Спартоўка, якая пакінула Беларусь: Я хацела проста падтрымаць свой народ

Чэмпіёнка краіны ў конным спорце прадаўжае падтрымліваць беларусаў.

У пачатку верасня беларуская спартоўка-конніца Вольга Сафронава пакінула радзіму і атрымала ў Польшчы гуманітарную візу. Гэта стала другім прыкметным выпадкам, калі беларускага спартоўца, які павінен быў удзельнічаць у Алімпійскіх гульнях у Токіа, не дапусцілі да ўдзелу ў спаборніцтвах праз нязгоду з дзейным рэжымам, што вынікавала рэакцыю – ад'езд з краіны.

Пра гісторыю спартоўкі піша «Радыё Свабода».

Вольга Сафронава – чэмпіёнка Беларусі і фіналістка Кубка свету – 2019 у конным спорце, была ў складзе беларускай нацыянальнай зборнай і павінна была ўдзельнічаць у Алімпіядзе, але перад пачаткам Гульняў яе выключылі, спаслаўшыся на дрэнную форму яе каня. У прэсе былі паведамленні пра тое, што Вольга не прайшла антыдопінгавую камісію, хоць на самай справе такіх абвінавачанняў не было – ёй проста паведамілі, што яе конь Сандра кульгае. У польскай клініцы правялі незалежнае абследаванне каня і пераканаліся, што гэта не так.

Да гэтага Вольга трапіла ў беларускі спіс «здраднікаў Радзімы». Ён быў апублікаваны ў тэлеграм-канале «Юды онлайн». Спіс суправаджаў тэкст з наступным зместам: «Паважаны працадаўца! Вашай увазе прапануецца спіс асобаў, з якімі немэтазгодна заключаць працоўныя стасункі. Гэтыя людзі здрадзілі ўжо адзін раз – здрадзяць і другі. Патрыёты Беларусі будуць сачыць за тым, каб Юдам не было месца ў нашай краіне».

Пасля гэтай публікацыі Сафронава пастанавіла змяніць месца жыхарства і трэніровак, але не грамадзянства. Вольга мяркуе, што «кульгавасць» яе каня перад Алімпійскімі гульнямі – прамы вынік нязгоды з яе грамадзянскай пазіцыяй:

– Я мяркую, што гэта ўсё праз выраз маёй грамадзянскай пазіцыі, таму што перадумовы былі. Летась у лістападзе мяне выклікаў дырэктар Цэнтра алімпійскай падрыхтоўкі коннага спорту і паказаў мне фатаграфію з майго інстаграма, зробленую ў жніўні, пад бел-чырвона-белым сцягам.

Ён рэкамендаваў мне выдаліць гэты пост з сацсетак, але я адмовілася гэта зрабіць. Ён сказаў, што раз я прыняла такую пастанову, то я павінна прайсці ў аддзел кадраў і падпісаць апавяшчэнне пра непадаўжэнне кантракта аб удзеле ў нацыянальнай зборнай. Я гэтае апавяшчэнне падпісала, але праз два тыдні кантракт мне ўсё ж прадоўжылі. Пасля гэтага я не атрымала дазволу ні на адзін міжнародны старт.

– Калі вы публікавалі гэтую фатаграфію, вы ведалі пра тое, што ў сувязі з гэтым на вас могуць чыніць ціск?

– Не, я не думала пра гэта, я хацела проста падтрымаць свой народ, паказаць, што я з ім салідарная. І я мяркую гэта правільным.

– З якой прычыны вам усё ж прадоўжылі кантракт, як вы думаеце?

– Паняцця не маю. Магчыма, у нас усё ж мала спартоўцаў-коннікаў міжнароднага ўзроўню. Усё ж такі я была патрэбная.

– Вы крытычна выказваліся на адрас спартовых чыноўнікаў?

– Толькі сацсеткі, я нічога не казала. У мяне было адно інтэрв'ю на спартовым партале ў снежні пасля падпісання ліста за сумленныя выбары і супраць гвалту Фонду спартовай салідарнасці. Там я таксама не выказвала сваіх пачуццяў.

– Як вы прынялі пастанову застацца ў Польшчы і не вяртацца ў Беларусь?

– Спачатку ў мяне быў адпачынак, я пастанавіла трохі перазагрузіцца. Пасля гэтага ў праўладных тэлеграм-каналах з'явіліся спісы так званых здраднікаў, у якіх было парадку чатырохсот чалавек (спартоўцы, артысты, журналісты) з каментаром, што гэта «Юды Беларусі» і што іх нельга браць на працу ў краіне, а калі яны ўжо працаўладкаваныя, была рэкамендацыя іх звольніць. Я была ў гэтым спісе.

– А вы ўдзельнічалі ў акцыях пратэсту?

– Хадзіла на некалькі самых першых, самых масавых у жніўні летась. Пасля таго як пачаліся жорсткія затрыманні, я спалохалася і выходзіць перастала. Але не перастала падтрымліваць мой народ.

– Вы плануеце атрымаць польскае грамадзянства?

– Грамадзянства пакуль не, я атрымала проста гуманітарную візу. Я збіраюся папрасіць спартовага грамадзянства Польшчы, не змяняючы асноўнага.

– І тады вы на спартовай арэне будзеце прадстаўляць Польшчу, а не Беларусь?

– Так. Я баюся, што, калі я прадоўжу трэніравацца і гадаваць свайго каня ў Беларусі, няма гарантый, што праз пару гадоў хтосьці зноў не ўбачыць у яе кульгавасці.

– Як вашы калегі паставіліся да вашай пастановы пакінуць краіну і змяніць спартовае грамадзянства?

– Сёй-той падтрымаў у асабістых паведамленнях, большасць аддае перавагу маўчанню, але гэта выбар кожнага.

– У вас атрымалася і вашых коней перавезці ў Польшчу?

– Так, усё гэта доўжылася амаль два месяцы і мы не хацелі гэтага афішаваць, пакуль рабіліся аналізы і афармляліся дакументы. Проста з маім асноўным канём Сандрай у мяне атрымалася выехаць хутка, паколькі на той момант усе дакументы ўжо былі гатовыя для выезду на карантын у нямецкі горад Аахен у Нямеччыне перад Алімпіядай. Я планавала туды ехаць, таму рыхтавалася. А гэтыя маладыя коні заставаліся дома, да выезду іх ніхто не рыхтаваў.

– Як вас прынялі ў Польшчы?

– Я нават не чакала такой падтрымкі з польскага боку. Яны вельмі зацікаўленыя ў супрацоўніцтве, нават нечакана. Яны згодныя разгледзець маю кандыдатуру для змены спартовага грамадзянства.

– Вы знерваваліся праз тое, што не патрапілі ў Токіа?

– Вядома! Я гадую свайго каня цягам дзевяці гадоў. Я яго ўзяла неаб'езджаным трохгадовым жарабём, а ён вельмі дарагі. Мы чакалі Алімпіяды, гэта была адзіная мэта і мара, як для любога спартоўца. Не было нават думкі яго прадаць. Зразумела, такая сітуацыя мяне вельмі засмуціла.

– А як цяпер вы сябе адчуваеце?

– Эмацыйны ўздым, бо ўсё змянілася. Новая краіна, новыя людзі, новыя магчымасці, новае месца для трэніровак. Хочацца рухацца далей, трэніравацца і рыхтавацца да наступнай Алімпіяды, – кажа спартоўка Вольга Сафронава.