«Я сядзеў, глядзеў на экран і не верыў, гэта быў шок»

Як мінчанін захапіўся гульнёй у анлайн-казіно.

Івану 33 гады, ён жыве ў Мінску, працуе менеджарам па продажах, у яго ёсць жонка і трохгадовае дзіця. Знаёмства з анлайн-казіно ён пачаў з дэпазіту ў 100 рублёў — і адразу выйграў 20 000. Тады яму здавалася, што ён знайшоў надзейны спосаб заробку. Праз сем месяцаў тыя ж прыкладанні з'елі больш за $140 тыс. Цяпер яго пашпарт і банкаўскія карты ў жонкі. Яна ж выдае яму па 10 рублёў у дзень — на праезд і цыгарэты. Крэдыторы тэлефануюць хлопцу некалькі разоў на дзень, але больш за ўсё ён баіцца, што наступны званок будзе ад следчага. Пра тое, як беларус апынуўся ў доўгавай яме, чытайце ў матэрыяле Onliner.

Імя героя зменена па яго просьбе.

Іван нарадзіўся і вырас у сталіцы. Бацька сышоў з сям'і, калі Іван быў зусім маленькі, таму ўвесь быт трымала на сабе адна маці. Жанчына шмат працавала, каб сын ні ў чым не меў патрэбы. Ім яшчэ дапамагаў дзядуля, які выкладаў у школе. Іван часта кажа, што ён не з бедных або неблагополучных: усё, што трэба для добрага жыцця, у сям'і было.

— Ежа, адзенне, кнігі, нейкія паездкі на лета да сваякоў — усё гэта ў нас было. Ніякіх праблем з грашыма я не адчуваў. Дзядуля працаваў настаўнікам і шмат займаўся са мной, асабліва калі я пачаў хадзіць у школу. Там я быў «хорошистом», то-бок не двоечнік, але і не выдатнік. Пасля школы паступіў у ўніверсітэт на фінаніста — нават іранічна, што з такою адукацыяй я ўцягнуўся ва ўсё гэта.

Малады чалавек узгадвае, што ў яго маладосці азартныя гульні існавалі дзесьці побач, але ён да іх дачынення не меў. У карты ці фішкі на перапынках ён не гуляў, аддаваў перавагу двараваму футболу. Камп'ютарныя гульні таксама абыходзіў бокам.

— У 18—19 гадоў я некалькі разоў заглядаў у гульнявыя залы, якія тады былі амаль на кожным скрыжаванні. Адзін мой знаёмы часта выйгрываў — ён і цягнуў нас у гэтыя ўстановы. Ну а мы ішлі, глядзелі, як ён гуляе, пілі піва, размаўлялі. Памятаю, адзін раз засунуў у аўтамат 100 тыс. старых рублёў — і прайграў усё за некалькі хвілін. Для мяне на гэтым усё і скончылася. Я разумеў, што выйграць там немагчыма, казіно заўсёды ў плюсе. Болей я туды не вяртаўся. Не цягнула наогул — нават наадварот: гэта здавалася нудным, было дзіўна, што людзі могуць на гэта падсесці.

Пасля тых рэдкіх паходаў у гульнявыя залы Іван шмат гадоў не ўспамінаў пра азартныя гульні. Працаваў, жаніўся, завёў дзіця — жыццё ішло сваім ходам, без рэзкіх скачкоў. Пакуль адна выпадковая драбяза раптам не перакуліла ўсё з ног на галаву.

— Усё пачалося вясной гэтага года. Да гэтага часу ў мяне ўжо была сям'я, дзіця і добрая праца. Грошай хапала на ўсё, што мы хацелі набыць: машыну, паездкі на мора, рэстараны, брэндаванае адзенне. А потым мы з калегам пачалі заходзіць у абед у гандлёвы цэнтр, дзе стаялі аўтаматы з цацкамі — ведаеце, такія, дзе трэба даставаць мяккія цацкі кляшнёй. Я глядзеў, як калега кідае манеты, як гэты механізм дрыгаецца і амаль ніколі нічога не дастае. Я пасмейваўся, казаў, што гэта чысты падман. А потым неяк вырашыў паспрабаваць сам — проста дзеля цікавасці. Закінуў пару манет — дастаў цацку. Потым другую, трэцюю…

За некалькі дзён я выцягнуў іх штук дзесяць. Носіў дадому і дарыў дзіцяці.

Нібыта дробязь, але ўнутры з'явілася дзіўнае пачуццё: раз у мяне атрымліваецца, значыць, я фартавы. Нібыта асаблівы, удачлівы.

«Мой першы дэпазіт быў 100 рублёў»

Іван кажа, што менавіта пасля гэтага пачаў усё часцей звяртаць увагу на рэкламу анлайн-казіно. Яна была паўсюль: на банерах, у фільмах, на сайтах і нават у таксі.

