19 сакавiка 2024, aўторак, 10:32
Падтрымайце
сайт
Сім сім,
Хартыя 97!
Рубрыкі

Суцэльныя хрыпы

18
Суцэльныя хрыпы
ІРЫНА ХАЛІП

Не гуляйце на полі Лукашэнкі.

«Архип осип, а Осип охрип», - памятаеце старую хуткамоўку? Лукашэнка падчас уручэння прэмій за духоўнае ці то адраджэнне, ці то дэградацыю - высветліць гэта сапраўды немагчыма з прычыны поўнай невыразнасці прэміі, - быў Архіпам і Восіпам у адной асобе. І ўжо некалькі дзён уся краіна абмяркоўвае: ён цяпер хворы на каранавірус, на што празрыста намякаў у сваёй прамове, ці ўсё ж хворы на нешта іншае, а намёкі на ковід - звычайная дэмагогія?

І гэта сапраўды важная тэма. Таму што калі Лукашэнка сапраўды з'явіўся хворым у вялікую залу, дзе ў кожным шэрагу сядзяць дзясяткі людзей, - ён свядома прыйшоў іх заражаць і ўвогуле смяротна небяспечны. Таму кожны, хто прысутнічаў у той зале (хоць не ўяўляю, хто туды мог прыйсці па добрай волі - напэўна чыноўнікамі і працоўнымі на загад шэрагі запаўнялі), абавязаны як мінімум здаць ПЦР і сысці на самаізаляцыю. Наконт максімуму не кажу - гэта і так усё ведаюць. У кожным выпадку, хвароба Лукашэнкі, які разгульвае па публічных месцах і збірае на загад натоўпы людзей на сваім шляху, - гэта небяспека для ўсіх, і пра гэта трэба не проста казаць, а крычаць. Сам ён ці не чуе, ці не зразумее, але, магчыма, хаця б тыя, каго зганялі паказваць народныя масы, нешта зразумеюць і пойдуць на карантын. Так што абмяркоўваць хваробу Лукашэнкі патрэбна. А вось усё астатняе - ні ў якім разе. Таму што ён менавіта гэтага дамагаецца - усенароднага абмеркавання астатняга.

Уся дзяржаўная прапаганда цяпер занятая стварэннем ілюзіі грамадскай дыскусіі наконт чарговага перакройвання Канстытуцыі. Мы з вамі ведаем, што пры дыктатуры няма ні законаў, ні Канстытуцыі, ні правоў чалавека, ні выбараў. А калі нічога няма, дык і абмяркоўваць няма чаго. Калі прадмет дыскусіі адсутнічае, то і самой дыскусіі па азначэнні быць не можа. Таму прапаганда актыўна занятая стварэннем пастановачных кадраў. «Папраўкі да Канстытуцыі» нібыта абмяркоўваюць у працоўных калектывах. У разнастайных «саўбеліях» публікуюць фатаграфіі: вось выхавальніцы дзіцячага сада сядзяць на дзіцячых крэселках і малююць абмеркаванне. А вось школьныя настаўнікі на лаўках у спартзале. Даяркі ў кароўніку, лекары ў ардынатарскай, дворнікі з мяцёлкамі ў двары - усе быццам бы абмяркоўваюць. Але на тое і прапаганда. І з працоўнымі масамі таксама ўсё зразумела: не пойдзеш у цэх або спартзалу для пазавання дзяржаўнаму фотакарэспандэнту - не атрымаеш прэмію, а то і кантракт не падоўжаць. Але навошта тым жа самым займаюцца сур'ёзна незалежныя журналісты, палітолагі, палітыкі - ніяк не разумею.

Яны чамусьці па добрай волі далучаюцца да масоўкі на прапагандысцкіх фатаграфіях і з зайздроснай зацятасцю абсмоктваюць «папраўкі да Канстытуцыі». Сур'ёзна абмяркоўваюць, наколькі гэтыя «папраўкі» змогуць абмежаваць уладу аднаго чалавека. Дыскутуюць пра будучую ролю УНС. Напаўняюць інфармацыйнае поле такім спамам, што за ім ужо не бачна ні палітвязняў, ні беднасці, ні пандэміі. І гэта не адзіны выпадак. У апошнія паўтара гады занадта часта складваецца сітуацыя, калі суздром годныя людзі з крытычным мысленнем пачынаюць адчайна «люстраваць» лукашэнкаўскі парадак дня. Адказваюць на яго маналогі сваімі. Ствараюць такія ж бессэнсоўныя віртуальныя канструкцыі, як УНС. Пярэчаць Лукашэнку з такім запалам, быццам лічаць яго па-ранейшаму сваім начальнікам. Проста начальніку сягоння трэба пярэчыць і адважна спрачацца з ім - такі сягоння трэнд. На гэтым фоне ён сам пачынае здавацца і сабе, і навакольным суб'ектам сусветнай палітыкі, паважаным чалавекам, да якога ўсё прыслухоўваюцца, ньюсмейкерам і, галоўнае, сапраўдным кіраўніком.

Ды годзе ужо, панове. Гэта двухбаковы працэс - чым больш важкімі робіце вы яго словы, тым больш нікчэмна выглядаюць вашыя. Чым больш сэнсу вы надаяце ягоным гульням у вялікую палітыку, тым больш бессэнсоўнымі падаюцца вашыя, няхай нават самыя шчырыя, спробы змяніць сітуацыю. Чым больш увагі вы надаяце ягоным інстынктыўным рухам цела, тым менш важнымі здаюцца многім праблемы палітвязняў. Не гуляйце на ягоным пол .

Адзінае, пра што сапраўды трэба гучна і шмат казаць у дачыненні да Лукашэнкі, - гэта ягоная хвароба. І не толькі ковід, зразумела.

Ірына Халіп, спецыяльна для Charter97.org

Напісаць каментар 18

Таксама сачыце за акаўнтамі Charter97.org у сацыяльных сетках