29 сакавiка 2024, Пятніца, 17:14
Падтрымайце
сайт
Сім сім,
Хартыя 97!
Рубрыкі

«А чаму ў джынсах, дзе твая спадніца-аловак?»

34
«А чаму ў джынсах, дзе твая спадніца-аловак?»

Беларуска падзялілася гісторыяй працаўладкавання ў Шумілінскім райспажыўтаварыстве.

На партале vitebsk.biz выйшаў падрабязны артыкул былой работніцы Шумілінскага райспажыўтаварыства аб тым, як яна размеркавалася туды і як прайшла ўсе перыпетыі калгасных будняў сакратара:

— Калі надышла чарга размеркавання пасля шарагі, я трапіла туды — у Шумілінскае райспажыўтаварыства, дзе мной затыкалі ўсе дзіркі: адпачынкі, сесіі, бальнічныя супрацоўнікаў. Я працы не баюся, але такога досведу не пажадаю нікому. Ахоўныя механізмы памяці добра ліквідуюць негатыў, таму ўжо грунтоўна забыліся скандалы і здарэнні. Але часам устойлівыя флэшбэкі не даюць спакою.

Пакінуўшы цягнік Віцебск - Шуміліна, я з адной валізкай адправілася вывучаць дарослы свет. Кантора знаходзілася непадалёк ад вакзала, за 10 хвілін хады. Але я расцягвала кожны крок, баялася сутыкнуцца з невядомасцю. І яна чакала мяне на парозе інтэрната ад райспажыўтаварыства. Пах мачы з перагарам цалкам набрыняў памяшканне, і за пражыванне ў гэтым «раі» патрабавалі конскую долю заробку. Не Дзякуй!

З мэтай эканоміі я абрала больш складаны шлях, зладзіўшы сабе дэпрывацыю сну. Пад'ём а 04:30, сняданак, душ, зборы на цягнік па маршруце Віцебск - Шуміліна. У цягніку я спрабавала дабраць норму сну, пару разоў праспаўшы свой прыпынак. Аднак бытавыя нязручнасці мяне хвалявалі менш за ўсё, таму што ўсім маладым спецыялістам поўнасцю кампенсавалі выдаткі на праезд.

4 прафесіі за адзін год

Маё першае працоўнае месца ў райспажыўтаварыстве - аператар ЭВМ ва ўніверсаме на 0.5 стаўкі.

Друкавала я адносна хутка, і ўсе накладныя ўносіла аператыўна. Да абеду ўвесь аб'ём працы быў выкананы, аднак з універсама райспажыўтаварыства проста так не адпускаюць нікога і ніколі.

Рэвізія, цэннікі, уборка крамы. І паспрабуй нясмела паведаміць загадзя аб тым, што гэта не твая праца - будзеш адпраўлены далёка і надоўга. Сіндром вывучанай бездапаможнасці, цярплівасць не прымусілі сябе чакаць пасля ўсяго.

Калі ранейшы аператар ЭВМ закрыла сесію, мяне занесла на аўтабазу. Тыднёвая стажыроўка - і я ўжо дыспетчар. Кантралюю працу аўтакрам, выдаю і правяраю шляхавыя лісты. А вось і стандартны званок у дыспетчарскую:

- Добры дзень! Аўтабаза Шумілінскага райспажыўтаварыства.

- Дачушка, не прыйшла аўтакрама! Уся вёска сядзіць без хлеба. Калі будзе машына?

Картызол падскоквае. Што ж адбылося? Высвятляецца, кіроўца аўтакрамы чамусьці адправіўся да сябра па запчасткі. Выдатна:(

Туалета ў будынку не было. Зусім. Закінуты хлеў, куды хадзіла ўся аўтабаза, наведваць было немагчыма. У распараджэнні два варыянты: трываць да ўпора, і ўжо ў абедзенны час дабрацца да канторы ці кусты.

Кантора Шумілінскага райспажыўтаварыства знаходзілася за некалькі кіламетраў ад аўтабазы, і другую палову дня я праводзіла там за праверкай дарожных лістоў, а затым падавала звесткі ў бухгалтэрыю. Кіроўцы рэгулярна гублялі свае пуцявыя, а калі падыходзіў дзень заробку, усё білі сябе пяткай у грудзі, запэўніваючы, што «пуцёўкі» былі здадзеныя.

Ужо зімой мяне перавялі на выпіс накладных на склад, дзе стаяў жудасны холад. Нічога дрэннага пра склад і яго працаўнікоў не магу сказаць. Мяне атачалі пазітыўныя людзі, а загадчыца склада дзякуючы выдатнаму пачуццю гумару баявы дух паднімала на раз-два.

Сакратар «упёрся» у столь, што абвальваецца.

І нарэшце ўлетку мяне чакала «запаветная» вяршыня кар'еры ў райспажыўтаварыстве - сакратар-справавод.

- А чаму ты ў джынсах? Дзе твая спадніца-аловак? - пры першым знаёмстве бесцырымонна спытаў старшыня.

Ага, аловак! І гэта ў канторы, дзе нядаўна абвальвалася столь, паўсюль ляжалі галубіныя пёры і смярдзела памётам.

Зноў у бой! Паездка на цягніку а 6:30 раніцы. І вось яно: партыйны ранішні сход у 8 у актавай зале Шумілінскага райспажыўтаварыства. Для агульнага дабра публічная лупцоўка ажыццяўлялася кожны дзень.

- Мы коцімся на дно! Вы не разумееце, як важна наладзіць паказчыкі! - крычаў на ўсю кантору старшыня.

- Наталля Чаславаўна, можна я пайду? Навошта мне тут знаходзіцца? Сакратар павінен быць у прыёмнай. Раптам важны званок паступіць, - ціхенька пытаю я ў галоўнага бухгалтара.

- Сонца, сядзі! Уся кантора тут.

- Але я ж сакратар! Мне трэба быць у прыёмнай. Паступаюць тэлефанаванні на гарадскі нумар.

- Сядзі!

Дарэчы, аб тэлефонах. Тэлефанавала і тэлефанавала - штодзённая сакратарская руціна. Кожны дзень старшыня пасля званка ў званочак уручаў мне стос папер з рэзалюцыяй. Абзваніўшы ўсіх кіраўнікоў, пачыналася старая песня аб галоўным:

- А мы зараз не можам гэта выканаць, тэрмін выканання трэба перанесці. Абмяркуйце са старшынёй!

Узнікае заканамернае пытанне: хто павінен абмяркоўваць? Ужо сапраўды не сакратар! А перакласці адказнасць прасцей паранай рэпы. Канфлікты, маніпуляцыі, нервовыя зрывы - спакою ў канторы не было ніколі. Толькі рэфлексія дапаможа ўспомніць і ўсвядоміць тое, што адбылося. А яшчэ ўсё гэта не праходзіць бясследна, і вынік працы ў Шумілінскім райспажыўтаварыстве — прыём венлафаксіна на працягу паўгода.

Абламаць крылы - гэта 2 хвіліны, а для таго, каб дапамагчы чалавекуку паверыць у сябе, трэба час. Адзіная аддушына за час працы - знаёмства са спецыялістам аддзела кадраў Яраславам. Мы маем зносіны і дагэтуль. І ў той час толькі ён здолеў мяне падтрымаць і пераканаў, што абсалютна ўсё і абсалютна заўсёды можна змяніць да лепшага.

Напісаць каментар 34

Таксама сачыце за акаўнтамі Charter97.org у сацыяльных сетках