Беларус у 32 гады змяніў больш за 40 працоўных месцаў

Найменш часу ён адпрацаваў на будоўлі.

Беларус да сваіх 32 гадоў змяніў больш за 40 працоўных месцаў. Ён пачынаў тэхнолагам на харчовай вытворчасці, але паспеў пабыць выкладчыкам, менеджарам па продажах, відэамантажорам, будаўніком і пачынаючым праграмістам. Ён уладкоўваўся, перавучваўся, звальняўся і зноў хадзіў на сумоўі. Сваю гісторыю ён распавёў выданню Tochka.by.

Спачатку пайшоў простым шляхам

Андрэй (імя героя зменена па яго просьбе) — звычайны мінчук. Пасля школы ён паступіў у тэхнікум, атрымаў спецыяльнасць тэхнолага і ўладкаваўся на завод харчовай прамысловасці.

Здавалася, упэўненасць у заўтрашнім дні забяспечана. Але вельмі хутка высветлілася, што стабільнасць — не заўсёды сінонім шчасця.

«Я зразумеў, што, акрамя абсталявання і людзей, я нічога не ўбачу. Пастаянны шум, вібрацыі, пахі. Мы працавалі ў тры змены, і маральна было цяжка. Я ўставаў у пяць раніцы, каб да шостай быць на прахадной. Пасля начных змен проста падаў з ног», — з сумам успамінае ён.

Да таго ж усё гэта было за даволі сціплую зарплату.

«Дакладна не памятаю, але крыху больш за 200 долараў. Нават для 2013 года — нікчэмна мала», — распавядае мінчук.

Праз два гады Андрэй сышоў. Хлопец зразумеў, што калі застанецца, то проста згарэ на працы. Хацелася нешта змяніць.

Другая спроба: псіхалогія і адукацыя

Андрэй падрыхтаваўся да цэнтралізаванага тэсціравання, паступіў ва ўніверсітэт і атрымаў дыплом псіхолага. Потым — магістратура і першыя крокі ў сістэме адукацыі.

«Адразу спадабалася: зносіны, развіццё, новыя веды. Але зарплата была каля 650 рублёў. А потым я зразумеў, што і павагі ніякай. Цябе ўспрымаюць не як асобу, а як функцыю: пастаў адзнаку, адчытайся, аформі паперку. Пасля адпрацоўкі я сышоў», — кажа ён.

Так пачаліся пошукі новай працы і чарада перамен, якія зацягнуліся на гады.

Як успамінае Андрэй, менавіта пасля звальнення са сферы адукацыі ён сутыкнуўся з рэальнасцю беларускага рынку працы.

«Ты малады спецыяліст, а значыць, нікому не патрэбны. Усюды патрабуюць досвед, а дзе яго ўзяць? У мяне было пару гадоў, але ўсім гэтага мала», — здзіўляецца герой.

Першай прапановай сталі продажы

Хлопец праглядаў вакансіі ў інтэрнэце. Варыянты былі, але ўсё аказалася не так проста.

«Калі адкрыць сайт з вакансіямі, 70% — гэта менеджары. Вырашыў паспрабаваць. Працаваў у агенцтве нерухомасці, але за восем месяцаў нармальна атрымаў зарплату толькі раз», — успамінае Андрэй.

Па яго словах, працадаўца нешта «намутыў» з дакументамі.

«Аформілі па дагаворы падраду, потым у працоўнай запісалі, нібыта я там быў адзін месяц. Заплацілі 300 рублёў і звольнілі», — смяецца цяпер суразмоўца.

«Няправільна сядзеў»

Наступная праца — зноў адукацыя, але ўжо ў галіне павышэння кваліфікацыі. Андрэй выкладаў дарослым, паралельна быў лабарантам. Зарплата — 720 рублёў.

«Пратрымаўся нядоўга. Усё скончылася з-за драбязы — я нібыта няправільна сядзеў. Адна дзіўная дама зрабіла такую заўвагу, і я зразумеў: калі людзям важна, як ты сядзіш, а не тое, што ты робіш, мне з імі не па дарозе», — падкрэслівае хлопец.

Мінчук зноў звольніўся і пачаў чарговы пошук сябе.

Мантаж, нейрасеткі і фрыланс без заказаў

Пасля сферы адукацыі Андрэй паспрабаваў сябе ў творчасці. Займаўся відэамантажом, вучыўся працаваць з нейрасеткамі, нават падумаў пра праграмаванне.

«Але без партфоліа і заказаў на фрылансе вельмі цяжка. Таму частку часу траціў на самаадукацыю. Я, лічы, амаль нічога не зарабляў. Нейкі даход быў, але нават на ежу аднаму чалавеку не хапіла б», — кажа ён.

Каб не застацца без сродкаў, Андрэй вярнуўся ў продажы.

«Там хаця б ёсць аклад, і ўсё залежыць ад цябе. Але я заўсёды шукаў нешта, што будзе не толькі пра грошы. Таму пастаянна змяняў кампаніі», — распавядае ён.

Найхутчэйшае звальненне — з будоўлі

Усяго за 10 гадоў Андрэй змяніў каля 40 месцаў: 29 — па працоўнай кніжцы і яшчэ з дзясятак — па дамовах падраду. Ён прызнаецца, што было нямала праблемных сітуацый, але лічыць, што заўсёды вінаваты працадаўцы.

