есть один секрет, жрать нужно меньше и больше двигаться
О, млечны дзюдзік на талерцы! Цалком засмажаны ў духу! Ягоны вобраз будзе ў сэрцы, Пакуль не стлею на труху! О, як ляжыць ён маляўніча На падагнутых капытках, Задзёршы ўгору пекны лычык З пахучай траўкай у зубах! Як той анёлачак — румяны, Са скуркай крухкаю, ядкой, І грэцкай кашаю напханы — Не абы-як — абы-якой! У кашы — яблынак мядовы Ці ўпрэлы пахкі баравік! Самлець нядоўга там, панове, Калі к раскошы не прывык! Я на прыёмах, у застольлях, Прызнацца вам, і састарэў, — А для душы сваёй раздольля Нідзе такога не сустрэў. Калі б я мог, то ў школах нашых — Каб падхапіла Польшча ўся — Прадмет увёў бы: „Як засмажыць Па-беларуску парася“!..»
Што ж, знаць прыемна і ня лішне, Чым слаўны ў сьвеце родны край. Ды ты, зямляча, не за іншым, А за сабой паназірай. Вось ты ў гасьцях — і нават слоўца Табе сказаць няма калі: Вяндлінку з водарам ядлоўца Мяцеш — зараз па два скрылі! А побач — зірк! — як цуд, як казка — З каляндрай, зь перцам, з часнаком — Ляжыць вясковая каўбаска, Таксама ўвітая дымком! К таму ж падсохла на гарышчы — Дык толькі плеўка шапаціць! Умэнт кальцо з паўмэтра зьнішчыў — Адно разьятрыў апэтыт! Калі ж дапаў да вантрабянкі — Цягаць стамілася рука! Глядзіш — а ўжо кіндзюк крывяню На блюда выклалі з гаршчка! О, гэны зьверху і сысподу Наскрозь усмажаны каўбух! За чатырох змалоў — уходаў! (Хоць сам ты лічыш, што за двух.) Пасьпеў адчуць, што ўжо ня слабка І ў паясьніцы, — а на стол Тым часам едзе ў місе бабка І парай дыхае пад столь: З бакоў запечаная ў меру, У бульбе скварачкі тырчаць... — І так жа ўсьлед пайшла на зьмену — Хоць замычы — каб не маўчаць! «Усё!- сказаў. - На гэтым дзякуй
А на абрус — нясуць бліны І к ім — мачанку-верашчаку З наборам рэбрачак сьвіных! Хвіліну выстагнаў ты моўчкі: «Дзе месца ўзяць? Патоўпіць дзе?» І неўпрыкмет на два-тры вочкі Паслабіў пас на жываце... Ужо ня здыхацца! Падпёрла - Няйначай крушня камянёў!.. А перад носам... ставяць цёрла Гарачых, тлустых калдуноў!
есть один секрет, жрать нужно меньше и больше двигаться
ReplyО, млечны дзюдзік на талерцы!
ReplyЦалком засмажаны ў духу!
Ягоны вобраз будзе ў сэрцы,
Пакуль не стлею на труху!
О, як ляжыць ён маляўніча
На падагнутых капытках,
Задзёршы ўгору пекны лычык
З пахучай траўкай у зубах!
Як той анёлачак — румяны,
Са скуркай крухкаю, ядкой,
І грэцкай кашаю напханы —
Не абы-як — абы-якой!
У кашы — яблынак мядовы
Ці ўпрэлы пахкі баравік!
Самлець нядоўга там, панове,
Калі к раскошы не прывык!
Я на прыёмах, у застольлях,
Прызнацца вам, і састарэў, —
А для душы сваёй раздольля
Нідзе такога не сустрэў.
Калі б я мог, то ў школах нашых —
Каб падхапіла Польшча ўся —
Прадмет увёў бы: „Як засмажыць
Па-беларуску парася“!..»
Што ж, знаць прыемна і ня лішне,
ReplyЧым слаўны ў сьвеце родны край.
Ды ты, зямляча, не за іншым,
А за сабой паназірай.
Вось ты ў гасьцях — і нават слоўца
Табе сказаць няма калі:
Вяндлінку з водарам ядлоўца
Мяцеш — зараз па два скрылі!
А побач — зірк! — як цуд, як казка —
З каляндрай, зь перцам, з часнаком —
Ляжыць вясковая каўбаска,
Таксама ўвітая дымком!
К таму ж падсохла на гарышчы —
Дык толькі плеўка шапаціць!
Умэнт кальцо з паўмэтра зьнішчыў —
Адно разьятрыў апэтыт!
Калі ж дапаў да вантрабянкі —
Цягаць стамілася рука!
Глядзіш — а ўжо кіндзюк крывяню
На блюда выклалі з гаршчка!
О, гэны зьверху і сысподу
Наскрозь усмажаны каўбух!
За чатырох змалоў — уходаў!
(Хоць сам ты лічыш, што за двух.)
Пасьпеў адчуць, што ўжо ня слабка
І ў паясьніцы, — а на стол
Тым часам едзе ў місе бабка
І парай дыхае пад столь:
З бакоў запечаная ў меру,
У бульбе скварачкі тырчаць... —
І так жа ўсьлед пайшла на зьмену —
Хоць замычы — каб не маўчаць!
«Усё!- сказаў. - На гэтым дзякуй
А на абрус — нясуць бліны
ReplyІ к ім — мачанку-верашчаку
З наборам рэбрачак сьвіных!
Хвіліну выстагнаў ты моўчкі:
«Дзе месца ўзяць? Патоўпіць дзе?»
І неўпрыкмет на два-тры вочкі
Паслабіў пас на жываце...
Ужо ня здыхацца! Падпёрла -
Няйначай крушня камянёў!..
А перад носам... ставяць цёрла
Гарачых, тлустых калдуноў!