Лукашэнка можа стаць выдаткоўным матэрыялам для Крамля

Беларускі дыктатар – гіра на назе Масквы.

Навошта Лукашэнка паляцеў у Сочы? Расейскі палітолаг Андрэй Суздальцаў падзяліўся сваім меркаваннем у артыкуле на сайце politoboz.com.

– Лукашэнка не першы раз садзіцца ў засаду на беразе Чорнага мора. У 2018 годзе, чакаючы з'яўлення Пуціна, ён доўга сядзеў у снягах Чырвонай паляны. Цяпер сітуацыя дваякая. З аднаго боку, для сустрэчы на найвышэйшым узроўні з'явілася падстава – правядзенне ў Сочы гонкі «Формула – I», дзе чакаецца салідная міжнародная элітная сустрэча, уключаючы аматараў «Формулы – I» з краінаў Персідскага заліва, а таксама прадстаўнікоў расейскага істэблішменту, але з іншага боку, галоўнай персоны – Пуціна, хутчэй за ўсё, да канца тыдня не будзе. Хаця...

Цяпер на «парозе» Сочы ўжо маячыць прэзідэнт Турцыі Эрдаган. З улікам таго, што ў цяперашні час расейскія ПКС літаральна прасуюць зону Ідліба і Афрына ў Сірыі, ператвараючы лагеры і штабы пратурэцкіх узброеных сілаў у пыл, а Эрдаган вярнуўся з Нью-Ёрка, дзе на Генеральнай асамблеі ААН ён падтрымаў тэрытарыяльную цэласнасць Украіны, то сустрэча прэзідэнтаў Расеі і Турцыі абяцае быць выключна «цёплай». Натуральна, Лукашэнку хацелася б не зазіраць праз плот з санаторыя ў рэзідэнцыю Пуціна, а паўдзельнічаць у перамовах. Вось толькі наўрад ці паклічуць...

Зразумела, што, седзячы ў Менску, Лукашэнка нічога не атрымае, а вось круцячыся ў элітным віры каля «Формулы – I» Лукашэнка можа спадзявацца на поспех. Зноў арабы?

Тут можа быць мноства версій. Напрыклад, з улікам таго, што постафганская і адначасова постаўстралійская Еўропа ўваходзіць у перыяд перападліку палітычных і эканамічных магчымасцяў, адкрываецца еўрапейскі палітычны рынак. У сваю чаргу, пакуль чыста тэарэтычна, Масква, пасля запуску газаправода «Паўночны струмень – 2» і з улікам абнаўлення кіраўніцтва ФРГ, атрымлівае «акно» для зніжэння супрацьстаяння з ЕЗ. Натуральна, у гэтым выпадку Лукашэнка са сваімі міграцыйным крызісам і непрызнаннем прэзідэнцкіх выбараў аказваецца «гірай» на назе Пуціна. Вядома, спадзявацца на тое, што Масква «кіне» «адзінага хаўрусніка» і зменіць яго на паляпшэнне стасункаў з ЕЗ не выпадае. Па-першае, такога кшталту міжнародныя ўгоды ў сучасным свеце вельмі рэдкія і далёкія для Расеі. Па-другое, Масква, як правіла, спрабуе сумясціць два нават супрацьлеглых сцэнары. Але ў любым выпадку давядзецца чымсьці ахвяраваць. Наўрад ці РФ захоча ахвяраваць Беларуссю, куды ўкладзена амаль 150 млрд даляраў, але вось Лукашэнка ў гэтым выпадку апынаецца расходным матэрыялам. Лукашэнка гэта бярэ да ўвагі? Бо ў яго на руках рэферэндум, які можа апынуцца «выратавальным колам».

Парламенцкія выбары ў Расеі скончыліся спакойна, і беларускі кіраўнік не змог атрымаць свае эканамічныя і палітычныя выгады з такой ім жаданай дэстабілізацыі ў РФ. Зразумела, што Лукашэнка не вытрымаў. Надакучыла кідацца па сваім палацы і чакаць, што грамадзяне Беларусі раптам зноў палюбяць Лукашэнку ці Масква адправіць у Менск «вагон» грошай (можа, нехта яшчэ памятае, як у 1994 годзе Кебіч абяцаў такі вагон з Масквы). Дома нічога не выседзіш.

Але, мяркуючы з усяго, усё ж такі галоўным пытаннем, якое магло б абмяркоўвацца з Лукашэнкам у Сочы, з’яўляецца не фінансавая падтрымка Менска, так што надзеі Лукашэнкі не апраўдаюцца, а міграцыйны крызіс. Прычым не важна, хто будзе ў суразмоўцах з беларускім кіраўніком, бо сітуацыя відавочна выходзіць з-пад кантролю. Арганізаваны Лукашэнкам міграцыйны ціск не дасягнуў узроўню рэгіянальнага крызісу (беларусы, як заўсёды, закапаліся), але паспеў сфармаваць палітычны «бумеранг», які ляціць не толькі ў Менск, але і ў Маскву.

Хоць Лукашэнку можна абмежавацца сустрэчай з сябрамі з Катара, папрасіць грошай і махнуўшы рукой на Маскву, сесці ў самалёт і проста паляцець дадому.