«Канфлікты былі. Адзін раз дапамог бацьку дырэктара, а сын, які быў маім начальнікам, даведаўся пра гэта, узяў і звольніў. Проста з рэўнасці. Гэта быў шок: ты робіш дабро, а цябе звальняюць», — успамінае Андрэй.

Найменш часу ён адпрацаваў на будоўлі.

«Я быў падсобным рабочым. Пратрымаўся два дні. Купіў праязны, быў гатовы працаваць, але зразумеў, што фізічна не выцягваю. Пасля гэтага вырашыў: будоўля — не маё», — кажа хлопец.

Цяпер вялізная колькасць запісаў у працоўнай кніжцы стала пэўнай праблемай. Андрэй ні пра што не шкадуе, але калі чарговы раз уладкоўваецца на працу, узнікаюць пытанні.

«Яны глядзяць на працоўную і адразу робяць выснову: маўляў, нестабільны, ненадзейны, праблема ўва мне. А я лічу: у чалавека павінен быць выбар. Галоўнае — бачыць асобу, а не колькасць пячатак», — упэўнены ён.

Грошы, побыт і каты

На пытанне, як ён жыве паміж працамі, Андрэй адказвае спакойна: яму заўсёды дапамагаюць сваякі.

«Магу жыць за кошт мамы. Я не лічу гэта ганьбай. Я не транжыра, не купляю нічога лішняга. Часам, калі застаюцца грошы, пералічваю на дабрачыннасць, дапамагаю прытулкам. Лепш накарміць коціка, чым купіць сабе каву. Бывала, што я сам галодны, а жывёлам дапамагаю», — з усмешкай кажа ён.

Хлопец падкрэслівае, што дома канфліктаў з-за фінансаў няма.

«Мама разумее. Я заўсёды нешта раблю: шукаю працу, вучуся, гуляю. Вось шчыра, проста гуляць — важна. Галава адпачывае, цела рухаецца. Калі я працую седзячы, адчуваю сябе горш. З'яўляюцца ўсялякія хваробы, бывае, што даводзіцца і да лекараў зазіраваць», — адзначае малады чалавек.

Кожны крок лепшы за папярэдні

Нягледзячы на дзясяткі звальненняў, Андрэй упэўнены: усё было не дарма.

«З кожным новым месцам становіцца лепш: вышэй зарплата, больш адэкватныя людзі, цікавейшыя задачы. Не бойцеся мяняць працу. Часам сыход — гэта найлепшы спосаб знайсці сябе», — дзеліцца пачуццямі мужчына.

Андрэй прызнаецца, што камфортнай для сябе лічыць зарплату каля 2,5 тысячы рублёў або крыху больш. Аднак пакуль ён не можа выйсці на такі даход. Апошнім часам — каля дзвюх тысяч рублёў.

Што цікава, цяпер Андрэй зноў у пошуку сябе і працы.

«З улікам дагавора падраду ў продажах прабыў больш за паўгода. Кампанія была арыентавана на Маскву, продажы — кропкавыя, аб'ёмы — ніжэйшыя за чаканні. На маю зарплату трацілі больш, чым я прыносіў. Працадаўца змяніў сферу — я стаў не патрэбны. Развіталіся па згодзе бакоў», — сцвярджае ён.

Цяпер Андрэй зноў разглядае продажы, але яго цягне ў творчасць — фота, відэа, нейрасеткі.

«Галоўнае — не стаяць на месцы. Свет змяняецца, і калі ты не вучышся, то ён ідзе наперад без цябе», — адзначае мінчук.

«Не цярпіце прыніжэнняў»

Андрэй кажа, што ніколі не будзе цярпець дрэннага стаўлення да сябе. У яго ёсць выразная жыццёвая пазіцыя.

«Жыццё ў нас адно, і траціць яго на прымхі працадаўцаў я не збіраюся. Свет вялікі, і заўсёды можна знайсці нешта лепшае», — заяўляе хлопец.

Андрэй распавядае, што цяпер на рынак працы выйшла іншае пакаленне: зумеры могуць звольніцца, проста не вярнуўшыся з абедзеннага перапынку.

«І я не бачу ў гэтым нічога страшнага. Хачу сказаць усім — не бойцеся. Вы павінны сябе цаніць. Не цярпіце прыніжэнняў, не трымайцеся за дрэннае месца», — пераконвае ён.

Паводле меркавання Андрэя, заўсёды варта адстойваць сваё меркаванне і ўкладацца ў самаразвіццё.

«Вучыцеся, падарожнічайце, нават калі проста ідзяце па сваім горадзе. Паглядзіце на ўсё іншымі вачыма, і свет вам абавязкова ўсміхнецца», — рэзюмуе ён.

Вы можаце падтрымаць сайт Charter97.org наступным чынам:

РАЗЛІКОВЫ МУЛЬТЫВАЛЮТНЫ РАХУНАК ДЛЯ АХВЯРАВАННЯЎ:

Назва банка: Bank Millennium S.A.
Адрас: ul. Stanislawa Zaryna, 2A, 02-593, Warszawa
IBAN: PL97116022020000000216711123
SWIFT: BIGBPLPW
Імя ўладальніка рахунку: Fundacja “KARTA ‘97”
рызначэнне аплаты: Darowizna na cele statutowe

Звязацца з намі можна праз адрас charter97@gmail.com