29 сакавiка 2024, Пятніца, 2:26
Падтрымайце
сайт
Сім сім,
Хартыя 97!
Рубрыкі

Улады больш за ўсё запалохалі саміх сябе

4
Улады больш за ўсё запалохалі саміх сябе

Як абсалютная зброя ператварылася ў гарбуз.

Мяне, бывае, сёй-той пытаецца: «Навошта беларускія ўлады так упарцяцца ў міграцыйным крызісе?» Таму што калі адно і тое дзеянне, якое паўтаралася пяты, дзясяты або соты раз, нязменна прыводзіць да выніку, процілеглага жаданаму, то звычайна гэта бывае, вядома, падставай што-небудзь пераасэнсаваць у сваёй дзейнасці.

І калі не вынаходзіць канспіралагічныя прычыны, то мне здаецца, што ўпартасці беларускіх уладаў ёсць простае тлумачэнне. Таму што яшчэ адзін стары манах вучыў, што самае простае тлумачэнне звычайна бывае самым слушным. То-бок тлумачэнне можа быць трошкі складанае, але прычына на самай справе вельмі простая.

Шмат гадоў беларускія ўлады разглядалі ідэю патопу з нелегальных мігрантаў у якасці такой абсалютнай зброі. І сёлета яны пастанавілі, што прыйшоў час гэтую зброю ўжыць, каб паставіць Захад на калені. Але пасля таго, як чыннік нечаканасці сябе вычарпаў, выявілася, што суседзі, нягледзячы на іх ілжывы гуманізм і сумнеўную буржуазную дэмакратыю, таксама ўмеюць ахоўваць межы. І абсалютная зброя ператварылася ў гарбуз.

І беларускія ўлады нават пачалі ўжо, здаецца, нешта такое разумець пра сваё месца ў гэтым свеце. Прынамсі быў момант, калі паўнаводная плынь мігрантаў усохла да некалькіх кропляў за дзень. А потым раптам зноў разлілася.

Вось мы звыкліся з табой гаварыць «беларускія ўлады». Таму што гэта зручна. Але, на самай справе, у кожнай жа задумы беларускіх уладаў ёсць канкрэтныя імя, прозвішча і пасада. І, пасля альтэрнатыўнага поспеху эмігранцкай задумы, у яе аўтараў былі ўсе шанцы стаць чужымі на бюракратычным свяце жыцця. Таму што поспех – гэта заўсёды заслуга правадыра, а калі здараецца бяда, то трэба абавязкова шукаць вінаватых.

Але тут, вельмі дарэчы, выявілася, што ў Польшчы ёсць некаторая колькасць людзей, якія мяркуюць абыходжанне сваіх урадаў з мігрантамі няправільным і негуманным. А паколькі гэтыя людзі выказвалі сваё меркаванне гучна і крэатыўна, у аўтараў задумы з мігрантамі з'явілася магчымасць апраўдаць сваё далейшае бюракратычнае існаванне словамі: «Мы вялікія. Мы наладзілі Польшчы ўнутраны палітычны крызіс».

І, вядома, гэтыя словы прыйшліся да двара. Таму што яны былі як бальзам для параненага пачуцця геапалітычнай велічы. Ну, на самай справе. Калі ты можаш зладзіць каму-небудзь палітычны крызіс, значыць порах недзе там яшчэ шастае.

І не важна, што ў Польшчы, як у любой іншай краіне традыцыйнай дэмакратыі, такія крызісы здараюцца ў сярэднім два разы на месяц. Калі асновам тваёй стабільнасці пагражае чат на два дзясяткі ўдзельнікаў, то дэпутат, які прарываўся праз памежныя кардоны, – гэта ж практычна раўнацэнна ваеннаму перавароту.

І ўжо тым больш не важна, што, паводле гэтых апытанняў, пераважная большасць палякаў падтрымлівае дзеянні ўраду ў пытанні мігрантаў. Там, дзе галасы на выбарах лічаць, ужываючы прынцыпы неэўклідавай арыфметыкі, ніхто ж не будзе сур'езна верыць звесткам нейкіх апытанняў.

Таму што беларуская бюракратыя існуе ў рэальнасці, у якой прынцыпы эфектыўнасці і ўсякіх доўгатэрміновых стратэгій не маюць ніякага значэння. А мэта і сэнс існавання складаюцца ў тым, каб кіраўніцтва было задаволенае. І правільна складзены даклад у гэтай рэальнасці важнейшы за вынік. Таму што, ствараючы атмасферу страху, беларускія ўлады больш за ўсё запалохалі саміх сябе. І для сярэдняга бюракратычнага сведкі стабільнасці нахмураныя кіраўніцкія бровы страшнейшыя, чым для ўмоўнага Змагара перспектыва прыходу ГУБАЗіК.

Telegram-канал «Лісты да дачкі»

Напісаць каментар 4

Таксама сачыце за акаўнтамі Charter97.org у сацыяльных сетках