Вяртанне лішняй гістарычнай храмасомы

Кіраўнік Расеі валодае своеасаблівым гумарам.

Пад выходныя ён даручыў Мядзінскаму ўзначаліць «міжустановавую камісію», займацца гістарычным асветай «у мэтах забеспячэння планамернага і наступальнага падыходу да пытання адстойвання нацыянальных інтарэсаў Расейскай Федэрацыі, звязаных з захаваннем гістарычнай памяці і развіццём асветніцкай дзейнасці ў галіне гісторыі».

«І лепш выдумаць не мог». Чаму Злучаныя Штаты, Брытанія, Францыя, Нямеччына не ствараюць нічога падобнага? Чаму там ва ўладаў не ўзнікае жадання адкрываць супраць сваіх грамадзянаў гістарычны фронт і «планамерна наступаць», заганяючы ў галовы прапаганду?

Напэўна, гэта неяк звязана з вольнымі выбарамі ў заходніх краінах – там трэба ў інтарэсах выбарнікаў справай займацца – прыбыткамі грамадзянаў, беспрацоўем, не дапускаць карупцыі. Інакш наступны раз не выберуць. У нас інакш – кіраўніцтва само вызначае, што народу лепш і колькі грошай варта на гэта спаліць, самому нажыўшыся на працэсе.

Але, урэшце, стварыў Пуцін новую камісію і стварыў. Ці мала іх, бессэнсоўных? І за «гістарычную асвету», як яе бачыць сабе кіраўніцтва, можна быць спакойным – нічога не атрымаецца. Увогуле, калі хочаш, упэўнена заваліўшы працу, пры гэтым павесяліць публіку, то даручы справу Мядзінскаму. Але рэч не ў ім.

Самі ж кіраўнічкі гісторыю вывучыць не здолелі.

Ужо як у Савецкім Саюзе была пастаўленая справа «гістарычнай асветы»! Куды там цяперашняй Расеі. Сістэмна, планамерна, наступальна. Але краху ўлады наменклатуры гэта не прадухіліла.

Уся гэтая слаўная савецкая гісторыя з рэвалюцыямі і перамогамі ў войнах раптам неяк разам стала непатрэбная. І ніякія ветэраны Вялікай Айчыннай не выйшлі ў жніўні 1991 года абараняць згнілы лад татальнай гістарычнай хлусні. Гэта варта ўзгадаць напярэдадні круглай даты – 30-годдзя тых падзей.

Увогуле, калі мы правільна памятаем, то, паводле Гумілёва, мемарыяльная стадыя, у якую ўступае дзяржаўны арганізм, – ёсць сведчанне страты пасіянарнасці, знак памірання. Колькі ні ўзбадзёрвай сябе «наступальнасцю», але задуменна блукаць па музейных залах з засохлымі ў пыльных вітрынах экспанатамі, разважаючы пра расейска-ўкраінскае сяброўства – ёсць спосаб уцёкаў ад рэальнасці.

Таму, хто заняты дзяржаўнай творчасцю, няма калі думаць пра мінулае. Тым больш, што навізна адмаўляе мінулае, яна толькі і дае рост гісторыі. Усё некалі здараецца ўпершыню.

Але, вядома, бываюць і паўторы. У іншых абставінах, у іншых формах.

Напрыклад, наменклатура СССР прывяла краіну да краху, адмовіўшыся адразу пасля смерці Сталіна брацца за рэформы, хоць бы так, як гэта зрабілі «кітайскія таварышы» пасля смерці Маа.

Нямецкі рэваншызм з «адзін народ – адна дзяржава», вяртаннем спрадвечных земляў, пераадоленнем «геапалітычнай катастрофы» Першай сусветнай у выніку прывёў краіну да найцяжэйшай паразы.

Спадкаемцы савецкай наменклатуры з нізкіх чыноў тагачасных спецслужбаў ідуць тым жа курсам, ляцяць на той жа айсберг. Мяркуючы, што «трэба ўзяць да ўвагі ўрокі мінулага» – мацней разагнацца.

Telegram-канал «СерпомПо»