: «Што гэта такое?» І тады ж выйшаў будучы прадстаўнік страйкавага камітэта да дырэктара «Азоту», які таксама туды пад'ехаў. Ён папрасіў растлумачыць, чаму выбары сфальсіфікаваныя. Некаторыя з начальнікаў сядзелі ў камісіі, натуральна людзі іх асвісталі і здарылася так, што ўсе сказалі: «Мы зараз ідзём у горад шпацыраваць, калі кагосьці аднаго з нашага ланцуга, з нашай калоны затрымаюць - заўтра ўсе гэтыя людзі не выходзяць на працу», нягледзячы на гэта на тое, што стаялі побач ужо з офісам недалёка аўтазакі. Два аўтазакі прыехалі, яны хацелі загрузіць усіх. Мы выйшлі вялікай калонай. Усім гараджанам мы казалі: «Станавіцеся ў калону, калі кагосьці затрымаюць – заўтра «Азот» нк выйдзе на працу». Уласна, тады і ўзнікла першае пытанне пра страйк.

- Я памятаю нават фоткі. Вельмі часта было так, што азотаўцы ідуць наперадзе.

- Азотаўцы наперадзе, бо калона. Нас тады горад сустрэў. Потым у наступныя дні мы так і хадзілі: «Азот» з працы а 5 гадзіне вечара збіраецца ля завода і ідзе ў горад.

- Правакацыі былі?

- Спрабавалі яны рабіць правакацыі ўжо на плошчах, калі стаялі ўсе людзі, а не толькі азотаўцы. Выбягаў нейкі чалавек п'яны, пачынаў там нешта крычаць, размахваў чырвона-зялёным сцягам, але ніхто на гэтыя правакацыі не рэагаваў. Людзі разумеюць. Мы без агрэсіі.

- А які момант больш за ўсё запомніўся?

- Калі ў нас быў марш. Я не памятаю дату 18 жніўня або 19 гэта было. Калі Гародня настолькі была аб'яднаная. Я настолькі ганаруся беларусамі, гарадзенцамі! Нас было так шмат, як быццам увесь горад выйшаў. Ні на адным дзяржаўным свяце, ні на дзень горада, ні на 9 траўня, ні на 1 траўня, хоць людзей шмат у гэты час у горадзе, я ні на адзін дзень, ні на адно свята не бачыў такую колькасць людзей. І ўсё ўсміхаюцца.

Нікога не сагналі туды, як заведзена зганяць рабочых. Людзі прыйшлі самі, людзі малявалі на твары сабе наш бел-чырвона-белы сцяг. Гэта была такая энэргетыка, прыйшлі вядучыя, блогеры. Мы думалі, што мы перамаглі ўжо, што мы набліжаемся да гэтага. Эйфарыя лунала ў паветры. Неверагодна ганаруся за гэтыя моманты. Яны дагэтуль у мяне выклікаюць пачуццё гонару за кожнага беларуса.

- А з перспектывы сённяшняга дня, як разумееце, чаму заглухла?

- Таму што, на маю думку, страйк трэба было ў жніўні абвяшчаць, калі мы максімальна былі да гэтага набліжаныя. Калі мы правялі такую каласальную працу, у плане таго, што было праведзена галасаванне, былі аформлены страйкавыя камітэты, у кожным цэху быў прадстаўнік страйкаму. То бок былі гатовыя максімальна. Тады, мне здаецца, Святлана Ціханоўская павінна была паводзіцца як прэзідэнт і сказаць: «Хлопцы, я прэзідэнт! Абвяшчайце страйк. Мы не павінны падтрымліваць гэтую ўладу больш».

- Чаму вы надумалі сысці?

- Мне было брыдка прыходзіць на працу і глядзець у твар начальніку цэха, які нядаўна са мной стаяў ля будынку заводакіраўніцтва, а потым пераабуўся і проста тлумачальныя нейкія патрабаваў, казаў нейкую лухту. Ён так і сказаў: «Вы нават страйк нармальна правесці не можаце». Гэта яго словы. «Можа быць, вас бы падтрымалі».

Гэта значыць, чалавек, які цалкам дублюе дзяржапарат. Мне брыдка і агідна ад гэтага было працаваць.

- Ён дагэтуль працуе?

