29 сакавiка 2024, Пятніца, 2:47
Падтрымайце
сайт
Сім сім,
Хартыя 97!
Рубрыкі

Невербальныя сігналы: Пуцін у Жэневе нерваваўся

8
Невербальныя сігналы: Пуцін у Жэневе нерваваўся
фота: Alexander Zemlianichenko

Экспэрты прааналізавалі «мову цела» на гістарычнай сустрэчы ў Жэневе.

Вонкава першая сустрэча прэзідэнта ЗША Джо Байдэна і Уладзіміра Пуціна пачалася холадна і на адлегласці. Расейскі прэзідэнт здаваўся нервовым - нават яго прыбыццё на жэнеўскую вілу было не дужа адпавядным для кіраўніка вялікай дзяржавы, а сведчыла толькі аб жаданні выглядаць добра. Пуцін працягнуў руку прэзідэнту Швайцарыі, як толькі выйшаў з аўто, але швайцарац двойчы знакамі паказаў яму, што рукі лепш паціснуць не перад сходамі на сонца, а на сходах, пад навесам над уваходам, піша Die Welt (пераклад - inosmi.ru).

Байдэн прыбыў праз 15 хвілін пасля Пуціна ў суправаджэнні значна больш доўгага картэжу. Пуцінскі картэж складаўся з 17 аўто. Амаль дэманстратыўна адсутнічала машына хуткай дапамогі: маўляў, крамлёўскі дзюдаіст і хакеіст і так у выдатнай фізічнай форме. У картэжы Байдэна было 38 аўтамабіляў, у тым ліку хуткая дапамога. Байдэн прымусіў швайцарскага прэзідэнта чакаць амаль хвіліну, пакуль размаўляў у лімузіне праз тэлефон, даючы зразумець, што Амерыка - усё ж звышдзяржава. Потым швайцарац ужо не стаў пярэчыць супраць кароткага поціску рукі на сонцы.

Следам за гэтым было зроблена супольнае мясцовае фота з Пуціным без швайцарскага пасярэдніка ў сярэдзіне - твары прэзідэнтаў маглі б быць і больш радаснымі. Як, напрыклад, у лістападзе 1985 года, калі Рональд Рэйган і Міхаіл Гарбачоў таксама ўпершыню сустрэліся ў Жэневе. Тады Рэйган першым прыбыў на вілу. Гарбачоў, у адрозненне ад Пуціна, не быў вядомы тым, што прымушае суразмоўцаў чакаць. Таму Байдэн намагаў на тым, каб прыбыць да месца перамоваў апошнім, а не першым.

Пры афіцыйным поціску рукі з Байдэнам Пуцін выцягнуў руку значна далей, чым прэзідэнт ЗША, затым у бібліятэцы Пуцін пачаў кароткую размову, але пры гэтым спачатку ўзмоцнена варушыў пальцамі і пераступаў з нагі на нагу. Толькі аднойчы Пуцін засмяяўся і выпнуў грудзі, калі журналісты зладзілі таўкатню пры ўваходзе ў залу. Здавалася, ён быў рады магчымасці перавесці дух.

Аднак агулам расейскі прэзідэнт у першыя хвіліны здаваўся далёка не такім расслабленым, як, напрыклад, на першай сустрэчы з Дональдам Трампам у адным з гамбуржскіх гатэляў падчас саміту G20 у 2018 годзе. Цяпер жа стварылася ўражанне, што абодва прэзідэнты адчуваюць сябе не вельмі камфортна ў прысутнасці адзін аднаго. Аднак пасля сустрэчы Пуцін назваў Байдэна «дасведчаным, ураўнаважаным, прафесійным палітыкам». Гэта не здзіўляе. Бо абодвум - як Байдэну, так і Пуціну - патрэбны поспех.

Байдэну вядома, што яго партыя абураная умяшаннем Пуціна ў перадвыбарчую барацьбу, ён хоча здавацца новым шэрыфам, а не дабрадушнай цацкай. Пуцін жа павінен так выступіць перад Байдэнам, які нядаўна назваў яго забойцам, каб не страціць павагі некаторых алігархаў і іншых ключавых фігур рэжыму. Акрамя таго, расейскі прэзідэнт хоча прадэманстраваць статус Расеі як вялікай дзяржавы перад будучай сустрэчай з Сі Цзіньпінам. У Кітаі яго не павінны ўважаць за слабака.

Байдэн ужо пайшоў на некаторыя папярэднія саступкі, напрыклад, змірыўшыся са спрэчным газаправодам «Паўночны струмень - 2». На мінулым тыдні ён больш не казаў, што Пуцін - забойца, а назваў яго раўнацэнным спаборнікам - магчыма, на параду сваіх экспэртаў у Расеі, з якім правёў доўгую нараду. Нішто не мае для Расеі такога значэння, як прызнанне яе раўнацэннай вялікай дзяржавай. А адным з першых дзеянняў Байдэна пасля ўступлення на пасаду было падаўжэнне на пяць гадоў дамовы СНВ-III ад 2010 года, якая мела на мэце далейшае значнае скарачэнне арсеналаў ядзернай зброі абодвух бакоў.

Пуцін і Байдэн хацелі б укласці ў новую дамову і кітайскую ядзерную зброю, асабліва пекінскія ракеты сярэдняга радыусу дзеяння. Адмова ад першапачатковага намеру скасаваць апошнюю яшчэ існую дамову аб раззбраенні паміж дзвюма дзяржавамі важная з улікам Кітая. Пекін заўсёды аргументаваў сваю пазіцыю тым, што павінен абараняць сябе ад звышдзяржаў, якія самі не раззбройвацца, але прымушаюць іншых гэта рабіць.

Саступкі Пуціна Байдэну не такія выразныя, але таксама праглядаюцца. Так, напрыклад, пад моцным ціскам з ЗША ён загадаў перавесці ў шпіталь апазіцыянера Аляксея Навальнага падчас яго галадоўкі і паведаміў пра гэта праз свайго прэс-сакратара. Тады пуцінскі ўрадавы апарат упершыню назваў Навальнага па імені, прычым у афіцыйным загалоўку паведамлення. Гэта быў сігнал Вашынгтону, што Пуцін усё ж не ігнаруе пазіцыю Байдэна.

Нядаўняе прызнанне арганізацыі Навальнага «тэрарыстычнай» (напраўду экстрэмісцкай - заўв. Рэд.) супярэчыць гэтаму кроку толькі на першы погляд. Такая кваліфікацыя можа быць знятая. Масква і раней пасылала скрытыя сігналы, калі ёй здавалася, што Вашынгтон гатовы перастаць уважаць яе за вялікую сусветную дзяржаву. У 1970-я гады Крэмль раптам дазволіў эміграцыю расейскіх габрэяў у Ізраіль, каб не ставіць пад пагрозу ратыфікацыю тагачасных дамоваў аб абмежаванні ўзбраенняў у амерыканскім Сэнаце.

Хай першая сустрэча Пуціна і Байдэна скончылася ў той жа скаванай і халоднай атмасферы, у якой і пачалася, у абодвух бакоў занадта шмат вялікіх і часткова перасякальных інтарэсаў, каб захоўваць гэтую атмасферу і ў будучыні. Уключыць Кітай ў дамовы раззбраення, перш чым Пекін пачне дыктаваць правілы гульні ў сусветнай палітыцы - вось у гэтай сітуацыі найважнейшая мэта як для Масквы, так і для Вашынгтона.

Напісаць каментар 8

Таксама сачыце за акаўнтамі Charter97.org у сацыяльных сетках