Гісторык Аляксандр Фрыдман: Лукашэнка ўсё часцей разважае пра пакараных сяброў-дыктатараў

Гэтая думка будзе пераследаваць узурпатара ўсю рэшту ягоных дзён.

Заява нямецкіх адвакатаў у федэральную пракуратуру Нямеччыны закранула і абурыла Аляксандра Лукашэнку. Рэакцыя не прымусіла сябе чакаць, піша гісторык з Дзюсельдорфа Аляксандр Фрыдман, паведамляе «Радыё Свабода».

Датычна сутнасці абвінавачванняў Лукашэнка чакана не выказаўся. Тым не менш ён выдатна разумее, якія жахлівыя падзеі адбываліся ў апошні час і прадаўжаюць адбывацца ў Беларусі. Ведае ён і тое, што яму, магчыма, давядзецца несці за іх адказнасць. З гэтай непрыемнай думкай Лукашэнка будзе жыць усю рэшту ягоных дзён. Як жылі з гэтай думкай ягоныя «сябры» Кадафі, Мілошавіч, Чавес, Хусэйн і Мугабэ, пра якіх Лукашэнка разважае ўсё часцей і чые лёсы цяжка назваць зайздроснымі.

Заява адвакатаў выклікала ў Лукашэнкі чарговы прыступ нямецкафобіі, і ён абрынуўся на нямецкіх «спадчыннікаў фашызму». Нічога дзіўнага тут няма. Гэта старыя савецкія прапагандысцкія штампы, якія палітрук Лукашэнка вывучыў яшчэ ў часы ваеннай службы, распаўсюджваў у якасці адказнага сакратара Шклоўскай арганізацыі таварыства «Веды».

З тых жа брэжнеўскіх часоў ідзе і канцэпцыя «Вялікай Айчыннай вайны», якую сённяшняя беларуская дзяржаўная прапаганда тэрмінова імкнецца адаптаваць да новых палітычных рэалій і выкарыстоўваць у барацьбе з дэмакратычным пратэставым рухам.

Ці можа гэта атрымацца? Упэўнены, што не. І рэч тут нават не ў нафталінавасці неасавецкай гэтай канцэпцыі. Рэч у самім Лукашэнку, антырэйтынг якога зашкальвае, якога большасць беларусаў ужо не ўспрымае, марыць пра ягоны сыход і адкідае тое, што зыходзіць ад рэжыму.

У Лукашэнкі няма палітычнай будучыні, сучаснае становішча не выклікае аптымізму, а погляд скіраваны ў мінулае. І гэта, напэўна, галоўнае, што трэба ведаць пра ўчорашнюю прамову Аляксандра Лукашэнкі.