- Ён дагэтуль працуе і здзекуецца з калег. Яны мне паведамляюць, што ён ператварыўся ў дыктатара. Бярэ прыклад, я так думаю, самі ведаеце з каго. Не хачу нават прозвішча, калі шчыра, называць. Вось гэта агідна.

- Вы працягваеце камунікаваць з калегамі, якія цяпер працуюць дагэтуль на «Азоце»?

- Большая частка, вядома, сяброў звольніліся, у страйк сышлі, але засталіся людзі, якія працуюць.

- Што распавядаюць?

- Жахі адны. Тэлефанаваць у Гародню зараз - такая справа. Аднак не страчваюць сілу духу і гатовыя, проста чакаюць патрэбнага моманту, калі пачаць страйк. Яны звольняцца альбо самастойна, альбо ж яны пойдуць ва ўсеагульны страйк, бо не жадаюць больш працаваць на гэты рэжым, не хочуць бачыць тое, што робіць новы дырэктар. А ён чыніць жахі і сам прыбірае многіх незадаволеных са словамі «мы з вамі не спрацуемся» або «мы заканчваем на гэтым нашу супольную працу».

- А жахі якія робіць?

- Па-першае, у нас з'явіўся інспектар, які ходзіць нават у начныя змены, правярае ці ўсё ў парадку, ходзіць па цэху. Ён так, па-мойму, і называецца - інспектар бяспекі. Неяк так. Але гэта зроблена для таго, каб чарговы раз на калоне аміяку ніхто не павесіў было-чырвона-белы сцяг, як гэта было ў жніўні, у верасні, перад страйкам. На самую высокую калону «Азоту», на якую можна залезці ўручную, хлопцы вешалі вялізны сцяг. Гэта сапраўды з'яўлялася ва ўсіх навінах. А яны баяцца гэтай агалоскі, баяцца што хтосьці дазнаецца, што на заводзе дагэтуль працуюць людзі, якія гатовыя сысці ў страйк.

- Цікава, што ў працоўнай кніжцы напісана ў чалавека, функцыя якога хадзіць уночы і правяраць ці не павесілі сцяг.

- Напэўна, ён да службы бяспекі належыць. Самыя небяспечныя ворагі - гэта ж тыя, якія сцяг вывешваюць.

- А вось ёсць такая тэза, даволі такі папулярная, што нічога не будзе - таму што самыя ідэйныя, самыя ініцыятыўныя сышлі, а вось тыя, хто застаўся - гэта альбо, выбачаюся, «трывальнікі», альбо абыякавыя, якім усё адно.

- Збольшага няхай яны так і думаюць. Таму што яны хочуць так думаць. Яны хочуць думаць, што нічога больш не будзе і адначасова заціскаюць гайкі яшчэ больш. Але чым больш заціскаюць - тым больш растуць незадаволеныя. Так, вядома, гэта псіхалагічны момант для чалавека, сысці - гэта памяняць сваё жыццё радыкальна. Але гэта не значыць, што яго нехта там палюбіў. Гэта не значыць, што хтосьці яго будзе трываць далей.

- Лукашэнку?

- Ну, а каго яшчэ? Я б тут параўнаў з парашутам, які ўзлятае з роўнага поля: ён падняўся-апусціўся, прыўзняўся-апусціўся, але калі яго ветразь ужо цалкам напоўнены ветрам - ён усё роўна ўзлятае. Стачку я б параўнаў менавіта з гэтым. Мы абавязкова ўбачым яшчэ ўзлёт.

- Якія высновы можна зрабіць з 2020 году?

- Народ Беларусі адзіны. Народ Беларусі падтрымлівае адзін аднаго. Мы салідарныя. Мы спрабуем і мы зробім, мы даможамся свайго. Улада ўжо ніколі не будзе легітымнай. Яна з 1996 года для мяне нелегітымная, калі адхіляцца на гэта, як і для многіх, у прынцыпе. Але трываць яго больш ніхто ніколі не будзе.

- Крокі, якія цяпер неабходна зрабіць?

- Аб'ядноўвацца, размаўляць адзін з адным - гэта першы этап. Разумееце, у кастрычніку, калі быў абвешчаны страйк, людзі часта нават не казалі пра гэта. Гэта значыць: ну абвешчаны і абвешчаны.