— Рэклама гэтых казіно цяпер на кожным кроку: проста гартаеш тэлефон — і ўсё імі рябіць. Тады я нават не думаў, што гэта пастка. Проста спампаваў прыкладанне і зарэгістраваўся дзеля цікавасці. Мой першы дэпазіт быў 100 рублёў. Стаўка ў гульні была 4 рублі — ну дробязь жа. Падумаў: прайграю — і ладна. І тут раптам спрацаваў нейкі бонус, усе карцінкі супалі, і мне з гэтых 4 рублёў выдало 20 000. Я сядзеў, глядзеў на экран і не верыў. Гэта быў шок. Здавалася, што я толькі што абыграў сістэму.

Я адразу вывеў гэтыя 20 000, пайшоў, купіў прадукты, нешта дзіцяці, проста патраціў на патрэбы сям'і. І ў той момант у мяне ў галаве шчоўкнула: вось яно, вось як можна зарабляць.

Я ж не нейкі лудаман, я проста ўмею своечасова зайсці, злавіць момант.

Іван кажа, што пасля першай «удачы» ён стаў заходзіць у анлайн-казіно ўсё часцей. Спачатку гуляў на невялікія сумы і даволі рэдка, але далей стаўкі раслі і паступова знікала самакантроль.

— Спачатку я думаў, што нічога страшнага са мной не здарыцца. Тым больш я шмат разоў чытаў у вас на сайце гісторыі лудаманаў і ведаў, да чаго гэта можа прывесці. Закінуў 50 рублёў, выйграў 100, потым зноў прайграў — сумы вагаліся туды-сюды, але на маё жыццё ў фінансавым плане гэта ніяк не ўплывала. Потым я стаў заходзіць у іншыя прыкладанні, каб даведацца, дзе больш шанцуе, бо калі ты новы гулец, то казіно павінна даць табе выйграць, каб у цябе з'явілася жаданне вяртацца туды зноў і зноў.

З'явілася адчуванне, што я цалкам кантралюю сітуацыю. Гэта, вядома, лухта, але тады я ў гэта верыў. Першыя выйгрышы робяць з цябе героя. Ты не бачыш, што губляеш, памятаеш толькі выйгрышы, і, пакуль ты ў гульні, мозг нібыта адключаецца. Калі я прайграваў, то быў цалкам упэўнены, што зайшоў не ў той час. Маўляў, калі крыху пачакаць, паставіць трошкі больш, усё атрымаецца. Так стаўкі пачалі расці. Гэта ўжо былі не 4 рублі, а 20, 50, 100 рублёў за адзін пракрут.

Найбольш страшнае, што я нават не ўспрымаў гэта як гульню. Для мяне гэта быў спосаб заробку, нешта накшталт працы: маўляў, вось зараз паседжу пару гадзін — і зараблю грошы. Бо я ўжо так рабіў, значыць, змагу і яшчэ раз.

Так Іван стаў гуляць практычна ўсюды: на працы паміж званкамі з кліентамі, у складскім памяшканні, пакуль хтосьці адвярнуўся, дома ў прыбіральні, каб жонка не бачыла.

— У мяне праца часткова офісная, часткова складская — можна схавацца за маніторам або ў куточку на складзе. Уключаеш аўтаспін — і яно круціць само. Сядзіш, нешта робіш, а ў цябе ў тэлефоне лічбы бягуць. У абед — гульня, на перакур — гульня, у прыбіральні — гульня. Уначы, калі ўсе спяць, я зноў даставаў тэлефон.

«Калі прайгрываў свае грошы, браў на працы»

Паступова грошы ў Івана перасталі затрымлівацца наогул. Зарплата, якая прыходзіла на карту, за лічаныя гадзіны сыходзіла на рахункі анлайн-казіно. Хлопец стаў раздражлівым, пачаў хлусіць калегам і блізкім.

— Калі ты ў гульні, ты не думаеш пра наступствы, вось гэтае жаданне «адыграцца» — яно як вірус.

Ты ўжо ў вялікім мінусе, але верыш, што зараз заробіш там, дзе ўсё прайграў. Гэта проста вар'яцтва.

У мяне стаўкі даходзілі да 200 рублёў за пракрут, і ўсё роўна здавалася, што гэта нармальна.

Калі ўласныя грошы скончыліся, Іван пачаў гуляць на чужыя. На гэтым этапе азарт ужо не меў нічога агульнага з задавальненнем: хлопец гуляў з надзеяй на цуд.

