29 сакавiка 2024, Пятніца, 2:17
Падтрымайце
сайт
Сім сім,
Хартыя 97!
Рубрыкі

Шрубкі і шпунцікі

20
Шрубкі і шпунцікі
ІРЫНА ХАЛІП

Ціхі сабатаж – ідэальная форма страйку для чыноўніка.

Ёсць вядомы і трапны выраз: «сапсаваў сабе некралог». Так кажуць пра чалавека ва ўладзе, які здзейсніў нешта публічна гнюснае. Уласна, усё беларускае чыноўніцтва даўно ўжо пагаднілася са сваімі сапсаванымі некралогамі – «так атрымалася, ну вы ж самі ўсё разумееце», як яны звычайна кажуць. Але, высвятляецца, можна застацца і ўвогуле без усякага некралога. Знікнуць бясследна, што нашмат страшней.

На мінулым тыдні ў Расеі памерла Наталля Рэпнікава – суддзя Сіманаўскага суда Масквы, якая замяніла Аляксею Навальнаму ўмоўны тэрмін рэальным. Не-не, зразумела, што прысуд Навальнаму пісаўся ў Крамлі, а не ў райсудзе. Але не Пуцін апавяшчае прысуды і ставіць подпісы. Ён, як усе гэбісты, аддае перавагу таму, каб не пакідаць слядоў. Прынамсі, пісьмовых. Усе паперкі падпісваюцца чэляддзю – зусім як у нас. Так што менавіта росчырк пяра Наталлі Рэпнікавай выправіў Навальнага ў калонію.

Рэпнікавай было 50 гадоў, і паміраць яна зусім не збіралася. Верагодна, спадзявалася, што да моманту сыходу на пенсію гісторыя з прысудам Навальнаму зусім забудзецца, як і яе прозвішча, затое разнастайныя матэрыяльныя і нематэрыяльныя падзякі ад кіраўніцтва, атрыманыя за паслухмянасць і гатоўнасць выконваць любыя загады, дазволяць сыта і камфортна жыць на пенсіі, ні пра чым не шкадуючы. Але – не склалася. А гісторыя выйшла павучальная: ніякія вярхі ўлады нават не згадалі пра выканальную і безадмоўную суддзю Рэпнікаву. Ніхто не праліў слязу, ніхто не заламаў шапку на пахаванні, ніхто не даслаў вянок «Ад удзячнага прэзідэнта Расеі». Толькі на сайце суду з'явілася паведамленне прэс-службы: «Рэпнікава М.В. адлічаная ў сувязі са смерцю».

Вось так. Адлічаная, як нядбайная студэнтка. Толку з яе больш не будзе, так што і марнаваць час на смутак бессэнсоўна. Але вам, шрубкі і шпунцікі беларускага рэжыму, карысна падумаць пра Рэпнікаву. Таму што дакладна такі самы радок можа чакаць і вас. Без некралога, без вянка, без дзяржаўных пахаванняў і клопату пра сям'ю.

Вы ўсе цяпер, як тая суддзя, спадзеяцеся, што будзеце жыць доўга і сыта. Я, дарэчы, шчыра зычу ўсім, нават нягоднікам, доўгіх гадоў жыцця (нягоднікі павінны мець вялікі запас часу для адбыцця пакарання). Але рэальнасць такая, што кавід, інфаркт, інсульт і іншае ніхто не скасоўваў – яшчэ нядаўна расквітнелая Рэпнікава магла б гэта пацвердзіць. Дык вось, калі з любым з сённяшніх шрубак беларускага рэжыму нешта здарыцца – не будзе ніякіх некралогаў, вянкоў, ордэнаў і слёзаў над труной Лукашэнкі. Будзе толькі запіс у працоўнай кніжцы: «Звольнены ў сувязi са смерцю». А саму працоўную кніжку, дарэчы, утылізуюць у найбліжэйшай памыйніцы, бо больш яна ўсё роўна нікому не спатрэбіцца. Так, у памыйніцы, і скончыцца слаўны працоўны шлях.

Разумею, што заклікаць да сумлення цяперашніх шрубак і шпунцікаў бессэнсоўна: усе, хто хацеў застацца ў ладзе з сабой, звольніліся яшчэ мінулай восенню. Засталіся тыя, хто ў прынцыпе не ўмее казаць «не» кіраўніцтву любога ўзроўню і для каго сумленне – абстракцыя з дзіцячых кніжак. Але і для іх сітуацыя не безнадзейная.

Не хочаце звальняцца, баіцеся, звыкліся з наменклатурнымі дабротаў, нічога не ўмееце, акрамя як падпарадкоўвацца, – усё роўна ёсць выйсце. Пачынайце страйк. Ціхі, паўзучы, італьянскі. Не трэба лозунгаў і дэкларацый. Проста давядзіце сваю бюракратычную машыну да дасканаласці, ператварыце яе ў вечны рухавік. Вяртайце справы на дапрацоўку, калі вы суддзя ці пракурор (у любой справе заўсёды знойдзецца няправільна пастаўленая закавычка). Калі следчы – затрымлівайце расследаванне, давайце аператыўнікам невыканальныя даручэнні, шукайце няісных сведкаў, наўмысна няправільна афармляйце справы, каб атрымаць іх назад. Калі вы выканкамец ці іншы функцыянер любога ўзроўню – знаходзьце бюракратычныя прычыны, каб не выконваць ніякія загады і даручэнні (гэтыя прычыны абавязкова знойдуцца, трэба толькі ўважліва паставіцца да нарматыўнай базы, якая сваёй дурасцю заўсёды дапаможа ахвотнаму «саскочыць»). Наладзьце такі абмен дакументамі, такі кругазварот папераў у прыродзе, каб яны проста лёталі па коле, не асядаючы надоўга ні на адным стале. Здаецца, усе пры справе, ажно змакрэлі ад працоўнай натугі – і пры гэтым ніхто нічога не робіць. І, што самае галоўнае, – не робіць нічога дрэннага. Ціхі сабатаж – ідэальная кампрамісная форма страйку для чыноўніка. А ў будучыні – падстава для народнай амністыі.

Так што memento Repnikova – і наперад, да перамогі бюракратыі. І хай пераможа хаос у чыноўніцкіх кабінетах.

Ірына Халіп, спецыяльна для Charter97.org

Напісаць каментар 20

Таксама сачыце за акаўнтамі Charter97.org у сацыяльных сетках