Страйк трэба рыхтаваць. Да страйку трэба рыхтавацца: запас харчоў, назапасіцца грашыма, каб было на што існаваць. Усе ведалі, што страйкоўцаў звольняць. І ўсе гэта ведаюць. Падрыхтоўка павінна быць. Гэта павінен быць псіхалагічны стан і ты павінен разумець, што ты не адзін. Таму вельмі важная праца страйкавага камітэта, які працуе. Страйкам дзівосныя рэчы робіць. Яны спрабуюць людзей знаёміць. Яны стварылі платформу «Рабочы рух», гэта вельмі файна, гэта неабходна і заклікаюць людзей рэгістравацца, размаўляць, знаёміцца. Таму што, акрамя нас, у нас больш нікога няма.

- А якія ўзаемаадносіны паміж начальствам і працоўнымі?

- Начальства робіць усё, каб працоўныя яго ненавідзелі. Ведаеце, як паводле мэнэджмэнту: начальнік павінен быць такім, каб працоўны за яго заўсёды мог заступіцца, каб працоўны яго любіў, каб працоўны ведаў, што ён плаціць заробак і каб працоўны не хацеў яго падставіць. Павінна быць павага. У начальства на «Азоце» да рабочых ніякай павагі няма. Людзей прымушаюць нешта рабіць ледзь не сілком, пагражаюць адразу заробкам, дэпрэміраваннем. Гэта настолькі пасяляе ў галовах у людзей нянавісць да яго, што яны думаюць як бы зрабіць так, каб ад яго пазбавіцца, ад гэтага начальніка. Яны не робяць так, што «які ў мяне добры начальнік, я б ніколі ў жыцці не хацеў такога падставіць, я буду рабіць усё, каб яго не падставіць».

- А з перспектывы сённяшняга дня як вы разумееце, чаму страйкі суцішыліся летась?

- Мне 26 гадоў. Я ўсе 26 гадоў пражыў пры гэтай уладзе. Што такое страйк, я ведаў толькі з Вікіпедыі. У Беларусі апошняя такі годны вялікі страйк быў у 1991 годзе.

- І, дарэчы, у Гародні.

- Так, у Гародні. Вельмі такі магутны, калі ўсе прадпрыемствы ўзялі і выйшлі. Тады проста склалася так, што абед удвая падаражэў - гэта з эканамічных прычын, якія маюць права на існаванне. Таму я не ведаў, што такое страйк. Я не ведаў, як правільна яго рыхтаваць. Як гаворыцца, у Вікіпедыі прачытаў пра страйк - трэба правесці галасаванне згодна з кодэксам і ўсё. Мы ведалі, што да яго рыхтавацца трэба псіхалагічна, матэрыяльная патрэбная падрыхтоўка, трэба размаўляць з людзьмі, трэба ствараць страйкавы камітэт. У нас на ўсё гэта сышоў тыдзень. Пра які буйны страйк можна было казаць?

- Шмат у чым змены ў Польшчы ў канцы мінулага стагоддзя, здарыліся дзякуючы таму, што вось акурат рабочыя падняліся, прафсаюз «Салідарнасць». Трыгерам было ўзняцце коштаў і заробкі, якія вельмі не задавальнялі. Для людзей з Беларусі, якія працуюць на прадпрыемствах, вось гэты вось момант заробкаў больш-менш задаволены або гэта таксама ўжо не тое, што хацелася б атрымліваць?

- Гэта «не тое, што хацелася б атрымліваць» было заўсёды. Для працы на хімічным прадпрыемстве заўсёды была занадта нізкі заробак. На фоне горада ён раней задавальняў, але цяпер практычна зраўняўся. Так, яны кажуць, што падвышаюць заробак, але павышаюць заробак ІТРам, якіх вельмі шмат.

- Каму?

- Начальству, фактычна. А ў звычайнага рабочага ад якога залежыць уся вытворчасць, заробак стаіць на месцы. Ён можа вагацца ў адзін або ў іншы бок у пэўным інтэрвале. Яны не будуць задаволеныя і пасля санкцый заробкі ўпадуць сто адсоткаў, не кажучы ўжо пра стаўленне да даляра. У нас жа ў Беларусі прынята адразу ў далярах лічыць заробак, таму што інфляцыя ў нас зжырае усё настолькі хутка, што ты не паспяваеш нават азірнуцца, як прадукты даражэюць у крамах, камуналка даражэе, увесь час усё даражэе.

- Калі гэты трэш палітычны, здзек з насельніцтва ў Беларусі скончыцца?

