Краіну здаюць ужо сёння

Толькі ад нас залежыць, чым гэты рэйдэрскі захоп скончыцца.

Увесь тыдзень ва ўсіх СМІ мы бачым інфармацыю аб тым, што ў Беларусь уводзяць расейскія войскі. Паводле папярэдніх звестак толькі па чыгунцы ў краіну ўвязуць амаль дзвесце эшалонаў, піша лідар Беларускага аб'яднання рабочых Сяргей Дылеўскі.

Улады мямляць бязглуздзіцу, што гэта адбываецца ў рамках вучэнняў, якія (цікавае супадзенне) пройдуць уздоўж усёй паўднёвай мяжы нашай краіны.

Але ёсць шэраг пытанняў.

Як так атрымліваецца, што Крэмль абсалютна бесперашкодна ўвёў у краіну войска, якое, мяркуючы па колькасці, можа проста захапіць Беларусь? Чаму гэта адбываецца менавіта зараз (першыя навіны з'явіліся адразу пасля заявы аб вывадзе «міратворцаў» з Казахстана)? І што будзе адбывацца далей?

Я не з'яўляюся стратэгам, палітолагам ці вайскоўцам, які ведае, што адбываецца. Я дзялюся меркаваннем простага абывацеля, а адбываецца наступнае.

Прынцыпы ў жыцці насамрэч вельмі простыя. Пачынаючы са школьнага класа, заканчваючы бізнэсам і дзяржавай.

Калі ў класе ёсць два лідары, якія прэтэндуюць на званне галоўнага, то, каб стаць першым, неабходна паказаць сваю сілу менавіта ў гэтым класе, часам прыцягваючы людзей з боку.

У бізнэсе крыху складаней, але прынцып той жа. Калі ёсць задача паглынуць фірму, самы просты варыянт - гэта прывесці да залежнасці (у Беларусі перад Расеяй залежнасць фінансавая). Гэта першы крок. Калі фірма залежная, ёй можна дыктаваць умовы. Але тут дырэктар гэтай самай фірмы кажа: "Я хачу быць сузаснавальнікам вашай буйной кампаніі". Гэта ідзе ў разрэз з інтарэсамі. Што рабіць?

Правільна: рэйдэрскі захоп. У фірму ўводзяць працаўнікоў, якія пачынаюць працаваць знутры, і ў дырэктара з кожным днём улады ўсё менш. Нарэшце, прыходзіць дзень, калі дырэктару адкрыта кажуць: «Ты завінаваціўся нам, твае актывы не пакрываюць сумы запазычанасці, а людзі ў службе бяспекі - гэта нашы людзі, і сыходзіць з фірмы яны не збіраюцца. У нас два варыянты: мы выкідваем цябе, і фірма наша, альбо ты падпісваеш сам усе дакументы, застаешся працаваць офісным клеркам, і фірма наша».

Вялікім шышкам пляваць, што фірма акцыянерная, што кожны супрацоўнік – трымальнік акцый. Ім пляваць, што дырэктара на пасаду (магчыма выпадкова) выбіралі з такіх самых акцыянераў. Захоп адбыўся.

Няўгодных звольняць, прызначаць сваіх кіраўнікоў, а магчыма, і абвесцяць банкрутам.

Тое ж самае адбываецца тут і зараз з нашай краінай. Расея ўвяла войскі. Улады нашай краіны не тое, што гэтаму супраціўляліся, яны выслалі дывановую дарожку на мяжы.

Пазыкі перад Расеяй вялізныя і вельмі хутка надыдзе момант, калі Вова скажа: «Саша, абавязак плацяжом чырвоны. Аддавай усё тут і цяпер і пра працэнты не забудзься. Няма чым? Краінай аддавай. Ёсць два варыянты. Прызначым цябе губернатарам "Беларускай вобласці", калі падпішаш дакументы. Калі не, Сашка, памятай: нашы войскі ў цябе ў краіне, і мы ўсё вырашым за дзень».

Ёсць у гэтай сумнай і гнюснай сітуацыі адно АЛЕ. Мы можам гэтага не дапусціць. Мы можам не маўчаць і не ківаць галавой, як сабачкі на прыборнай панэлі жыгулёў, а абараніць сваю краіну.

Рэйдэрскі захоп ужо пачаўся і толькі ад нас залежыць, чым ён скончыцца.