Піянткоўскі: Нязграбная спроба Пуціна і Лукашэнкі шантажаваць свет пацярпела паразу

Рэакцыя Захаду была паказальнай.

Палітолаг і журналіст Андрэй Піянткоўскі расказаў пра сітуацыю вакол Запарожскай АЭС, пагрозы Пуціна і планы Крамля.

– Пуцін стаў шукаць магчымасць ужыць ядзерную зброю неяк так, каб не ён быў вінаваты, – гаворыць палітолаг і журналіст Андрэй Піянткоўскі ў эфіры канала Фейгін Live.

Першая, вельмі нязграбная, спроба была з Лукашэнкам, абяцаў яму «Іскандэры», каб «Польшча не захапіла Беларусь». Ідэя была такая, што ядзерныя ўдары наносяцца аднекуль з тэрыторыі Беларусі, а ён у доміку і ні пры чым. Потым нават з'явілася інфармацыя пра чатыры перададзеныя ядзерныя боегалоўкі (але, наколькі мне вядома, у Вашынгтоне не зафіксавалі такой перадачы, а яны тут усё бачаць і ўсё чуюць).

Але гэта было занадта груба і нікога не пераканала. Таму Пуцін перайшоў да больш надзейнага, як яму здавалася, варыянту: падарваць ядзерную бомбу ў цэнтры Еўропы – Запарожскую АЭС. І ўжо тыдні два нам паведамляюць, што «ўкраінскія нацысты абстрэльваюць АЭС», каб яе ўзарваць. Крэмль пагражае Еўропе Чарнобылем, прыпісваючы пагрозу ўкраінцам. Але рэакцыя з боку АЭС і МАГАТЭ была даволі млявая.

Можна, вядома, пагражаць і надалей, і ён гэта робіць. Але, напэўна, людзі ў Маскве растлумачылі Пуціну, што радыеактыўнае воблака накрые не толькі ўвесь Краснадар, але і ў бок Масквы можа рушыць і нават да Урала, калі ён туды ў свой бункер уцячэ. Увогуле, «здаюць» яны свой ядзерны шантаж.

Акрамя таго, Крэмль абяцаў судны дзень, калі УСУ ўдарыць па Крыме. Аднак было ўжо некалькі ўдараў, і дарадца кіраўніка Офіса прэзідэнта Украіны Міхаіл Падаляк заявіў, што законнай мэтай з'яўляецца Крымскі мост – і нічога ў адказ з боку Масквы. Гэта азначае, што тэма знятая з парадку дня?

– Відаць, так, інакш пагрозы прадаўжаліся б, – мяркуе Андрэй Піянткоўскі. – Паказальная і рэакцыя Захаду: Вашынгтон проста маўчыць, а Шольц раптам заявіў, што напады ўкраінцаў на тэрыторыі Крыму з'яўляюцца цалкам законнай мэтай.

Свет прыняў як рэальнасць, што ядзерны шантаж скончыўся. Гульцы паглядзелі адзін аднаму ў вочы, і ён міргнуў – паказаў, што ён не шахід, ён хоча жыць і толькі гэтым пытаннем і заклапочаны цяпер. Глядзіце, як Эрдаган пачаў капытом біць, адпрацоўваючы «падораны» Пуціным Карабах і Сірыю – не проста паехаў з мірнай ініцыятывай ва Украіну, яшчэ і Гутэрыша падпаху ўзяў, і збожжавая дамова з капелюша дастаная…

Гэта значыць, Пуцін хапаецца за саломінку і гатовы заплаціць вялізнымі саступкамі Турцыі.

Цяпер, калі ядзерная тэма закрытая, у Пуціна застаецца толькі тое, чым ён займаецца даўно: ваенныя злачынствы ў дачыненні да мірнага насельніцтва, масавыя абстрэлы гарадоў, жылых кварталаў. Няма ў яго іншых аргументаў супраць Уладзіміра Зяленскага.

Што тычыцца запасу трываласці Украіны, на думку палітолага, тактыка вымотвання не прынясе поспеху Крамлю, таму што Захад гатовы падтрымліваць і плаціць за сваю стратэгічную перамогу ўліваннямі ва ўкраінскую эканоміку:

– Супраць відавочнай паразы Масквы, мабыць, Францыя і Нямеччына, таму што Францыя страціць свой статут пасярэдніцы паміж Крамлём і Захадам, а Нямеччына – велізарныя грошы. Увогуле, вядома, Захад вельмі доўга збіраўся. Але цяпер гэты гмах, па-першае, паставіў Пуціна на месца з ядзерным шантажом, а па-другое, дыскусія цяпер вядзецца не пра падтрымку ці не падтрымку Украіны, а пра формулу перамогі: паслабленне Расеі да такой ступені, каб тая не магла больш развязваць войны, і «непараза Украіны», што ўключае ў сябе нейкую асцярожнасць.

Думаю, што Ліза Трас, якая з найбольшай верагоднасцю стане новай прэм'еркай Вялікай Брытаніі, прадоўжыць справу свайго ментара Борыса Джонсана і вернецца да ідэі кааліцыі – Вялікая Брытанія, Польшча, Румынія, балтыйскія краіны і Украіна. А гэтыя краіны ўжо на ўзроўні ўрадаў могуць заявіць, што Украіна – ужо фактычна чалец NATO і адзіная краіна, хто ў сутнасці выконвае функцыю NATO – абарона ад усходняй агрэсіі. А значыць, трэба аформіць сяброўства Украіны ў NATO як гарантыю яе бяспекі, пры любым варыянце развіцця падзей.

Праз два месяцы, перакананы Андрэй Піянткоўскі, будзе рэалізаваны адзін з двух сцэнараў: альбо ў выпадку вызвалення Херсона расейскія войскі пагодзяцца з ультыматумам Захаду пра адвод на лінію 23 лютага, альбо канфлікт замарозіцца на нявызначаны час:

– У любым выпадку паўстане пытанне гарантый Украіне. А яны адны і тыя – Украіну трэба неадкладна прымаць у NATO.