- Калі мы пераможам. Калі рабочыя, грамадзяне, калі мы станем і проста не дамо сябе больш у крыўду - тады гэта і скончыцца. Калі рабочыя перастануць дазваляць начальству і ўзурпатару здзекавацца з сябе і прымусяць людзей гэтых, калі іх можна так назваць людзьмі, паважаць сябе, што яны людзі, што яны маюць права жыць і абараняць сваю грамадзянскую пазіцыю - тады скончыцца.

- Такія сілы кінутыя былі рэжымам на ваш горад. І кіраўнік там былы з Міністэрства аховы здароўя, і былы кіраўнік МУС Караеў , які стаў, назавём рэчы сваімі імёнамі, наглядчыкам ...

- ...наглядчыкам...

- ... па вобласці. Як вы разумееце, чаму рэжым вось менавіта такія кадры кінуў туды, да вас?

- Лукашэнка заўсёды захаду баяўся. Гародня і Берасце ён, па-мойму, заўсёды цярпець не мог. Ён заўсёды іх называў «заходнікі», «блізкія да Польшчы». У нас сапраўды вельмі шмат палякаў жыве, ды і наогул у свой час гэта пастаянныя спрэчныя тэрыторыі нейкія былі, калі ў гісторыю сыходзіць. Яго там больш за ўсё не любяць. Таму што ў Гародні кожны другі мае візу, кожны другі ездзіць у Польшчу, бо без Польшчы пражыць вельмі складана. Ездзяць, каб нешта купіць, бо тут цэны значна ніжэйшыя, чым у Беларусі. Людзі бачаць Захад, людзі бачаць дэмакратыю. Канкрэтна ў Лукашэнкі да Гародні і Берасця неабыякавае стаўленне. Ён недалюбліваў нас заўсёды, наколькі я памятаю. Ён нават радзей за ўсё прыязджаў да нас.

- Як вы думаеце, вось гэтым гастралёрам з рэпрэсіўнага апарата, якіх я ўспамінаў, ім удалося зламаць гэты парыў народны, пратэстны настрой?

- Народны парыў ужо не зломіць ніхто. Нават гэтыя два гастралёры, якія не адрозніваюцца асаблівым розумам і кемлівасцю. Ён прыехаў, па-мойму, 22 жніўня.

- Караеў?

- Каранік. Нават прозвішчы «карныя». Іх нездарма так называюць. Прыехаў і ўсё пачало душыцца. Адразу міліцыя выйшла з рупарам, кажа, што гэта забаронена, але затрыманняў яшчэ не было на той момант, таму што людзей было шмат. Яны баяцца, калі шмат людзей выходзіць. Таму што забярэш аднаго - яны разбягацца не будуць, ім няма куды. У нас горад пабудаваны так, што рэальна бегчы мала куды ёсць. Плошча цэнтральная і ўсё. Таму, я думаю, што ён ад свайго страху іх даслаў. Праз тое, што ён вельмі баіцца двух гарадоў - Гародні і Берасця.

- Ахілесава пята рэжыму. Дзе яна, дзе гэта слабое месца?

- Ён зусім аслабеў. Рэжым больш ніхто не ўспрымае ў Беларусі, ніхто абсалютна. Людзі хочуць жыць ужо па-іншаму. Людзі бачылі, што можна жыць па-іншаму. Таму ўвесь яго рэжым вельмі слабы. І ён раскрышыцца, калі, як той казаў, прыйдзе вясна - і рэжым растане. Калі пацяплее. Калі пацяплее ў душы ў народа.

- А вы верыце ў дыялог з рэжымам?

- Не. У дыялог я не веру. Ён разумее толькі сілу. Дыялог быў прапанаваны яшчэ ў жніўні, ён сілай на гэта адказаў. Ён не разумее мірнага дыялогу. Ён не пойдзе сам на гэта ніколі, ён занадта дурны, каб размаўляць, ён не дыпламатычны. Дыялог з забойцам, праз якога людзі гінулі, калі было тысячы збітых, не кажучы ўжо пра палітвязняў? Колькі афіцыйных, а колькi неафіцыйных?

- Колькі дагэтуль сядзіць.

- Дык, які дыялог можа быць з забойцам, узурпатарам?

- Як вы думаеце, перамагчы рэжым без страйку магчыма ці не?

