25 сакавіка – усе на Дзень Волі!

Рэжым аслабеў, ён адчувае свой непазбежны сыход.

Я пішу гэты тэкст у Варшаве. Адсюль, зводдаль, са сталіцы Польшчы, усё, што вырабляе ў Беларусі лукашызм, выглядае нават страшней, чым зблізку.

Але я ведаю: не такі страшны чорт, як яго малююць. Рэжым аслабеў, ён адчувае свой непазбежны сыход - і менавіта праз гэта ягоныя канвульсійныя, амаль вар’яцкія дзеянні.

Я пішу гэта ў будынку Сейма. Побач з Сеймам, у цэнтры горада - мітынг. Мітынгоўцы патрабуюць перавыбараў прэзідэнта, адстаўкі ўрада, арышту міністраў, “якія рабуюць народ!” І гэта пры тым, што ў Польшы найвышэйшы ў Еўропе рост эканомікі.

Паліцыя перакрыла рух транспарту і сочыць толькі за тым, каб удзельнікаў мітынгу ніхто пальцам не крануў. Бо гэта сапраўды народ, з кішэні якога корміцца і паліцыя, і ўрад, і прэзідэнт.

За гады новай, дэмакратычнай Польшчы змянілася 5 прэзідэнтаў. У нас за гэты час ніхто не змяніўся. І таму не змянілася нічога.

Ніхто - гэта не толькі Лукашэнка. Мы таксама былі б ніхто, калі б не змяняліся. Але мы змяняемся, а ён - не. Таму: “Сыходзь!”

Каб мець сваё, трэба сваё патрабаваць. Змагацца за сваё. Хто не патрабуе, не змагаецца, той не мае.

“Адмяніць антынародны дэкрэт!”

“Правесці свабодныя выбары!”

“Вярнуць уладу народу!”

Калі не - сыходзь!

І гэта справядліва.

А калі справядліва, дык чаго і каго нам баяцца? Міліцыянтаў?.. Але ж мы не йдзем біцца з імі. Мы йдзем патрабаваць. Гэта наша права. Запісанае ў Канстытуцыі права народа. Яго ў нас аднялі - і мы патрабуем яго вярнуць!

Вернем!

Усё ў нас атрымаецца!

Жыве Беларусь!

Уладзімір Някляеў, спецыяльна для Charter97.org