Муж Ціманоўскай: Ужо на ўкраінскай мяжы падтрымлівалі памежнікі

Арсень Ціманоўскі з'ехаў з краіны.

Арсень Ціманоўскі, муж бягухі Крысціны Ціманоўскай, якую чыноўнікі НАКа падчас Алімпіяды паспрабавалі выправадзіць з Японіі, экстранна з'ехаў з Беларусі. Ён цяпер у бяспецы і даў «Еўрарадыё» першае інтэрв'ю.

- Вы едзеце ў Кіеў, як пісалі СМІ?

- На гэты момант я ўжо знаходжуся на тэрыторыі Украіны, са мной усё добра.

- Чаму вы наважылі з'ехаць ва Украіну?

- Ну таму што, па-першае, тут хоць нейкія знаёмыя, якія могуць на першы час дапамагчы. А па-другое, нават ужо на мяжы памежнікі падтрымлівалі і зычылі ў далейшым поспехаў, каб у нас усё склалася. Ужо ва Украіне ведаюць усю сітуацыю і гатовыя дапамагаць.

- Як вы бачыце гэтую сітуацыю з боку?

- Уся праблема ў тым, што нашы кіраўнікі, яны няправільна дзейнічаюць, яны нават не вывучаюць спартоўцаў, якія яны тыпы будуць выконваць, усё гэта пазнаецца ў апошні момант. І вядома, я разумею эмоцыі Крысціны, якая даведалася, што трэба бегчы замест сваёй дыстанцыі эстафету 4х400 метраў. Таму што для яе гэта дыстанцыя...ну, вельмі вялікая дыстанцыя. Яна патрабуе іншай падрыхтоўкі.

І я не разумею наогул, навошта выстаўляцца на эстафету, калі бракуе людзей, якія канкрэтна рыхтаваліся на гэты тып, дапаўняць яе людзьмі, для якіх, груба кажучы, 400 метраў - гэта вельмі цяжка.

Маё меркаванне, што наогул лепш было не выстаўляць гэтую эстафету. І даць дзяўчынкам, каб яны нармальна адпрацавалі свае тыпы. І проста не загружаліся з нагоды гэтай эстафеты маральна і псіхалагічна.

- Як трэнер, растлумачце, якая розніца паміж 200 і 400 метрамі, паміж звычайным забегам і эстафетай?

- На першы погляд падасца, што там 200 і 400 метраў - розніца невялікая, але напраўду 400 метраў гэта вельмі цяжкая дыстанцыя. Там патрэбная і цягавітасць, і трэба, каб былі гатовыя мышцы для вялікай хуткасці. Гэта дыстанцыя, дзе трэба працаваць на максімум, каб паказаць вынік.

Гэта значыць, патрабуецца пэўная паслядоўнасць дзеянняў. Трэба раскласці дыстанцыю, дзесьці пачаць больш марудна, дзесьці хутчэй. А 200 метраў - гэта больш такая кароткая дыстанцыя, дзе ты паказваеш максімальную хуткасць у кароткім прамежку. Нюансаў вельмі шмат.

Уявіце, калі баксёра выставяць на спаборніцтвы ў барацьбе. Тут прапануюць тое ж самае.

- Праз што такое адбываецца ў камандзе? Непрафесіяналізм функцыянераў?

- Я думаю, што так. Яны бачаць, што з гэтай эстафеты нічога не атрымліваецца, што бракуе людзей, і проста ставяць спартоўцаў з іншых тыпаў, каб закрываць дзіркі. Я мяркую, што гэта няправільна. Кожны спартовец павінен рыхтавацца канкрэтна да свайго тыпу, ехаць і паказваць вынік.

- Вы размаўлялі з Крысцінай, калі яна была ў аэрапорце Токіё?

- Так, у мяне была сувязь, але пагутарыць удавалася вельмі рэдка. Дзесьці атрымлівалася выйсці на сувязь, у нейкі момант не атрымлівалася.

- Калі вы наважылі з'язджаць з Беларусі?

- У момант, калі жонка наважылася канчаткова не вяртацца ў краіну. Тады была прынятая хуткая пастанова як мага хутчэй выехаць.

- Яна заплакала падчас размовы з прадстаўнікамі каманды. Якая яна па характары, ці лёгка вывесці яе з сябе?

- Ну наогул, яна дзяўчына з характарам. Гэта значыць, яе ў паўсядзённым жыцці цяжка давесці да такога стану. Тое, як яе там даводзілі, у мяне няма слоў ад таго, якімі метадамі дзейнічаюць нашы суайчыннікі. Я проста ў шоку ад прадстаўнікоў нашай каманды, як яны ціснуць на спартоўцаў.

- Як вы рыхтаваліся да Алімпіяды?

- У Крысціны асноўны трэнер знаходзіцца ў Аўстрыі, і яна не магла туды трапіць, бо быў кавід і праблемы з перавозкай. Таму ў Беларусі дапамагаў ёй я. Мы вельмі хацелі выступіць на Алімпіядзе!

- Як вы абмяркоўвалі ў сям'і яе ўчынак?

- Ну я жонку падтрымліваю. І ўсякую яе пастанову прыму таксама станоўча.

- Вы разумееце, што вы не зможаце вярнуцца ў Беларусь і кар'еру, магчыма, давядзецца пачынаць з нуля?

- Я разумею і не шкадую. Таму што я не хачу, каб мая жонка знаходзілася адна ў іншай краіне, без якой-небудзь падтрымкі. Я ў кожным выпадку яе падтрымаю і буду побач з ёй. І працу, я думаю, можна знайсці ў іншай краіне.