- Магчыма. Але гэта вельмі радыкальныя метады. Страйк - гэта менавіта тое, што можа зрабіць кожны. Радыкальна - у нас няма мілітазаваных атрадаў у Беларусі, якія могуць сілавым метадам яму адказаць. Страйк - гэта эканамічна, гэта пазбавіць яго галоўнага - хлеба. Таму мы пачалі з мірных пратэстаў. Мы заўсёды былі прыхільнікамі мірных пратэстаў, бо жыццё людзей важнае, вельмі. Сілавыя метады - гэта страты заўсёды. Таму страйку для мяне з'яўляюцца адным з ключавых момантаў, як можна перамагчы, калі ўлічваць тры фактары: санкцыі, страйкі і мітынгі.

- На што, магчыма, на каго вы зараз спадзеяцеся?

- Я спадзяюся толькі на сябе. І кожны чалавек павінен спадзявацца на сябе. Кожны чалавек павінен разумець, што нам трэба ўсім арганізоўвацца, нам трэба ўсім падтрымліваць адзін аднаго. Салідарнасць. Ні на каго разлічваць нельга, ніхто не прынясе манну нябесную. Мы ўсяму свету ўжо вядомыя. Увесь свет нам дапамагае. Мы не выходзім са стужак навін ні ў Еўропе, ні ў Злучаных Штатах, нават у Японіі пра нас пішуць. Усе людзі гатовыя нам дапамагчы, менавіта людзі. Я не кажу ўжо пра ўрады, якія імкнуцца ўводзіць санкцыі нейкія, падтрымліваць страйкоўцаў. Колькі створана фондаў, якія на дабрачынныя сродкі існуюць. Таму людзі ў гэты момант могуць разлічваць толькі на сілу супольнасці, на сілу салідарнасці. Канкрэтна я спадзяюся на сябе, што я чымсьці магу дапамагчы, нешта магу зрабіць для людзей.

- Арцём, вы ведаеце сітуацыю знутры на прадпрыемствах. Як вы думаеце, якім чынам далей будзе развівацца сітуацыя?

- Прагнозы рабіць вельмі складана, бо прагнозы часта не спраўджваюцца. А, па-другое, навошта даваць ім ідэі, як той казаў, як развіваць. Першае, я думаю, - санкцыі. Яны будуць прыкметныя ў чэрвені-ліпені, іх адчуюць заводы. Я думаю, што ўпадуць

заробкі. Таму што на «Гродна Азоце» заробкі залежаць не толькі ад асноўных тарыфаў, там ёсць прэміі, начныя, даплаты. Спыняць некалькі цэхаў, людзей павыводзяць у дзень, каб не плаціць начныя змены.

Гэта ўжо пачалося, я вам хачу сказаць. Паводле апошняй інфармацыі, у двух цэхах вахтавыя метады працы скасаваныя, абсталяванне прастойвае. І гэта будзе пагаршацца. «Азот» не будзе ні з кім працаваць. Канкрэтна пра іншыя прадпрыемствы я казаць з упэўненасцю не вельмі магу, бо не ведаю тую спецыфіку. Але я думаю, што гэта закране абсалютна ўсіх, калі не будзе куды прадаваць прадукцыю, склады і так загачаныя часткова ўжо. Перамога не за гарамі, як той казаў. Калі рэжым пазбавіцца хлеба - яму няма на што будзе ўтрымліваць сілавы блок.

Калі будзе абвешчаны новы страйк, плюс эканамічныя санкцыі, якія падзейнічаюць і ўсіх закрануць, людзі не з палітычных прычын пойдуць, а з эканамічных, бо трэба карміць сям'ю.

Калі вам спадабаўся артыкул, вы можаце падтрымаць сайт Charter97.org наступным чынам:

РАЗЛІКОВЫ МУЛЬТЫВАЛЮТНЫ РАХУНАК ДЛЯ АХВЯРАВАННЯЎ:

Назва банка: Bank Millennium S.A.
Адрас: ul. Stanislawa Zaryna, 2A, 02-593, Warszawa
IBAN: PL 97 1160 2202 0000 0002 1671 1123
SWIFT: BIGBPLPW
Імя ўладальніка рахунку: Fundacja “KARTA ‘97”
рызначэнне аплаты: Darowizna na cele statutowe

Звязацца з намі можна праз адрас charter97@gmail.com