Палітолаг: У нейкі момант генералы з Савета бяспекі захочуць наблізіць гадзіну здабыцця гэтых каласальных паўнамоцтваў

Улады загуляліся ў змову супраць Лукашэнкі.

Заява Лукашэнкі аб тым, што на выпадак сваёй гібелі ён рыхтуе дэкрэт аб перадачы прэзідэнцкіх паўнамоцтваў Савету бяспекі, нарабіла шуму і працягвае рэзанаваць. 4 траўня прэм'ер Беларусі Раман Галоўчанка паспрабаваў патлумачыць журналістам, для чаго патрэбны анансаваны дэкрэт аб «калектыўным прэзідэнце». Але атрымалася не занадта пераканаўча, піша ў артыкуле на сайце naviny.online палітычны аглядальнік Аляксандр Класкоўскі.

«Мы павінны быць гатовыя да ўсялякага развіцця падзей, у тым ліку і з тых падстў, якія не закладзеныя ў дзейнай рэдакцыі канстытуцыі: гэта магчымасць фізічнай ліквідацыі кіраўніцтва краіны», - сказаў Галоўчанка.

Так, але ў артыкуле 89 Канстытуцыі Беларусі мы знаходзім вычарпальную фармулёўку: «у выпадку вакансіі пасады прэзідэнта» паўнамоцтвы часова пераходзяць да прэм'ера. Вакансія ж можа з'явіцца з мноства прычын (памёр натуральнай смерцю, застрэлены снайперам, падавіўся вішнёвай костачкай і г.д.), пералічыць якія ў асноўным законе проста неймаверна.

Падрыхтоўка ж форс-мажорнага дэкрэта можа ўспрымацца як прыкмета нервовасці, калі не панічных настрояў ва ўладнай верхавіне. Абывацель падумае: напэўна, наверсе сур'ёзна баяцца, мяркуючы, што замоў (прычым сапраўдных) можа быць шмат, і не занадта спадзяюцца, што спецслужбы іх раскусяць.

Палка з двума канцамі

У выпадку такога дэкрэта, калі ўдумацца, імавернасць змовы сапраўды падвышаецца. Дзе гарантыя, што ў нейкі момант генералы (якіх у Савеце Бяспекі шмат, а можа стаць яшчэ больш) не захочуць наблізіць гадзіну здабыцця гэтых каласальных паўнамоцтваў? І дзе гарантыя, што на гэтай глебе іх цікавасць не супадзе з цікавасцю Масквы?

Магчыма, Лукашэнка ўжо ўсвядоміў гэтыя рызыкі. Ва ўсякім выпадку, дэкрэта пакуль няма, хаця яшчэ 24 красавіка правадыр рэжыму паабяцаў, што падпіша дакумент найбліжэйшымі днямі.

У кожным выпадку гэтыя кіданні з дэкрэтам, старанныя пошукі нейкай чароўнай палачкі напэўна падводзяць больш-менш разважлівага абывацеля да простай думкі: калі кіраўнік спадзяецца на орган з асаблівымі паўнамоцтвамі, то выходзіць, што за 26 гадоў кіравання ён не стварыў надзейнай, паўнавартаснай, нармальна функцыянальнай сістэмы дзяржаўных інстытутаў.

Наогул вярхі ўлады і яе прапаганда відавочна загуляліся ў гісторыю са змовай і нагнятанне надзвычайшчыны на гэтым фоне. У выніку тое, што з задумы павінна выклікаць хваляванне, выклікае ў многіх толькі сарказм.