— Часам на працы мне пералічвалі авансы або буйныя сумы, якія потым трэба было перадаць на закуп тавараў або яшчэ на што. У пэўны момант я проста ўзяў частку гэтых грошай. Падумаў: зараз хутка адыграюся, вярну — ніхто нават не даведаецца. Першы раз насамрэч атрымалася, і мне падалося, што гэтая схема працуе.

І вось так даўгі пачалі расці як снежны камяк. Ты бярэш дзесяць тысяч рублёў у канторы, каб адбіць дзесяць сваіх. Потым бярэш яшчэ пятнаццаць, каб хоць бы адбіць тыя дзесяць, што ўзяў спачатку, — і так далей. Ніякага кантролю ўжо не было, я сам не заўважыў, як сума вырасла да сотняў тысяч рублёў.

Гэта быў ужо не кайф, не цікавасць, не задавальненне, а чыстая паніка.

Ты глядзіш на экран і спадзяешся, што вось зараз супадзе — і ўсё скончыцца. Гуляеш чужымі грашыма і пры гэтым думаеш, што робіш добрую справу. Бо, калі ты не выйграеш, на цябе напішуць заяву ў міліцыю, і ты сядзеш у турму, а крэдыторы застануцца без грошай.

«Ніхто не мог падумаць, што я проста прайграў усё ў казіно»

Да таго моманту, калі даўгі выраслі да дзясяткаў тысяч долараў, Іван ужо амаль не спаў. Днём ён рабіў выгляд, што працуе, а ўвечары сыходзіў у сябе. На працы пачалі заўважаць, што ён паводзіў сябе дзіўна, пастаянна абяцаў прынесці грошы або разабрацца з пастаўшчыком «заўтра». Але ніхто не разумеў, што менавіта з ім адбываецца.

— Я хлусіў усім: жонцы, маці, на працы, сябрам. «Дзе грошы?» — «Пералічыў» / «Аддаў» / «Кліент затрымаў» / «Там нейкі «касяк» з банкам». У мяне на кожнае пытанне было тлумачэнне. Людзі пачыналі злавацца, але я ўсё роўна выкручваўся. Ніхто не мог падумаць, што я проста прайграў усё ў казіно.

Найбольш брыдкае, што я калісьці сказаў… нават не ведаю, як гэта вымавіць. Калі ўжо пачалі прыціскаць і патрабаваць грошы, я сказаў, што ў жонкі і ў маці інсульт, таму я з'ехаў у вёску. Уяўляеце? Я прыдумаў ім хваробы, каб мяне не чапалі. Мне і цяпер за гэта сорамна. Тады здавалася, што гэта проста спосаб выйграць час, а цяпер думаю: як можна было такое сказаць? Вось гэта самае бруднае, што я зрабіў.

За дзень я мог прайграць $10 тыс. — не за адзін раз, а кавалкамі: па тысячы, дзве, тры, пяць. Глядзіш потым у выпіску: нібыта нічога страшнага — папаўненні па 100, па 500, па 1000 рублёў. А як складзеш — там проста жах. Па выпісцы з карткі ў мяне набегла больш за 440 тыс. беларускіх рублёў у анлайн-казіно.

Я прачынаўся сярод ночы і адразу лічыў, колькі трэба аддаць. Потым браў тэлефон і зноў гуляў. Я разумеў, што канец блізка, але думаў: вось цяпер, менавіта цяпер выпадзе бонус — і ўсё вырашыцца на маю карысць.

Выйграў 40 000 рублёў і спусціў іх за дзве гадзіны

У любога гульца ёсць момант, які хоць-неяк можна назваць другім шансам. У Івана гэта быў дзень, калі ён выйграў больш, чым зарабляў за некалькі месяцаў.

— Найбольшае, што я калі-небудзь выйгрываў, — гэта 40 000 беларускіх рублёў за адзін дзень. Я памятаю гэты момант да драбніц. Сядзеў увечары, гуляў, ужо хацеў выключыць — і тут раптам пайшоў бонус, і проста пачало сыпаць. Гляджу: лічбы бягуць, сума расце. Спачатку адчуваеш радасць — сапраўдную, нібы жыццё наладзілася. Думаеш, што цяпер аддасі даўгі, купіш жонцы падарунак, дапаможаш маці, плануеш, каму і колькі пералічыць.

А потым праходзіць гадзіна, і ты заходзіш у іншую гульню, проста каб «трохі пакруціць», — і праз дзве гадзіны ад тых 40 000 не застаецца ні капейкі.

Калі хаваць стала немагчыма, Іван вырашыў ва ўсім прызнацца. Кажа, гэта быў адзіны момант за ўвесь час, калі ён адчуў хоць нейкае палягчэнне.

— Я проста зразумеў, што далей хлусіць ужо немагчыма. Прыехаў да маці і сказаў як ёсць, што прайграў чужыя грошы ў казіно. Доўга маўчалі. Потым пачалося: «Як ты мог?», «Ты ж нармальны чалавек!», «Ты што, зусім?».

