«Нешта нават ёкае ўнутры ад гуку самалёта, які ляціць»

Што адбываецца на месцы падзення самалёта праз месяц пасля трагедыі ў Баранавічах.

Выданне Intex-press пабывала ў двары на вуліцы Розы Люксембург, дзе 19 траўня загінулі лётчыкі Андрэй Нічыпарчык і Мікіта Куконенка.

Прайшоў месяц з моманту крушэння Як-130. На месцы, дзе ўпаў самалёт, – пустка. Ён нават не зарос травой, зямля – як адкрытая рана. Пра трагедыю нагадвае і вянок з кветкамі.

«Нешта нават ёкае ўнутры ад гуку самалёта, які ляціць»

Да месца, дзе стаяць кветкі і вянок, падыходзіць жанчына з роварам. Хрысціцца, чытае малітву. Набліжаюся да яе і бачу, што ў яе на вачах слёзы.

Жанчына кажа, што яе клічуць Вера Канстанцінаўна і жыве яна непадалёк.

– Я перыядычна заязджаюць сюды, каб памаліцца за гэтых загінулых хлопцаў, – тлумачыць яна. – А калі ляціць самалёт, я адразу ўспамінаю гэтых лётчыкаў. Страху няма, толькі ўспаміны...

А вось жыхарка дома №2Д на вуліцы Розы Люксембург Сняжана да гэтага часу адчувае трывогу, калі чуе гул самалёта.

– Літаральна ўчора размаўляла з суседкай на вуліцы і чую: ляціць самалёт. Ды так нізка над дамамі. Стала страшна, што зноў такое можа паўтарыцца, – кажа яна. – Пачуццё вельмі непрыемнае. Нешта нават ёкае ўнутры ад гуку самалёта, які ляціць. Я нават пасля крушэння не выходзіла на вуліцу і ў акно баялася глядзець. Гэта страшна.

«Кажуць, што зробяць сквер»

На пустцы аўтагрэйдар разраўноўвае пясок, прыбірае ямы. Мясцовыя кажуць, што пасля таго, што здарылася, ім трохі выраўнялі дарогу – «паклалі камяні з пяском, і цяпер хоць бы ямаў вялікіх няма».

Паводле словаў жыхароў дамоў, перыядычна да іх прыязджаюць то прадстаўнікі КУРЭП «ЖРЭУ г. Баранавічы», то чыноўнікі з гарвыканкама.

– Нешта глядзяць, пастанаўляюць. Кажуць, што на месцы гібелі лётчыкаў налета збіраюцца зрабіць сквер. Але ці так, не ведаем, – расказвае Сняжана. – Нам жа хочацца, каб аднавілі столік і лавачкі, якія былі дэмантаваныя пасля трагедыі, і пляцоўку для дзяцей, якую мы некалькі гадоў таму зрабілі сваімі рукамі. Я нават у гарвыканкам тэлефанавала з гэтым пытаннем. Сказалі, што будуць пастанаўляць. А калі і ці станоўчай будзе пастанова – пытанне.

«Такое не забудзецца ніколі»

Мясцовыя жыхары кажуць, што пра здарэнне 19 траўня будуць памятаць яшчэ вельмі доўга.

– Забыцца на такое нельга. Ды і не забудзецца ніколі, – адзначае Іван Іванавіч, жыхар дома №2Б на вуліцы Розы Люксембург. – Рэха трагедыі і памяць пра яе будуць з намі доўга.

А Сняжана дадае:

– Усведамленне таго, што здарылася, прыйшло цяпер. Калі б лётчыкі катапультаваліся на загад і самалёт упаў на наш дом, то нават уявіць страшна, што было б. Сышоў муж на працу, а на месцы дома руіны і вяртацца няма куды – ні сям'і, ні дома... Коштам жыцця гэтых хлопцаў мы цяпер жывем.