На працы міліцыю ніхто не выклікаў. Думаю, калі б я не прызнаўся, дык, можа, і цяпер ніхто б нічога не ведаў. Але я ўжо не мог гэта цярпець, ціск быў такі, што хацелася проста вываліць усё. Калі распавёў, стала трошкі лягчэй.

Праз некалькі дзён Іван распавёў пра ўсё і жонцы. Гэтая размова была для яго цяжэйшай за астатнія.

— Мы проста сядзелі ўвечары, дзіця спала, і я распавёў ёй, што прайграў чужыя грошы, што доўг велізарны, што не ведаю, як быць далей. Спачатку яна проста глядзела на мяне, а потым пачала плакаць. Потым то крычала, то маўчала. На наступны дзень зноў слёзы, істэрыкі. Цяпер, здаецца, усё спакойна. Яна кажа: «Так, дурань, але свой дурань». Гэта, напэўна, адзінае, што ўратавала. Калі б яна тады сышла, я б, можа, і не вытрымаў.

З кастрычніка Іван перастаў гуляць. Тады ён выдаліў усе прыкладанні, але прызнаецца, што думкі пра вяртанне прыходзяць дагэтуль.

— Часам праскоквае думка: а што, калі зараз зайсці? Там жа, напэўна, ужо назбіралася, павінна даць. Гэта як хвароба. Маці і жонка забралі пашпарт, банкаўскія карты і выдаюць мне толькі наяўныя грошы на дзень: 2 рублі на дарогу і 8 на цыгарэты. На абед — ежа з сабой, але апетыту ніякага няма.

«Верагоднасць таго, што мяне пасадзяць, — 99,9%»

Цяпер у Івана не застаецца ілюзій наконт таго, чым можа скончыцца гэтая гісторыя. Частка партнёраў і крэдытораў гатовыя пайсці насустрач і прымаць выплаты невялікімі сумамі штомесяц, іншыя патрабуюць грошы неадкладна і пагражаюць напісаць заяву ў міліцыю.

— Я вінен розным людзям. Ёсць тыя, хто паставіўся па‑чалавечы і сказаў: «Давай патроху, працуй і аддавай». Але ёсць і такія, хто кажа, напрыклад, што калі на гэтым тыдні я не вярну $50 тыс., то яны напішуць заяву ў міліцыю. Па маіх прыкідках, верагоднасць таго, што мяне пасадзяць, — 99,9%.

Адзін знаёмы проста раіў з'язджаць, пакуль не позна. Але бегчы я не збіраюся. Я наламаў дроў і павінен адказваць за свае ўчынкі. Цяпер спрабую са ўсімі дамовіцца. Хтосьці пагадзіўся на паэтапныя выплаты — сто, дзвесце, трыста долараў у месяц. Гэта мізэр, але хоць якія-ніякія грошы.

Маці проста сказала, што нават калі б магла, усё роўна не закрыла б мае даўгі, бо баіцца, што так я яшчэ больш пагружуся ў гульню. Жонка застаецца побач, але таго даверу, як раней, ужо няма. Яна сочыць, куды я трачу грошы, якія даюць мне на кішэнныя выдаткі, хто мне тэлефануе, якія паведамленні прыходзяць, ці ёсць на маім тэлефоне гэтыя прыкладанні.

Цяпер адзінае, што я магу, — гэта працаваць і спрабаваць аддаць даўгі. Я не шукаю апраўданняў, разумею, што паводзіў сябе як дурань і злачынец. Я зрабіў памылку, якую не магу сабе патлумачыць, але магу паспрабаваць яе выправіць. Калі мне дадуць шанец, я буду плаціць. Калі ж хтосьці вырашыць, што прасцей напісаць заяву, я прыму і гэта.

Фінал тут умоўны: даўгі, званкі і сударожныя спробы дамовіцца працягваюцца. Наперадзе Івана чакаюць доўгія гады манаўтоннай расплаты, якія ён спадзяецца правесці на свабодзе.

Вы можаце падтрымаць сайт Charter97.org наступным чынам:

РАЗЛІКОВЫ МУЛЬТЫВАЛЮТНЫ РАХУНАК ДЛЯ АХВЯРАВАННЯЎ:

Назва банка: Bank Millennium S.A.
Адрас: ul. Stanislawa Zaryna, 2A, 02-593, Warszawa
IBAN: PL97116022020000000216711123
SWIFT: BIGBPLPW
Імя ўладальніка рахунку: Fundacja “KARTA ‘97”
рызначэнне аплаты: Darowizna na cele statutowe

Звязацца з намі можна праз адрас charter97@gmail.com